11 dagen na terugplaatsing

Vandaag zou eigenlijk de dag van de bloedtest zijn maar vanwege mijn tentamen hebben we besloten nog geen test te doen.

Gisteren had ik het echt even niet meer. Ik kon de spanning niet meer aan, donkere wolken hebben de gehele dag boven mijn hoofd gehangen.
Sorry lieve mensen om me heen, ik was gewoon mezelf even niet. Sorry voor mijn geknor, gezeur en geïrriteerde blikken. Sorry, sorry, sorry !

Nu probeer ik nog even wat laatste stof door te nemen voor het tentamen maar de buikpijn begint zich steeds meer op te dringen.
Als ik maar niet vandaag ongesteld hoef te worden? Kunnen we het niet nog even uitstellen? Laat me eerst even tentamen doen voordat de wereld stil staat!

Dus gedachten verzetten, met mijn blik vooruit naar iets wat ik wel kan beïnvloeden, namelijk een zo hoog mogelijk cijfer halen.

dag 9 na de terugplaatsing

Het begint nu pas echt spannend te worden. We naderen inmiddels de datum waarop we in principe zouden mogen gaan testen. Helaas heb ik aanstaande dinsdag een belangrijk tentamen en is het niet verstandig om die dag de bloedtest uit te voeren.
Samen hebben we dan ook besloten om de urinetest op een ander tijdstip te doen, ergens aan het einde van aankomende week.

Ik hoop dat, als ik toch niet zwanger ben, ik vanzelf weer ongesteld word. Dit is makkelijker dan testen. Het probleem met die testen is dat ze het in al die jaren nog niet 1 keer bij mij gedaan hebben. Ik zie er dan ook als een berg tegenop om weer naar een wit vlak te moeten staren.
Zo'n witte test geeft het gevoel alsof je weer een klap in je gezicht krijgt. Het voelt verdrietig dat je jezelf toch weer voor de gek hebt gehouden met allerlei "zwanger zijn gevoelens" die waarschijnlijk gewoon van de hormonen komen die je elke dag gebruikt.

Maar stel nu dat de test positief is? Wat een schokbeweging zal dat dan wel niet veroorzaken? Ik denk dat ik de test daarna onder mijn kussen leg en in mijn tas meedraag om er elke minuut even naar te kunnen kijken. Twee dikke streepjes, ik zou mijn ogen niet kunnen geloven. Ik gun het mijn lieve vriendje zo, hij zou een echte goede vader zijn. Als ik zie hoe hij nu met mijn zoontje omgaat, echt geweldig!
Voor hem is het ook spannend, hij moet het deze dagen doen met de informatie die ik hem geef. Ook hij is down als ik hem vertel dat ik buikpijn heb, maar bloeit weer op als ik meld dat ik misselijk ben.

Toen we net met elkaar waren zag ik een zwangere vrouw, op Texel, met haar hoofd op de schoot van haar man op een bankje liggen. Op dat moment heb ik tegen mijn vriendje gezegd dat ik dat voor ons ook wil. Met mijn handen om mijn dikker wordende buik samen genieten van een bankje in de zon. Wat een verbondenheid met elkaar en hoe knus is dat beeld wel niet?
Als mijn droom uit mag komen dan plaats hier ik natuurlijk een foto als bewijs.

Dus nog even geduld. Aan de ene kant wil ik nog niet dat het dinsdag is omdat ik nog zoveel moet doen voor mijn tentamen en aan de andere kant zou ik blij zijn als deze week voorbij is en we een positieve test in onze handen houden!

Kom op nog even blokken in de boeken zodat ik dinsdag geen modderfiguur sla. Even mijn focus weer verleggen van baby's naar ons wetboek.......

het is stil op dag 7 na de terugplaatsing

Het is ineens stil in mijn lijf. Geen menstruatiepijn meer, geen andere tekenen dat mijn menstruatie op komst is.
In het donker zie ik ineens een klein lichtstraaltje. Dit gevoel heb ik de andere keren nog niet gehad, dit is nieuw. Alle ander pogingen protesteerde mijn lijf tegen de hormonen en kwamen mijn regels als vanzelf op de juiste tijd.

En nu, niets......

We moeten er nog ernstig rekening mee houden dat de Utrogestan zijn werk doet en dat deze bolletjes ervoor zorgen dat ik bijna niets voel. Nog een week wachten voordat we mogen testen, het lijkt nog zo ver weg.

Van mijn collega's kreeg ik zojuist een heel lief kaartje met lieve woorden. Het doet me goed dat er zo meegeleefd wordt dat maakt het wachten net ietsje dragelijker.

joehoe kleintje ben je daar nog?

Wat zou ik nu graag even naar binnen willen kijken of het er nog zit, of het zich veilig genesteld heeft.

Dag vijf na de terugplaatsing en de spanning begint op te lopen hier. Sinds vandaag heb ik weer last van menstruatiepijn, net als alle andere keren.
Dit voelt wederom niet goed maar toch moeten we proberen de moed erin te houden. Er is immers nog geen bloed gespot, er zijn nog geen zichtbare tekenen van het begin van het einde van deze poging.

Het komt vaker voor dat vrouwen last hebben van menstruatiepijn aan het begin van hun zwangerschap, lees ik. Dit komt door het oprichten van de baarmoeder tijdens de zwangerschap.
Ik ben momenteel of alle forums van internet te vinden. Google "menstruatiepijn na terugplaatsing"  of "wanneer ongesteld na terugplaatsing". Al deze informatie die ik hier vind kan me niet geruststellen. Het blijft koffiedik kijken. Het enige wat ik wel vind zijn vrouwen in dezelfde situatie en hoe groot de wens is. En ik lees dat de informatie op internet tegenstrijdig is, hoe weet ik nu dat iets echt wetenschappelijk onderzocht is. De pagina's schreeuwen over wetenschappelijk bewijs. Maar als iets wetenschappelijk bewezen is waarom wordt het dan niet in het ziekenhuis aan ons verteld?

Stiekem heb ik wel eens gedacht om een helderziende te contacten die serieus in de toekomst kan kijken. Misschien kan die me vertellen of het voor nu of ooit nog eens goed komt. Of iemand voor me laten pendelen of een kaartje leggen. Ach dit zal ook mijn onrust nu niet weggenemen, de dagen moeten stuk voor stuk uitgezeten worden.

Toch maar weer even naar het toilet om te broekloeren, kijken of er al wat zichtbaar is.

Alles uit de kast

Afgelopen zaterdag hebben we een nieuwe terugplaatsing gehad van een super embryo categorie 5. Op de beelden is te zien dat het al in de hechtingsfase bevond.
Dit keer hebben we niets aan het toeval overgelaten alles wat er op internet aan tips te vinden was hebben we in gang gezet. Elke dag visolietabbletten, een kinderasprine en foliumzuur. Daarnaast ook telkens een warme kruik op mijn buik en warm douchen.
Ervoor zorgen dat mijn voeten continue warm blijven en meditatie. Op YouTube heb ik een meditatie gevonden om zwanger te worden en een meditatie voor als je zwanger bent. Even goed visualiseren wat er gebeurd in het kleine holletje in mijn buik en vooral rustig blijven. Zo heb ik al hele gesprekken gevoerd met onze embryo en in gedachte omringd met wit licht. Ik heb het zelfs verteld dat het zich moet gaan nestelen en moet groeien en groeien.

Het fijne van al deze maatregelen is dat ik toch nog een beetje het gevoel heb dat het te beïnvloeden is....

Als ik deze keer een positieve test in mijn handen heb, kan ik helaas niet vertellen welke van de tips op internet nu ook daadwerkelijk gewerkt heeft en of ik zonder al die tips ook zwanger was geworden.

Laten we niet op de zaken vooruit lopen, voorlopig moeten we nog een aantal lange lange dagen wachten op de uitslag

op naar cryo poging nummer 2

Afgelopen week zijn we weer naar Gent geweest voor een echo.
Mijn baarmoederslijmvlies is weer mooi dik 11 cm. Ik heb Pregnyl gespoten en vanaf vandaag gaat 3 maal daags mijn wekker af voor de Utrogestanbolletjes.

Emotioneel heb ik het moeilijk deze keer. Ik kan mezelf er niet toe aanzetten om naar aanstaande zaterdag toe te leven, de dag van de terugplaatsing. Mijn hoop op de vorige terugplaatsing is zo hoog geweest dat de teleurstelling langer is blijven hangen dan andere keren. Het feit dat het dit keer niet mijn defecte eicellen waren, maar mooie verse eicellen van een jonge meid, heeft mijn hoofd op hol gebracht. Het  kon gewoon niet anders dan lukken, alle obstakels waren immers uit de weg geruimd. Ruim baan voor een zwangerschap dus.
We zijn hard van onze wolk gevallen toen bleek dat ook een terugplaatsing met een donoreicel kon mislukken. Het was zo'n mooie embryo die al in een nestelingsstadium verkeerde, de hoogste zwangerschapskans ooit.

Nu gaan we aanstaande zaterdag voor poging 2. Dit keer ben ik van plan om kinderaspirines te slikken om de doorbloeding van mijn baarmoeder te verbeteren en ergens heb ik ook iets gelezen over visolietabletten.

Op mijn werk heb ik het momenteel moeilijk met de zwangere collega's, Ik gun het hen om zwanger te zijn, maar mezelf had ik het ook zo gegund. Vandaag hebben we afspraken met elkaar proberen te maken over wie nou wie gaat vervangen tijdens hun zwangerschapsverlof.
Heel lief werd nog gevraagd hoe het met de behandelingen gaat. Het lukte niet om daar antwoord op te geven, de emoties zitten daarvoor te hoog. Ik heb mijn collega's proberen uit te leggen dat ik het hen gun maar dat ik in een hele slechte film terecht ben gekomen. Ik wilde ze nog zoveel meer uitleggen zoals hoe moeilijk het is om met hen over hun verlof te spreken terwijl ik ook met verlof had moeten gaan..... Ook wilde ik ze vertellen dat het zeer doet dat ik straks hun werk erbij moet nemen omdat iemand het werk tijdens hun afwezigheid zal moeten doen. De aanblik van hun steeds dikker wordende buikjes en de verhalen over misselijkheid. Maar er kwam niets over mijn lippen, ik kon en wilde de emoties op het werk niet toelaten. Ik heb ze wel aangegeven dat ik er nu niet over wil praten en dat ik mijn best doe om ondanks alles mijn werk te doen.....

Laat me nog maar even verdrietig zijn en overal tegen aan schoppen, vanaf zaterdag zal ik weer stoer en positief op het wachtbankje plaats nemen.

Verdrietig en boos

Gisteren moest ik evengoed een zwangerschapstest doen van Gent. Het zekere voor het onzekere. Zoals verwacht was deze test negatief. Het verbaasde me niet maar toch is het elke weer confronterend om met een test bezig te zijn. Nu zitten we te wachten op een bericht uit Gent om met de volgende behandeling te beginnen.

Inmiddels zijn er 2 collega's zwanger op het werk. Nu kan ik best veel hebben en ben ik in staat om met mijn emoties om te gaan, maar dit begint me echt teveel te worden. Als het bij ons niet lukt dan is het wel heel zuur om deze collega's in de zomer uit te zwaaien voor hun verlof.
Mijn collega's uiten wel hun medeleven aan mij maar dit maakt juist extra verdrietig. Het benadrukt nog meer het onvermogen om zwanger te kunnen worden.

Ik denk erover na om mijn baan op te zeggen.... Misschien is dat beter voor mij. Het zal echt emotioneel vechten worden om dit vol te kunnen houden.
Kunnen we tijdelijk rondkomen van 1 salaris?

Ik ben verdrietig en voel me boos op weet ik veel wie? Er is niemand die ik verantwoordelijk kan stellen voor dit gevecht. Is er een God dan heeft hij me opnieuw  flink te pakken. Waarom stuurt hij zoveel zwangere vrouwen op mijn pad en laat mijn test negatief?
Maar helaas geloof ik  niet in God, dus ook hem kan ik niet verantwoordelijk stellen. Wie of wat dan wel?
Een speling van het lot? Is het toeval?
Antwoorden krijg ik niet. Het is een kwestie van dealen met de situatie, bukken totdat de storm gaat liggen en tegen wil en dank hoop blijven houden op een wonder.....

U bent de zwakste schakel, tot ziens!

De afgelopen dagen voelde het toch aan alsof het gelukt was. De hele dag misselijk en hoofdpijn.
Stiekem bouwde de hoop zich op. Ergens begon er een lichtje te branden met een visioen van een zwangerschap en de tijd daarna. Ik kreeg hoop dat de 16 jaren van hoop en wanhoop tot een mooi einde zou komen.

Maar toch lijkt het nu weer volledig mis te gaan. Vanmiddag explodeerde mijn hoofdpijn en begon ik zachtjes aan te bloeden. Net als al onze andere pogingen word ik na een terugplaatsing eerder ongesteld dan anders. En elke keer begint het op dezelfde manier. Eerst rose bloedverlies en daarna de sluizen die opengaan. Even nog had ik de hoop dat het om een innestelingsbloeding zou gaan. Maar als ik terug reken dan kan dit niet, het bloed zou dan donkerder (ouder) moeten zijn.

Gisteren had ik ook mijn maandelijkse schoonmaakmanie. Tegen Hope heb ik toen al gezegd dat ik de drang tot schoonmaken krijg als ik ongesteld moet worden.

Nu elke keer als ik naar de wc ga is het bloeden steeds een beetje erger. In de auto heb ik een potje gehuild en op mijn werk probeerde ik me goed te houden. Ik voel dat het niet goed komt deze keer....
Mijn vriend is ook helemaal van de rel, dat is zo begrijpelijk. Ook hij beleefd spannende dagen tijdens de behandelingen.

Nu mogen we nog even uithuilen om ons daarna weer te storten op de volgende behandeling . Al moet ik zeggen dat ik diep, diep teleurgesteld ben. Zou er dan toch iets meer mis met mij zijn dan we weten? Is er iets met mijn slijmvlies aan de hand?
Het doet me denken aan een tv programma "u bent de zwakste schakel, tot ziens!".