nieuwe website vanaf vandaag!

Alle blogs van mijn oude website zijn vandaag overgezet naar mijn splinternieuwe website www.marleneswereld.nl
Op mij nieuwe website zal ik voortaan de nieuwe blogs plaatsen.
Ik hoop dat mijn vaste volgers mijn nieuwe website net zo mooi of nog mooier vinden!
 
U kunt ook op de hoogte blijven via mijn facebookpagina: marleneswereld.




x Marlene

20 weken echo spannender dan verwacht

Gisteren mochten we samen met onze eicelengel (Hope) naar het ziekenhuis voor een 20 weken echo. Tijdens de 20 weken echo wordt het kindje van top tot teen bekeken en opgemeten. Het hartje wordt nadrukkelijk onderzocht en de adertjes rondom het hart. We hebben de niertjes gezien en de vaatjes rondom de niertjes.
Om de beelden te beoordelen moet een echoscopist in ieder geval een goed ruimtelijk inzicht hebben. Want vanaf welke hoek bekijk je het kindje? Onze echoscopist had hier in ieder geval geen enkele moeite mee, zij werkte snel door en wist haarfijn elk beeld te benoemen en te meten.

Voor ons was het voornamelijk genieten van de beelden. We hebben zijn/haar beentjes gezien (zie echo) en zelfs zijn/haar teentjes werden zichtbaar gemaakt. Het gezichtje werd zo goed en zo kwaad als het ging in beeld gebracht. Het neusbotje, de lipjes en de oogjes werden opgemeten.

Nekplooi
De nekplooi leek dikker dan normaal en we kwamen erachter dat een bloedvat in mijn placenta niet geheel open stond.
Een dikkere nekplooi 'kan' duiden op het syndroom van down maar dat hoeft niet. Ik voelde dat bij Rene de spanning toesloeg.

Na het spreekuur zouden de beelden nogmaals beoordeeld worden door het hoofd van de afdeling.
Gek genoeg was ik zelf niet zo heel bang voor een afwijkende nekplooi. Als ons kindje het syndroom van down zou hebben dan zouden er toch meer tekenen zijn, meer afwijkingen te zien zijn?
Ik maakt me meer zorgen om het bloedvat in mijn placenta omdat het in mijn vorige zwangerschap juist door de placenta fout gegaan was.

Tijdens de echo heb ik ook op Hope gelet en hoe zij met de beelden omging? Hoe was het voor haar om het kindje te mogen zien, ging het wel goed met haar, was het niet te confronterend? Het blijft bijzonder hoe we daar zo met z'n drieën zaten. Hope zat met open mond naar de beelden te staren, volledig genietend van wat zij zag. Na het onderzoek in het ziekenhuis hebben wij nog even met Hope gesproken over haar keuze en onze weg. Het zit voor haar nog steeds goed dat is belangrijk! Hope is nog steeds heel blij dat zij de mogelijkheid heeft gehad om ons te helpen en ook zij ervaart dit als een bijzondere reis.

's-avonds belde het het ziekenhuis met de uitslag over de nekplooi. De meting was iets te ruim gedaan er waren geen afwijkingen. En ook het bloedvat in mijn placenta is geen reden tot zorgen. Het ziekenhuis gaat wel extra de groei van ons kindje in de gaten houden en over 12 weken worden de bloedvaten opnieuw bekeken. Het kindje blijkt zelfs iets groter te zijn dan gemiddeld. Er zijn zoveel tegenstellingen met betrekking tot mijn vorige zwangerschap dat ik steeds meer vertrouwen krijg in een goede afloop.
Rene heeft vandaag voor het eerst ervaren dat een gezond kindje niet vanzelf sprekend is. Hij heeft aangegeven dat dit een indrukwekkende ervaring was, het gevoel je kindje te willen beschermen.
Deze dag heeft de verbinding met elkaar vergroot. We beseffen telkens weer hoe gelukkig we zijn dat we dit samen mogen meemaken.

Jongen of een meisje?
Voor de echo hebben we gezamenlijk besloten dat we het geslacht van het kindje wilden weten, we waren te nieuwschierig. Het blijft voor even een geheimpje tussen Hope en ons maar vrijdag mag de rest van de wereld het weten!

Zoenpasje voor moederdag

Vandaag kwam ook mijn kleine ventje met een moederdagcadeau naar onze slaapkamer. Een mooie lieve brief en een bosje zelfgemaakte bloemen. Van Rene kreeg ik een zwangerschapsketting met een lief zacht belletje erin.

Het meest verguld ben ik met het zoenpasje, wat een slim idee van Juf Helen! Juf heeft het voor elkaar gekregen dat alle kinderen, en dus ook Xiano, in de klas hun lipjes met rode lippenstift gestift hebben om een afdruk te maken op de pasjes. Ik kan me zo goed de lol van alle kinderen voorstellen, daar zou je toch stiekem bij geweest willen zijn? Al die stoere mannetjes (10 jaar) die dit toch over hebben voor hun moeder, te schattig toch?

Het zoenpasje heeft geen einddatum, het is geldig zo lang als ik leef. Ik heb Xiano dan ook verzekerd dat ik dat pasje heel goed ga bewaren! Er komt namelijk straks een moment dat het niet stoer is om met je ouderwetse moeder te knuffelen, want tja als puber zit je daar niet meer op te wachten.
Ik hoef dan alleen maar met het zoenpasje te zwaaien om mijn recht als moeder op te eisen, desnoods met zijn vriendjes erbij ;-)
Xiano heeft vandaag geprobeerd om met allerlei argumenten de einddatum aan te vechten. Uiteindelijk heeft hij zich er bij neergelegd dat met mama niet te spotten valt. Juf Helen, bedankt voor dit geweldige idee, zo kan ik wat langer met mijn kleine ventje knuffelen.

En psssstttt Xiano, mama pest je maar een beetje, dat begrijp je toch wel, toch? Love you.......

Facebookpagina marleneswereld

Gisteren is mijn Facebookpagina "Marleneswereld" online gegaan. Het is best wel een spannende gebeurtenis omdat nu meer mensen (en ook bekenden van mij) mijn schrijfsels kunnen lezen. Gisteravond had ik een knoop in mijn maag omdat ik niet graag op de voorgrond sta.
Mijn verhalen zijn kwetsbaar en intiem, het is een stukje van mezelf wat ik online zet. Ik probeer zo eerlijk mogelijk mijn emoties te uiten en niet teveel te censureren. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil een sterke vrouw zijn. Het is iets wat op mijn/ons pad gekomen is, waar ik mijn weg in moet vinden.

De eiceldonatie en de zwangerschap voelt als een stukje heling voor het gevoel dat mijn lichaam eerder gefaald heeft. Maar, de eiceldonatie neemt het gevoel niet weg dat ik mezelf niet voortgeplant heb, dat ik mijn "ik"  niet terug zal zien in mijn kindje straks. Het is een stukje van afscheid, waar ik stiekem mee worstel, niet durf te bespreken met de mensen om me heen. Het voelt ondankbaar terwijl ik nu al zo ontzettend veel van dit mooie kindje in mijn buik hou en ik er alles aan zal doen om het zo gelukkig mogelijk te laten opgroeien.
Zonder onze eicelengel was het niet tot een zwangerschap gekomen. Ik hoop met mijn blog meer vrouwen over de streep te trekken om hun goede eicellen af te staan zodat een andere vrouw ook kan ervaren hoe het is om moeder te mogen zijn.

Tijdens de behandelingen en nu weer tijdens mijn zwangerschap ben ik hongerig op zoek naar meer informatie. Hoe ervaren anderen dit proces en waar lopen zij tegenaan? Met mijn blog probeer ik zo eerlijk mogelijk mijn gevoelens te delen met stellen die in dezelfde medische molen terecht zijn gekomen en zich daar staande proberen te houden. Soms kan juist de ervaring van een lotgenoot een duwtje in de rug betekenen.

Het als kinderloos stel uitzoeken van een kraamcadeau en dit cadeau ook daadwerkelijk langs te brengen is zo moeilijk. Het was voor mij makkelijker om een blij gezicht te trekken en diep adem te halen voor het naar binnen gaan en vooral te proberen om "het"  beladen onderwerp zoveel mogelijk te vermijden.
Want hoe goed bedoelt ook, de opmerkingen "jullie tijd komt ook nog wel" of "jullie moeten er wat minder mee bezig zijn" vergroten het verdriet nog meer. Ik voelde me daarna nog rottiger omdat het blijkbaar mijn eigen schuld was dat mijn lichaam niet zwanger wilde worden. Wat doe ik dan anders dan de vrouw waar ik op dat moment op kraamvisite ben?

Op mijn nieuwe website www.marleneswereld.nl zal ik straks ook gedeelten van mijn dagboek delen over mijn eerdere zwangerschap en het overlijden van Armando*. Daarnaast schrijf ik soms ook over het dagelijks leven en het reilen en zeilen binnen mijn gezin. Om het overzichtelijk te houden heb een nieuwe indeling nodig.

Ik hoop dat mijn trouwe volgers blij zijn met de aankomende nieuwe website en dat jullie blijven meelezen en reageren op mijn blogs!

Oefff ik groei

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef. De afgelopen periode heeft vooral in het teken gestaan van genieten van onze zwangerschap. Sinds maanden ben ik vrijwel niet meer misselijk en de energie spat er weer wat meer af.

Ik begin steeds meer te groeien, vooral 's avonds staat de boel flink op spanning. Mijn banden en spieren protesteren heftig tegen het oprekken van mijn buik, zeker als ik moet niezen of gapen. Het lijkt dan net een elastiekje die te ver uitgerekt wordt en terug schiet.

Ons kindje begint zich al een klein beetje te roeren daarbinnen waardoor ik heel soms een zacht trapje kan voelen. Mijn lichaam is niet meer van mij alleen het wordt voor even gedeeld met een klein wondertje daarbinnen.

Elke keer verbazen wij ons er weer over hoe een vrouwenlichaam als van nature het proces van zwanger zijn aanpakt. Het enige wat ik hoef te doen is de aanwijzingen van mijn lichaam te volgen. Als mijn lichaam moe is dan moet ik slapen en als ik een hongergevoel heb dan moet ik eten. Het groeien van de baby en mijn buik gaat als vanzelf, net alsof het de normaalste zaak van de wereld is....

Volgende week woensdag gaan we voor een 20 weken echo naar het ziekenhuis. We kijken er enorm naar uit om ons kleintje weer even te mogen bewonderen. Hope gaat mee naar het ziekenhuis zodat zij ook ons wondertje live kan zien en samen met ons kan genieten van deze zwangerschap.

Het geslacht van ons kindje willen we nog niet weten, de uitslag gaat in een enveloppe. Als we terug komen uit het ziekenhuis rijden we langs de bakker om de enveloppe af te geven. Volgende week vrijdag komen er vrienden en familie om samen met ons de gendertaart aan te snijden. In het bijzijn van iedereen zullen we dan onthullen of we een zoon of een dochter krijgen. De taart zal dan of roze of blauw van binnen zijn, we kunnen niet wachten........