Genieten van de zwangerschap

Vandaag op mijn werk had ik nog een oude broek aan want ik had de postbode met mijn nieuwe kleren gemist.
Op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik moest zitten, die broeksband knelde zo hevig dat ik er buikpijn van kreeg. Vorige week paste ik deze broek nog. Mijn collega kwam op het geniale idee om mijn elastiek kapot te knippen. Zuinige jet die ik ben vond dat toch best een beetje zonde. Maar het vooruitzicht om de hele dag door te moeten brengen met die knellende band zinde me ook niet.
Na nog een tijdje heen en weer geschuif op mijn stoel heb ik de schaar ter hand genomen. Eerst voorzichtig maar toen dit niet genoeg lucht gaf heb ik toch de hele band stuk geknipt.
Wauw wat een verademing, mijn buik plofte letterlijk naar buiten.

Vanavond kwam de lang verwachte doos van Bonprix dan eindelijk binnen. Wat zitten die broeken lekker en dan vooral mijn nieuwe joggingbroek. Zojuist heb ik mezelf een tijdje staan bekijken in de spiegel en staan te genieten van het beginnende zwangerschapsbuikje. Wat is dat een mooi gezicht en hoe gelukkig heb ik naar mijn buikje staan staren. Zo ontzettend trots en letterlijk vol verwachting!

lekker digitaal shoppen

Mijn kleren beginnen wat strakker te zitten en mijn klerenkast raakt een beetje uitgeput. Broeken met een band voelen niet prettig en in mijn jurkjes kan iedereen me uittekenen.
Het werd dus tijd om te shoppen
Ik kwam er al snel achter dat er bijna geen winkels meer te vinden zijn met een afdeling voor zwangere vrouwen. De kleren zijn vrijwel alleen nog via internet te verkrijgen.
Er is best wel een leuk aanbod te vinden voor zwangere vrouwen op internet. Hoeveel geld wil ik er eigenlijk aan uit geven? Ik heb deze kleren maar een paar maanden nodig maar toch ook wil ik er wel een beetje leuk uit zien.

Welke maat moet ik nemen? Normaal heb ik maat 42 maar de afgelopen weken ben ik al wel een beetje gegroeid. Deze groei werd niet geheel door de baby veroorzaakt maar door alle lekkere trek die me dagelijks overvalt. Ik moet echt oppassen want om straks al die kilo's eraf te krijgen.......

Na een paar uur surfen op internet heb ik toch wat broeken en een leuke spijkerrok weten te vinden bij Bonprix. Ook heb ik een heerlijke joggingbroek besteld voor de dagen thuis op de bank.
Ik kijk naar deze kleren uit, wat zullen ze lekker zitten. Helaas moet ik nog een hele dag geduld hebben.

Gelijk ook maar even naar de lingeriewinkel gereden om van die hele grote onderbroeken te kopen en een BH die niet knelt. Totaal niet sexy maar heel functioneel.
Nu nog op zoek naar een paar leuke sneakers en ik kan er weer even tegenaan. Laat de zomer maar komen al ben ik bang dat ik straks ook niet meer in mijn bikini pas...
Toch weer een reden om een beetje rond te shoppen toch?

eerste gesprek in het AMC

Afgelopen maandag mochten we voor een eerste gesprek naar het AMC. Om dit gesprek voor te bereiden kregen we een enorme vragenlijst toegezonden. Werkelijk alles moest op papier gezet worden.

De eerste afspraak zou een echo zijn. Ik was gespannen en bang dat er iets niet goed zou zijn. Mijn vriend was daarentegen een stuk rustiger, ik kan mezelf optrekken aan zijn vertrouwen in de afloop.

Op de beelden was al meteen ons kleine kindje te zien en hoorde we voor het eerst zijn/haar hartslag. Dat doet het ziekenhuis goed, niet eerst praten maar direct kijken naar het kindje, dit reduceert de spanning.

Het mooiste geluid wat er op de wereld bestaat is toch het geluid van een hartslag. De hartslag was zeer duidelijk te horen, een krachtig pompend geluid, het klonk als muziek in onze oren.
Onze kleine was druk aan duikelen en lag geen moment stil. De echoscopiste heeft echt veel moeite moeten doen om dat druk bewegende wezentje te kunnen meten van kop tot kont. Volgens de meting zou ik 10 weken en 1 dag zwanger moeten zijn en dat klopte precies. Ons kindje zit nu al op de juiste groeicurve.

De echo was een heel emotioneel moment. Mijn keel zat dicht en ik kon alleen maar naar dat beeld staren met daarop ons kindje in wording. Voor Rene is dit ook een bijzondere ervaring om het hartje voor het eerst te horen kloppen.
Mijn gedachten waren bij Hope, wat een geschenk, wat een wonder om dit mee te mogen maken.

Na de echo volgde een gesprek met de artsen. Dit gesprek verliep fijn en de hele geschiedenis van Armando* en de vorige zwangerschap werd doorgenomen.
Ook werd nog gevraagd of ik psychische hulp nodig had tijdens deze zwangerschap. Het overlijden van Armando* en de dramatische bevalling heb ik wel redelijk verwerkt, denk ik zelf. Natuurlijk voel ik op dit moment de emoties van toen weer en komen er weer vergeten momentjes terug in mijn herinnering, maar ik heb niet het gevoel dat ik erin verdrink. Buiten de spanning voor deze nieuwe zwangerschap gaat het goed met me.
Ik kijk uit naar de tijd als het geboren is en gezond en wel in zijn/haar kamertje ligt te slapen.

De artsen hebben aangegeven dat we goed in de gaten gehouden gaan worden. Binnenkort krijg ik een echo om te controleren of de doorbloeding van de bloedvaten in mijn buik voldoende is. Nu we wat jaren verder zijn denken de artsen een oorzaak voor een placenta loslating gevonden te hebben, de bloedvaten in de buik van de vrouw zouden minder goed functioneren.
Daarnaast zal ik regelmatig op het spreekuur moeten verschijnen om mijn bloeddruk en de eiwitten in mijn urine te meten.
Samen met Rene heb ik het gevoel dat we met onze zorgen op het juiste adres zijn aanbeland. Dit geeft een stukje vertrouwen voor de toekomst!

daar is hij of zij dan!

Daar is onze kleine spruit dan.
Even heb ik niets van me laten horen. Deels omdat ik toch wel een beetje ziekjes van de zwangerschap ben geweest en deels omdat ik het idee had dat mijn blog wel redelijk af was. Inmiddels hebben fervente lezers mij van alle kanten aangespoord om toch vooral door te schrijven.
Ik heb niet geweten dat er zoveel mensen met ons mee gelezen hebben tijdens de behandelingen en daardoor nieuwschierig zijn naar de afloop van ons verhaal.
Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten op een update!
Dus lieve mensen, ik zal mijn blog weer wat regelmatiger gaan bijhouden. Reacties op mijn blog zijn altijd welkom!

3 weken geleden hebben we een laatste afspraak gehad in Gent. Daar hebben we voor het eerst een hartje zien kloppen op de echo. We waren toen bijna 7 weken zwanger. Het gekke is dat, hoewel we al die tijd bezig zijn geweest om de behandeling te laten slagen, we er totaal niet bij stil gestaan hebben dat er ook een tijd na de behandeling kan komen.

Achteraf is het besef dat we daadwerkelijk zwanger zijn als een mokerslag aangekomen. Het heeft wel enige tijd geduurd voordat ik het ten volle kon beseffen. De misselijkheid (24/7) heeft mij er, hoe gek dit ook klinkt, doorheen getrokken. Bij elke vlaag van misselijkheid werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, dat we mogen lachen en genieten om dit wonder.

Twijfel, een veel gehoord symptoom van de zwangerschap sloeg in volle hevigheid toe. Dagenlang heb ik geworsteld met het feit dat het niet mijn eicel was maar de eicel van Hope. Dat ik mezelf niet voortplant maar alleen mag dragen. Ik voelde me schuldig tegenover ons toekomstige kindje en bleef maar malen hoe ik dit ooit zou gaan vertellen? Daarnaast speelde mijn leeftijd ook een rol. Was ik niet te oud? En wat zou ons kindje ervan vinden?
Het hielp niet mee dat mijn zoontje, hoe lief ook bedoeld, het nog niet aan juf wilde vertellen, omdat hij bang was dat ik me voor mijn leeftijd en de zwangerschap zou schamen. Die opmerking kwam hard aan en zorgde ervoor dat ik weer met beide benen op de grond stond.

Zoals altijd komen de antwoorden uit een vreemde hoek. Ik was bij de kapper en las een artikel over eiceldonatie. Een jongen die zelf via eiceldonatie geboren was schreef het volgende: "mam ik ben blij dat jij geen kinderen kon krijgen, anders was ik er niet geweest"!
Wauw, de zon ging weer schijnen. Dat is natuurlijk ook zo. Als ik gewoon kinderen had kunnen krijgen zou deze zwangerschap niet hebben bestaan. Hope en Rene zouden nooit samen kinderen hebben gekregen. Ik hoop echt dat ons kindje er later net zo mooi naar kan kijken.....
Tegen mijn adoptiezoon zeg ik regelmatig dat hij geboren is uit mijn hart en tegen ons nieuwe kindje kan ik zeggen dat het geboren is met behulp van een lieve engel uit mijn buik.

Wat mijn leeftijd (44 bijna 45) betreft, daarvan denk ik dat ik zelf moet leren om de mening van andere mensen niet zo zwaar te laten tellen in mijn leven. Dat ik moet leren om mijn eigen koers te varen. Dat men altijd wel wat te kletsen heeft en dat het gaat om de liefde waarmee je je kinderen opvoed en niet om je leeftijd.
Dat ik mezelf dus niet hoef te schamen dat ik op wat oudere leeftijd met een kinderwagen loop maar dat ik trots mag zijn (samen met Rene) dat we hebben durven dromen. Zowel hij als ik hebben jaren gewacht op deze kans. Hij in zijn vorige huwelijk omdat zijn partner geen kinderen wilde en ik door jarenlang te hopen en wanhopen in de medische molen.

Binnenkort zal ik schrijven over vandaag en ons eerste bezoek aan het AMC en de weg die we waarschijnlijk gaan bewandelen.....