Afgelopen maandag mochten we voor een eerste gesprek naar het AMC. Om dit gesprek voor te bereiden kregen we een enorme vragenlijst toegezonden. Werkelijk alles moest op papier gezet worden.
De eerste afspraak zou een echo zijn. Ik was gespannen en bang dat er iets niet goed zou zijn. Mijn vriend was daarentegen een stuk rustiger, ik kan mezelf optrekken aan zijn vertrouwen in de afloop.
Op de beelden was al meteen ons kleine kindje te zien en hoorde we voor het eerst zijn/haar hartslag. Dat doet het ziekenhuis goed, niet eerst praten maar direct kijken naar het kindje, dit reduceert de spanning.
Het mooiste geluid wat er op de wereld bestaat is toch het geluid van een hartslag. De hartslag was zeer duidelijk te horen, een krachtig pompend geluid, het klonk als muziek in onze oren.
Onze kleine was druk aan duikelen en lag geen moment stil. De echoscopiste heeft echt veel moeite moeten doen om dat druk bewegende wezentje te kunnen meten van kop tot kont. Volgens de meting zou ik 10 weken en 1 dag zwanger moeten zijn en dat klopte precies. Ons kindje zit nu al op de juiste groeicurve.
De echo was een heel emotioneel moment. Mijn keel zat dicht en ik kon alleen maar naar dat beeld staren met daarop ons kindje in wording. Voor Rene is dit ook een bijzondere ervaring om het hartje voor het eerst te horen kloppen.
Mijn gedachten waren bij Hope, wat een geschenk, wat een wonder om dit mee te mogen maken.
Na de echo volgde een gesprek met de artsen. Dit gesprek verliep fijn en de hele geschiedenis van Armando* en de vorige zwangerschap werd doorgenomen.
Ook werd nog gevraagd of ik psychische hulp nodig had tijdens deze zwangerschap. Het overlijden van Armando* en de dramatische bevalling heb ik wel redelijk verwerkt, denk ik zelf. Natuurlijk voel ik op dit moment de emoties van toen weer en komen er weer vergeten momentjes terug in mijn herinnering, maar ik heb niet het gevoel dat ik erin verdrink. Buiten de spanning voor deze nieuwe zwangerschap gaat het goed met me.
Ik kijk uit naar de tijd als het geboren is en gezond en wel in zijn/haar kamertje ligt te slapen.
De artsen hebben aangegeven dat we goed in de gaten gehouden gaan worden. Binnenkort krijg ik een echo om te controleren of de doorbloeding van de bloedvaten in mijn buik voldoende is. Nu we wat jaren verder zijn denken de artsen een oorzaak voor een placenta loslating gevonden te hebben, de bloedvaten in de buik van de vrouw zouden minder goed functioneren.
Daarnaast zal ik regelmatig op het spreekuur moeten verschijnen om mijn bloeddruk en de eiwitten in mijn urine te meten.
Samen met Rene heb ik het gevoel dat we met onze zorgen op het juiste adres zijn aanbeland. Dit geeft een stukje vertrouwen voor de toekomst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten