Oefff ik groei

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef. De afgelopen periode heeft vooral in het teken gestaan van genieten van onze zwangerschap. Sinds maanden ben ik vrijwel niet meer misselijk en de energie spat er weer wat meer af.

Ik begin steeds meer te groeien, vooral 's avonds staat de boel flink op spanning. Mijn banden en spieren protesteren heftig tegen het oprekken van mijn buik, zeker als ik moet niezen of gapen. Het lijkt dan net een elastiekje die te ver uitgerekt wordt en terug schiet.

Ons kindje begint zich al een klein beetje te roeren daarbinnen waardoor ik heel soms een zacht trapje kan voelen. Mijn lichaam is niet meer van mij alleen het wordt voor even gedeeld met een klein wondertje daarbinnen.

Elke keer verbazen wij ons er weer over hoe een vrouwenlichaam als van nature het proces van zwanger zijn aanpakt. Het enige wat ik hoef te doen is de aanwijzingen van mijn lichaam te volgen. Als mijn lichaam moe is dan moet ik slapen en als ik een hongergevoel heb dan moet ik eten. Het groeien van de baby en mijn buik gaat als vanzelf, net alsof het de normaalste zaak van de wereld is....

Volgende week woensdag gaan we voor een 20 weken echo naar het ziekenhuis. We kijken er enorm naar uit om ons kleintje weer even te mogen bewonderen. Hope gaat mee naar het ziekenhuis zodat zij ook ons wondertje live kan zien en samen met ons kan genieten van deze zwangerschap.

Het geslacht van ons kindje willen we nog niet weten, de uitslag gaat in een enveloppe. Als we terug komen uit het ziekenhuis rijden we langs de bakker om de enveloppe af te geven. Volgende week vrijdag komen er vrienden en familie om samen met ons de gendertaart aan te snijden. In het bijzijn van iedereen zullen we dan onthullen of we een zoon of een dochter krijgen. De taart zal dan of roze of blauw van binnen zijn, we kunnen niet wachten........