nieuwe website vanaf vandaag!

Alle blogs van mijn oude website zijn vandaag overgezet naar mijn splinternieuwe website www.marleneswereld.nl
Op mij nieuwe website zal ik voortaan de nieuwe blogs plaatsen.
Ik hoop dat mijn vaste volgers mijn nieuwe website net zo mooi of nog mooier vinden!
 
U kunt ook op de hoogte blijven via mijn facebookpagina: marleneswereld.




x Marlene

20 weken echo spannender dan verwacht

Gisteren mochten we samen met onze eicelengel (Hope) naar het ziekenhuis voor een 20 weken echo. Tijdens de 20 weken echo wordt het kindje van top tot teen bekeken en opgemeten. Het hartje wordt nadrukkelijk onderzocht en de adertjes rondom het hart. We hebben de niertjes gezien en de vaatjes rondom de niertjes.
Om de beelden te beoordelen moet een echoscopist in ieder geval een goed ruimtelijk inzicht hebben. Want vanaf welke hoek bekijk je het kindje? Onze echoscopist had hier in ieder geval geen enkele moeite mee, zij werkte snel door en wist haarfijn elk beeld te benoemen en te meten.

Voor ons was het voornamelijk genieten van de beelden. We hebben zijn/haar beentjes gezien (zie echo) en zelfs zijn/haar teentjes werden zichtbaar gemaakt. Het gezichtje werd zo goed en zo kwaad als het ging in beeld gebracht. Het neusbotje, de lipjes en de oogjes werden opgemeten.

Nekplooi
De nekplooi leek dikker dan normaal en we kwamen erachter dat een bloedvat in mijn placenta niet geheel open stond.
Een dikkere nekplooi 'kan' duiden op het syndroom van down maar dat hoeft niet. Ik voelde dat bij Rene de spanning toesloeg.

Na het spreekuur zouden de beelden nogmaals beoordeeld worden door het hoofd van de afdeling.
Gek genoeg was ik zelf niet zo heel bang voor een afwijkende nekplooi. Als ons kindje het syndroom van down zou hebben dan zouden er toch meer tekenen zijn, meer afwijkingen te zien zijn?
Ik maakt me meer zorgen om het bloedvat in mijn placenta omdat het in mijn vorige zwangerschap juist door de placenta fout gegaan was.

Tijdens de echo heb ik ook op Hope gelet en hoe zij met de beelden omging? Hoe was het voor haar om het kindje te mogen zien, ging het wel goed met haar, was het niet te confronterend? Het blijft bijzonder hoe we daar zo met z'n drieën zaten. Hope zat met open mond naar de beelden te staren, volledig genietend van wat zij zag. Na het onderzoek in het ziekenhuis hebben wij nog even met Hope gesproken over haar keuze en onze weg. Het zit voor haar nog steeds goed dat is belangrijk! Hope is nog steeds heel blij dat zij de mogelijkheid heeft gehad om ons te helpen en ook zij ervaart dit als een bijzondere reis.

's-avonds belde het het ziekenhuis met de uitslag over de nekplooi. De meting was iets te ruim gedaan er waren geen afwijkingen. En ook het bloedvat in mijn placenta is geen reden tot zorgen. Het ziekenhuis gaat wel extra de groei van ons kindje in de gaten houden en over 12 weken worden de bloedvaten opnieuw bekeken. Het kindje blijkt zelfs iets groter te zijn dan gemiddeld. Er zijn zoveel tegenstellingen met betrekking tot mijn vorige zwangerschap dat ik steeds meer vertrouwen krijg in een goede afloop.
Rene heeft vandaag voor het eerst ervaren dat een gezond kindje niet vanzelf sprekend is. Hij heeft aangegeven dat dit een indrukwekkende ervaring was, het gevoel je kindje te willen beschermen.
Deze dag heeft de verbinding met elkaar vergroot. We beseffen telkens weer hoe gelukkig we zijn dat we dit samen mogen meemaken.

Jongen of een meisje?
Voor de echo hebben we gezamenlijk besloten dat we het geslacht van het kindje wilden weten, we waren te nieuwschierig. Het blijft voor even een geheimpje tussen Hope en ons maar vrijdag mag de rest van de wereld het weten!

Zoenpasje voor moederdag

Vandaag kwam ook mijn kleine ventje met een moederdagcadeau naar onze slaapkamer. Een mooie lieve brief en een bosje zelfgemaakte bloemen. Van Rene kreeg ik een zwangerschapsketting met een lief zacht belletje erin.

Het meest verguld ben ik met het zoenpasje, wat een slim idee van Juf Helen! Juf heeft het voor elkaar gekregen dat alle kinderen, en dus ook Xiano, in de klas hun lipjes met rode lippenstift gestift hebben om een afdruk te maken op de pasjes. Ik kan me zo goed de lol van alle kinderen voorstellen, daar zou je toch stiekem bij geweest willen zijn? Al die stoere mannetjes (10 jaar) die dit toch over hebben voor hun moeder, te schattig toch?

Het zoenpasje heeft geen einddatum, het is geldig zo lang als ik leef. Ik heb Xiano dan ook verzekerd dat ik dat pasje heel goed ga bewaren! Er komt namelijk straks een moment dat het niet stoer is om met je ouderwetse moeder te knuffelen, want tja als puber zit je daar niet meer op te wachten.
Ik hoef dan alleen maar met het zoenpasje te zwaaien om mijn recht als moeder op te eisen, desnoods met zijn vriendjes erbij ;-)
Xiano heeft vandaag geprobeerd om met allerlei argumenten de einddatum aan te vechten. Uiteindelijk heeft hij zich er bij neergelegd dat met mama niet te spotten valt. Juf Helen, bedankt voor dit geweldige idee, zo kan ik wat langer met mijn kleine ventje knuffelen.

En psssstttt Xiano, mama pest je maar een beetje, dat begrijp je toch wel, toch? Love you.......

Facebookpagina marleneswereld

Gisteren is mijn Facebookpagina "Marleneswereld" online gegaan. Het is best wel een spannende gebeurtenis omdat nu meer mensen (en ook bekenden van mij) mijn schrijfsels kunnen lezen. Gisteravond had ik een knoop in mijn maag omdat ik niet graag op de voorgrond sta.
Mijn verhalen zijn kwetsbaar en intiem, het is een stukje van mezelf wat ik online zet. Ik probeer zo eerlijk mogelijk mijn emoties te uiten en niet teveel te censureren. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil een sterke vrouw zijn. Het is iets wat op mijn/ons pad gekomen is, waar ik mijn weg in moet vinden.

De eiceldonatie en de zwangerschap voelt als een stukje heling voor het gevoel dat mijn lichaam eerder gefaald heeft. Maar, de eiceldonatie neemt het gevoel niet weg dat ik mezelf niet voortgeplant heb, dat ik mijn "ik"  niet terug zal zien in mijn kindje straks. Het is een stukje van afscheid, waar ik stiekem mee worstel, niet durf te bespreken met de mensen om me heen. Het voelt ondankbaar terwijl ik nu al zo ontzettend veel van dit mooie kindje in mijn buik hou en ik er alles aan zal doen om het zo gelukkig mogelijk te laten opgroeien.
Zonder onze eicelengel was het niet tot een zwangerschap gekomen. Ik hoop met mijn blog meer vrouwen over de streep te trekken om hun goede eicellen af te staan zodat een andere vrouw ook kan ervaren hoe het is om moeder te mogen zijn.

Tijdens de behandelingen en nu weer tijdens mijn zwangerschap ben ik hongerig op zoek naar meer informatie. Hoe ervaren anderen dit proces en waar lopen zij tegenaan? Met mijn blog probeer ik zo eerlijk mogelijk mijn gevoelens te delen met stellen die in dezelfde medische molen terecht zijn gekomen en zich daar staande proberen te houden. Soms kan juist de ervaring van een lotgenoot een duwtje in de rug betekenen.

Het als kinderloos stel uitzoeken van een kraamcadeau en dit cadeau ook daadwerkelijk langs te brengen is zo moeilijk. Het was voor mij makkelijker om een blij gezicht te trekken en diep adem te halen voor het naar binnen gaan en vooral te proberen om "het"  beladen onderwerp zoveel mogelijk te vermijden.
Want hoe goed bedoelt ook, de opmerkingen "jullie tijd komt ook nog wel" of "jullie moeten er wat minder mee bezig zijn" vergroten het verdriet nog meer. Ik voelde me daarna nog rottiger omdat het blijkbaar mijn eigen schuld was dat mijn lichaam niet zwanger wilde worden. Wat doe ik dan anders dan de vrouw waar ik op dat moment op kraamvisite ben?

Op mijn nieuwe website www.marleneswereld.nl zal ik straks ook gedeelten van mijn dagboek delen over mijn eerdere zwangerschap en het overlijden van Armando*. Daarnaast schrijf ik soms ook over het dagelijks leven en het reilen en zeilen binnen mijn gezin. Om het overzichtelijk te houden heb een nieuwe indeling nodig.

Ik hoop dat mijn trouwe volgers blij zijn met de aankomende nieuwe website en dat jullie blijven meelezen en reageren op mijn blogs!

Oefff ik groei

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef. De afgelopen periode heeft vooral in het teken gestaan van genieten van onze zwangerschap. Sinds maanden ben ik vrijwel niet meer misselijk en de energie spat er weer wat meer af.

Ik begin steeds meer te groeien, vooral 's avonds staat de boel flink op spanning. Mijn banden en spieren protesteren heftig tegen het oprekken van mijn buik, zeker als ik moet niezen of gapen. Het lijkt dan net een elastiekje die te ver uitgerekt wordt en terug schiet.

Ons kindje begint zich al een klein beetje te roeren daarbinnen waardoor ik heel soms een zacht trapje kan voelen. Mijn lichaam is niet meer van mij alleen het wordt voor even gedeeld met een klein wondertje daarbinnen.

Elke keer verbazen wij ons er weer over hoe een vrouwenlichaam als van nature het proces van zwanger zijn aanpakt. Het enige wat ik hoef te doen is de aanwijzingen van mijn lichaam te volgen. Als mijn lichaam moe is dan moet ik slapen en als ik een hongergevoel heb dan moet ik eten. Het groeien van de baby en mijn buik gaat als vanzelf, net alsof het de normaalste zaak van de wereld is....

Volgende week woensdag gaan we voor een 20 weken echo naar het ziekenhuis. We kijken er enorm naar uit om ons kleintje weer even te mogen bewonderen. Hope gaat mee naar het ziekenhuis zodat zij ook ons wondertje live kan zien en samen met ons kan genieten van deze zwangerschap.

Het geslacht van ons kindje willen we nog niet weten, de uitslag gaat in een enveloppe. Als we terug komen uit het ziekenhuis rijden we langs de bakker om de enveloppe af te geven. Volgende week vrijdag komen er vrienden en familie om samen met ons de gendertaart aan te snijden. In het bijzijn van iedereen zullen we dan onthullen of we een zoon of een dochter krijgen. De taart zal dan of roze of blauw van binnen zijn, we kunnen niet wachten........

jarig en emotionele gesprekken

Sinds een paar weken heb ik mezelf afgevraagd waarom ik wel zoveel mooie en lieve zwangerschapskaartjes van vrienden en naaste familie van Rene ontvangen heb, maar van mijn naaste familie en vrienden heb ik alleen een kaartje van mijn ouders gehad. Van zowel mijn zusje als mijn broer heb ik geen kaartje gekregen.

Nu gaat het mij er niet om dat ik perse een kaartje wil krijgen, maar de stilte rond mijn zwangerschap was oorverdovend.....

Zeker mijn naaste familie en vrienden die het overlijden van Armando* hebben meegemaakt, weten hoe hard ik gevochten heb om zover te komen als ik nu ben? Hoeveel tranen en hoop ik de afgelopen jaren heb gehad en dat ik toch elke keer weer opgestaan ben om door te gaan waar ik gebleven was.

Afgelopen woensdag op mijn verjaardag kwam er iets meer duidelijkheid over deze stilte. 

Mijn zusje vertelde dat zij inmiddels 3 zwangerschapskaarten op tafel had liggen maar deze nog steeds niet heeft kunnen versturen. Het was alsof ze, voor haar gevoel, daarmee de goden zou verzoeken. Het blijkt dus dat mijn familie nog veel meer emotionele problemen omtrent het overlijden van Armando* en het bijna overlijden van mijn persoontje hebben, dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Mijn zusje gaf aan dat ze destijds bijna haar zus verloren heeft en dat ze dit niet nog een keer wil meemaken. 

Helaas is mijn familie destijds niet tijdig gewaarschuwd, dat is iets wat ik nooit meer kan terug draaien. Pas de ochtend na het overlijden van Armando* is mijn zusje geïnformeerd en pas later heeft mijn zusje mijn ouders kunnen informeren. Gedurende de nacht heb ik slecht gelegen en het is waar dat mijn familie heerlijk in hun bedje lagen te slapen en dat ik hen had kunnen ontglippen zonder afscheid......

Er is een tipje van de sluiter opgelicht dat mijn familie worstelt met de emoties omtrent ons kindje van 13 jaar geleden. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat nu mijn verdriet omtrent het overlijden van Armando* naar de achtergrond is verplaatst en ik het heb kunnen verwerken, dat dit voor mijn familie ook zo zou gelden....

Ik had er totaal geen rekening ermee gehouden dat mijn familie hun hart vasthoudt voor wat komen gaat, dat zij leven tussen hoop en vrees.

Aan de andere kant snap ik nog steeds de stilte rond mijn zwangerschap niet. Van nature ben ik een persoon die makkelijk over de dingen kan praten en ik had zeker opengestaan voor de angsten van de mensen om me heen. Als het dan toch zo emotioneel is waarom dan het feit van mijn zwangerschap negeren, terwijl ik hen ook had willen meenemen op de reis naar ons wonder?

Ik had hen kunnen vertellen dat de zwangerschap heel voorspoedig verloopt en ook totaal anders is dan de zwangerschap van Armando*. In mijn vorige zwangerschap was ik niet misselijk en moe maar had ik zoveel bloedingen dat we elke keer weer verbaasd waren dat zijn hartje nog klopte. Ik was destijds super gestrest door mijn huwelijk en mijn werk wat niet lekker liep.

Terwijl ik nu zo ontzettend gelukkig ben met Rene en mijn (adoptiezoon) Xiano en Hope die mijn droom heeft durven waarmaken. Als ik buiten loop in het park dan hoor ik de vogeltjes hun mooiste lied zingen en dan durf ik sinds jaren weer te voelen hoeveel geluk ik in mijn leven heb gevonden. Het geluk wat ik kan toelaten zonder bang te zijn dat er daardoor iets misgaat.

Lieve familie, ik ben zo blij met het geluk wat ik samen met Rene heb en de reis die ik nu met hem maak. Ik wil jullie graag meenemen op deze reis, jullie mogen praten over jullie angsten en emoties dan kan ik jullie ook vertellen over mijn zwakke momenten. 

Mocht deze reis toch een einde kennen van verdriet dan kan ik jullie verzekeren dat ik ondanks dat deze reis niet had willen missen. Want ondanks het verdriet wat ik had om Armando* zou ik hem nooit maar dan ook nooit uit mijn leven willen wissen. Door het verlies van Armando* en het bijna verliezen van mijn leven, ben ik nog intenser gaan leven en kan ik genieten van de kleine dingen zoals het zingen van de vogels in het park. 

In 2000 ben ik gestopt met de pil en nu 17 jaar later heb ik een nieuwe kans gekregen om te genieten van mijn zwangerschap en de wens om voor Xiano een broertje of zusje te mogen ontvangen. Deze keer wil ik mijn zwangerschap tot een goed einde brengen, deze keer hoop ik op een huilende baby bij de bevalling. Bel me als jullie er doorheen zitten, samen met elkaar gaan we deze reis aan en ik beloof jullie dat dit ook echt de laatste keer is...........

Babykamer vervolg

De babykamer is er! Superblij ben ik ermee. Alleen moeten we nog even oefenen om de grote kast door het trapgat te krijgen. Eerlijk gezegd denken we dat deze uit elkaar gehaald moet worden om hem in delen omhoog te krijgen.

Tutje die ik ben had ik niet op Marktplaats aangegeven in welke omtrek we wilden zoeken. Mijn topografische kennis is daarnaast niet om over naar huis te schrijven, met als gevolg dat ik de babykamer dus (achteraf) in Groningen gekocht heb. Daar kwamen de mannen op de dag zelf dus pas achter oeps..
Zij hebben om de babykamer op te halen 250 enkele reis moeten rijden. De mannen gingen om 12 uur weg en kwamen om 19:00 uur moe en hongerig thuis.
Volgens mij spraken ze niet echt de waarheid toen ze me verzekerde dat ze het graag voor me gedaan hebben ;-)

Achteraf ben ik blij dat ik de afstand niet gezien heb, want de babykamer is een beauty. Bijna jammer dat we hem maar 2 jaar gaan gebruiken.
Binnenkort gaan we naar Ikea voor een matrasje, beddengoed en een hemeltje voor boven het bedje. En ik wil een mooie spreuk voor op de muur, die kun je tegenwoordig in muurstickers kunt krijgen.

Gisteren heb ik in het kamertje staan dromen met mn handen op mijn buik. "Kijk kleintje dit is je kamertje, ik kan niet wachten tot je er bent"........
14 weken ben ik zwanger maar al jaren ben ik klaar voor je komst. En je broertje Xiano wil je zo graag voelen schoppen en zien. Groei nog maar even terwijl wij je komst voorbereiden, je bent zo gewenst!