daar is hij of zij dan!

Daar is onze kleine spruit dan.
Even heb ik niets van me laten horen. Deels omdat ik toch wel een beetje ziekjes van de zwangerschap ben geweest en deels omdat ik het idee had dat mijn blog wel redelijk af was. Inmiddels hebben fervente lezers mij van alle kanten aangespoord om toch vooral door te schrijven.
Ik heb niet geweten dat er zoveel mensen met ons mee gelezen hebben tijdens de behandelingen en daardoor nieuwschierig zijn naar de afloop van ons verhaal.
Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten op een update!
Dus lieve mensen, ik zal mijn blog weer wat regelmatiger gaan bijhouden. Reacties op mijn blog zijn altijd welkom!

3 weken geleden hebben we een laatste afspraak gehad in Gent. Daar hebben we voor het eerst een hartje zien kloppen op de echo. We waren toen bijna 7 weken zwanger. Het gekke is dat, hoewel we al die tijd bezig zijn geweest om de behandeling te laten slagen, we er totaal niet bij stil gestaan hebben dat er ook een tijd na de behandeling kan komen.

Achteraf is het besef dat we daadwerkelijk zwanger zijn als een mokerslag aangekomen. Het heeft wel enige tijd geduurd voordat ik het ten volle kon beseffen. De misselijkheid (24/7) heeft mij er, hoe gek dit ook klinkt, doorheen getrokken. Bij elke vlaag van misselijkheid werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, dat we mogen lachen en genieten om dit wonder.

Twijfel, een veel gehoord symptoom van de zwangerschap sloeg in volle hevigheid toe. Dagenlang heb ik geworsteld met het feit dat het niet mijn eicel was maar de eicel van Hope. Dat ik mezelf niet voortplant maar alleen mag dragen. Ik voelde me schuldig tegenover ons toekomstige kindje en bleef maar malen hoe ik dit ooit zou gaan vertellen? Daarnaast speelde mijn leeftijd ook een rol. Was ik niet te oud? En wat zou ons kindje ervan vinden?
Het hielp niet mee dat mijn zoontje, hoe lief ook bedoeld, het nog niet aan juf wilde vertellen, omdat hij bang was dat ik me voor mijn leeftijd en de zwangerschap zou schamen. Die opmerking kwam hard aan en zorgde ervoor dat ik weer met beide benen op de grond stond.

Zoals altijd komen de antwoorden uit een vreemde hoek. Ik was bij de kapper en las een artikel over eiceldonatie. Een jongen die zelf via eiceldonatie geboren was schreef het volgende: "mam ik ben blij dat jij geen kinderen kon krijgen, anders was ik er niet geweest"!
Wauw, de zon ging weer schijnen. Dat is natuurlijk ook zo. Als ik gewoon kinderen had kunnen krijgen zou deze zwangerschap niet hebben bestaan. Hope en Rene zouden nooit samen kinderen hebben gekregen. Ik hoop echt dat ons kindje er later net zo mooi naar kan kijken.....
Tegen mijn adoptiezoon zeg ik regelmatig dat hij geboren is uit mijn hart en tegen ons nieuwe kindje kan ik zeggen dat het geboren is met behulp van een lieve engel uit mijn buik.

Wat mijn leeftijd (44 bijna 45) betreft, daarvan denk ik dat ik zelf moet leren om de mening van andere mensen niet zo zwaar te laten tellen in mijn leven. Dat ik moet leren om mijn eigen koers te varen. Dat men altijd wel wat te kletsen heeft en dat het gaat om de liefde waarmee je je kinderen opvoed en niet om je leeftijd.
Dat ik mezelf dus niet hoef te schamen dat ik op wat oudere leeftijd met een kinderwagen loop maar dat ik trots mag zijn (samen met Rene) dat we hebben durven dromen. Zowel hij als ik hebben jaren gewacht op deze kans. Hij in zijn vorige huwelijk omdat zijn partner geen kinderen wilde en ik door jarenlang te hopen en wanhopen in de medische molen.

Binnenkort zal ik schrijven over vandaag en ons eerste bezoek aan het AMC en de weg die we waarschijnlijk gaan bewandelen.....