Mijn verhalen zijn kwetsbaar en intiem, het is een stukje van mezelf wat ik online zet. Ik probeer zo eerlijk mogelijk mijn emoties te uiten en niet teveel te censureren. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil een sterke vrouw zijn. Het is iets wat op mijn/ons pad gekomen is, waar ik mijn weg in moet vinden.
De eiceldonatie en de zwangerschap voelt als een stukje heling voor het gevoel dat mijn lichaam eerder gefaald heeft. Maar, de eiceldonatie neemt het gevoel niet weg dat ik mezelf niet voortgeplant heb, dat ik mijn "ik" niet terug zal zien in mijn kindje straks. Het is een stukje van afscheid, waar ik stiekem mee worstel, niet durf te bespreken met de mensen om me heen. Het voelt ondankbaar terwijl ik nu al zo ontzettend veel van dit mooie kindje in mijn buik hou en ik er alles aan zal doen om het zo gelukkig mogelijk te laten opgroeien.
Zonder onze eicelengel was het niet tot een zwangerschap gekomen. Ik hoop met mijn blog meer vrouwen over de streep te trekken om hun goede eicellen af te staan zodat een andere vrouw ook kan ervaren hoe het is om moeder te mogen zijn.
Tijdens de behandelingen en nu weer tijdens mijn zwangerschap ben ik hongerig op zoek naar meer informatie. Hoe ervaren anderen dit proces en waar lopen zij tegenaan? Met mijn blog probeer ik zo eerlijk mogelijk mijn gevoelens te delen met stellen die in dezelfde medische molen terecht zijn gekomen en zich daar staande proberen te houden. Soms kan juist de ervaring van een lotgenoot een duwtje in de rug betekenen.
Het als kinderloos stel uitzoeken van een kraamcadeau en dit cadeau ook daadwerkelijk langs te brengen is zo moeilijk. Het was voor mij makkelijker om een blij gezicht te trekken en diep adem te halen voor het naar binnen gaan en vooral te proberen om "het" beladen onderwerp zoveel mogelijk te vermijden.
Want hoe goed bedoelt ook, de opmerkingen "jullie tijd komt ook nog wel" of "jullie moeten er wat minder mee bezig zijn" vergroten het verdriet nog meer. Ik voelde me daarna nog rottiger omdat het blijkbaar mijn eigen schuld was dat mijn lichaam niet zwanger wilde worden. Wat doe ik dan anders dan de vrouw waar ik op dat moment op kraamvisite ben?
Op mijn nieuwe website www.marleneswereld.nl zal ik straks ook gedeelten van mijn dagboek delen over mijn eerdere zwangerschap en het overlijden van Armando*. Daarnaast schrijf ik soms ook over het dagelijks leven en het reilen en zeilen binnen mijn gezin. Om het overzichtelijk te houden heb een nieuwe indeling nodig.
Ik hoop dat mijn trouwe volgers blij zijn met de aankomende nieuwe website en dat jullie blijven meelezen en reageren op mijn blogs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten