jarig en emotionele gesprekken

Sinds een paar weken heb ik mezelf afgevraagd waarom ik wel zoveel mooie en lieve zwangerschapskaartjes van vrienden en naaste familie van Rene ontvangen heb, maar van mijn naaste familie en vrienden heb ik alleen een kaartje van mijn ouders gehad. Van zowel mijn zusje als mijn broer heb ik geen kaartje gekregen.

Nu gaat het mij er niet om dat ik perse een kaartje wil krijgen, maar de stilte rond mijn zwangerschap was oorverdovend.....

Zeker mijn naaste familie en vrienden die het overlijden van Armando* hebben meegemaakt, weten hoe hard ik gevochten heb om zover te komen als ik nu ben? Hoeveel tranen en hoop ik de afgelopen jaren heb gehad en dat ik toch elke keer weer opgestaan ben om door te gaan waar ik gebleven was.

Afgelopen woensdag op mijn verjaardag kwam er iets meer duidelijkheid over deze stilte. 

Mijn zusje vertelde dat zij inmiddels 3 zwangerschapskaarten op tafel had liggen maar deze nog steeds niet heeft kunnen versturen. Het was alsof ze, voor haar gevoel, daarmee de goden zou verzoeken. Het blijkt dus dat mijn familie nog veel meer emotionele problemen omtrent het overlijden van Armando* en het bijna overlijden van mijn persoontje hebben, dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Mijn zusje gaf aan dat ze destijds bijna haar zus verloren heeft en dat ze dit niet nog een keer wil meemaken. 

Helaas is mijn familie destijds niet tijdig gewaarschuwd, dat is iets wat ik nooit meer kan terug draaien. Pas de ochtend na het overlijden van Armando* is mijn zusje geïnformeerd en pas later heeft mijn zusje mijn ouders kunnen informeren. Gedurende de nacht heb ik slecht gelegen en het is waar dat mijn familie heerlijk in hun bedje lagen te slapen en dat ik hen had kunnen ontglippen zonder afscheid......

Er is een tipje van de sluiter opgelicht dat mijn familie worstelt met de emoties omtrent ons kindje van 13 jaar geleden. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat nu mijn verdriet omtrent het overlijden van Armando* naar de achtergrond is verplaatst en ik het heb kunnen verwerken, dat dit voor mijn familie ook zo zou gelden....

Ik had er totaal geen rekening ermee gehouden dat mijn familie hun hart vasthoudt voor wat komen gaat, dat zij leven tussen hoop en vrees.

Aan de andere kant snap ik nog steeds de stilte rond mijn zwangerschap niet. Van nature ben ik een persoon die makkelijk over de dingen kan praten en ik had zeker opengestaan voor de angsten van de mensen om me heen. Als het dan toch zo emotioneel is waarom dan het feit van mijn zwangerschap negeren, terwijl ik hen ook had willen meenemen op de reis naar ons wonder?

Ik had hen kunnen vertellen dat de zwangerschap heel voorspoedig verloopt en ook totaal anders is dan de zwangerschap van Armando*. In mijn vorige zwangerschap was ik niet misselijk en moe maar had ik zoveel bloedingen dat we elke keer weer verbaasd waren dat zijn hartje nog klopte. Ik was destijds super gestrest door mijn huwelijk en mijn werk wat niet lekker liep.

Terwijl ik nu zo ontzettend gelukkig ben met Rene en mijn (adoptiezoon) Xiano en Hope die mijn droom heeft durven waarmaken. Als ik buiten loop in het park dan hoor ik de vogeltjes hun mooiste lied zingen en dan durf ik sinds jaren weer te voelen hoeveel geluk ik in mijn leven heb gevonden. Het geluk wat ik kan toelaten zonder bang te zijn dat er daardoor iets misgaat.

Lieve familie, ik ben zo blij met het geluk wat ik samen met Rene heb en de reis die ik nu met hem maak. Ik wil jullie graag meenemen op deze reis, jullie mogen praten over jullie angsten en emoties dan kan ik jullie ook vertellen over mijn zwakke momenten. 

Mocht deze reis toch een einde kennen van verdriet dan kan ik jullie verzekeren dat ik ondanks dat deze reis niet had willen missen. Want ondanks het verdriet wat ik had om Armando* zou ik hem nooit maar dan ook nooit uit mijn leven willen wissen. Door het verlies van Armando* en het bijna verliezen van mijn leven, ben ik nog intenser gaan leven en kan ik genieten van de kleine dingen zoals het zingen van de vogels in het park. 

In 2000 ben ik gestopt met de pil en nu 17 jaar later heb ik een nieuwe kans gekregen om te genieten van mijn zwangerschap en de wens om voor Xiano een broertje of zusje te mogen ontvangen. Deze keer wil ik mijn zwangerschap tot een goed einde brengen, deze keer hoop ik op een huilende baby bij de bevalling. Bel me als jullie er doorheen zitten, samen met elkaar gaan we deze reis aan en ik beloof jullie dat dit ook echt de laatste keer is...........

Babykamer vervolg

De babykamer is er! Superblij ben ik ermee. Alleen moeten we nog even oefenen om de grote kast door het trapgat te krijgen. Eerlijk gezegd denken we dat deze uit elkaar gehaald moet worden om hem in delen omhoog te krijgen.

Tutje die ik ben had ik niet op Marktplaats aangegeven in welke omtrek we wilden zoeken. Mijn topografische kennis is daarnaast niet om over naar huis te schrijven, met als gevolg dat ik de babykamer dus (achteraf) in Groningen gekocht heb. Daar kwamen de mannen op de dag zelf dus pas achter oeps..
Zij hebben om de babykamer op te halen 250 enkele reis moeten rijden. De mannen gingen om 12 uur weg en kwamen om 19:00 uur moe en hongerig thuis.
Volgens mij spraken ze niet echt de waarheid toen ze me verzekerde dat ze het graag voor me gedaan hebben ;-)

Achteraf ben ik blij dat ik de afstand niet gezien heb, want de babykamer is een beauty. Bijna jammer dat we hem maar 2 jaar gaan gebruiken.
Binnenkort gaan we naar Ikea voor een matrasje, beddengoed en een hemeltje voor boven het bedje. En ik wil een mooie spreuk voor op de muur, die kun je tegenwoordig in muurstickers kunt krijgen.

Gisteren heb ik in het kamertje staan dromen met mn handen op mijn buik. "Kijk kleintje dit is je kamertje, ik kan niet wachten tot je er bent"........
14 weken ben ik zwanger maar al jaren ben ik klaar voor je komst. En je broertje Xiano wil je zo graag voelen schoppen en zien. Groei nog maar even terwijl wij je komst voorbereiden, je bent zo gewenst!

De babykamer

Omdat de behandelingen in Gent een zware aanslag zijn geweest op onze spaarrekening hebben we besloten om geen nieuwe babykamer te kopen. Er moet een bedrag overblijven voor onvoorziene omstandigheden. Daarbij komt dat de babykamer voor 1 kindje gebruikt zal worden en dus maar voor 2 jaar dienst zal doen.

Op marktplaats staan mooie gebruikte babykamers te koop en gisteravond hebben we dan ook een mooie uitgezocht. Het is een babykamer in landelijke stijl.
Eerst nog even met de centimeter het kamertje opgemeten en goed gekeken of de meubels er wel inpassen.  Vannacht heb ik in mijn dromen de grote kast al 10 keer de trap op gedragen en de meubels in het kamertje gezet. Door mijn onrust heeft Rene niet lekker geslapen, maar op de een of andere manier kon ik de droom niet loslaten.

Vandaag reist mijn vriend met mijn ex-man af naar de andere kant van het land om de meubels op te halen. Nog even wat dekens bij elkaar zoeken om ervoor te zorgen dat de meubels niet te veel beschadigen in de aanhanger.

Dit is ook weer een mijlpaal in de zwangerschap. Het wordt steeds echter zo, steeds realistischer. Mijn buik begint al aardig te groeien en we zijn met het kamertje bezig.
Zodra het kamertje klaar is zal ik er foto's van maken en hier plaatsen. Ik ben razend benieuwd naar het eindresultaat over een paar weekjes.....

de kinderafdeling

De operatie van Xiano is goed geslaagd en sinds gisterenmiddag zijn we weer thuis.
Xiano heeft zich heel dapper gedragen in het ziekenhuis.
Het duurde lang voordat hij van de uitslaapkamer weer naar de afdeling kwam. Hij huilde na de narcose en heeft veel overgeven. Omdat hij een operatie in mondje moest ondergaan was er veel bloed naar zijn maag gevloeid waardoor hij misselijk was.

Het breekt je hart om je kleine ventje in zo'n groot ziekenhuis bed te zien. Een infuus in zijn hand en aangesloten op de monitor. De verpleging in de VU is geweldig, zo lief als de verpleegsters waren!
Zijn gezicht is opgezwollen als een peer, breed van onderen en smaller naar boven toe.
Toen hij vanmorgen wakker werd was de zwelling zelfs nog wat erger geworden.
Hij ligt heerlijk in de woonkamer op een strechter en doet zijn best om alle aanwijzingen op te volgen. Een batterij aan pijnstilling hebben we meegekregen maar Xiano heeft dit niet nodig gehad. Hij ervaart alleen wat ongemak door de zwelling en het feit dat zijn neus dichtzit.

Op de kinderafdeling zie je zoveel ellende maar ook de liefde van de ouders voor hun kind. Een klein kindje aan een chemokuur die met zijn ouders op de gang speelt met een loopautootje. Ouders die proberen om het leven van hun kindje zo "normaal" mogelijk te laten zijn.
Ook zie je hier jonge pubers, zonder haar en met een ongezonde kleur, rondlopen met hun infuus alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het lijkt wel of deze kinderen gewend zijn aan de behandelingen.
Wat een verdriet en een angst voor de ouders die samen met hun kind een gevecht leveren van leven op dood.
Hoeveel geluk hebben wij als ouders dat ons kindje een dag na de operatie weer mee naar huis mogen nemen? Dat hij alleen maar hoeft te herstellen van de ingreep en dat hij zijn leven na een dag weer op kan pakken.

Respect voor de ouders die dag en nacht in ziekenhuis bivakeren bij hun kind. Na 1 doorwaakte nacht was ik al brak. Stel je voor dat je weken of maanden bij je kind in het ziekenhuis moet verblijven. Deze ouders nemen zelf een groot deel van de zorg van hun kindje uit handen van de verpleging. Je ziet dat ze de weg kennen in het ziekenhuis en weten precies wat er op welk moment moet gebeuren.

Xiano ik ben zo blij en trots dat je weer gezond naar huis bent gekomen, daarvoor tel ik mijn zegeningen.
Alle ouders die vechten voor de gezondheid en het leven van hun kindje wil ik veel kracht toewensen en ik hoop dat kinderkanker en alle andere slopende kinderziekten zo snel mogelijk overwonnen zullen worden. Want niemand vraagt erom dat zijn kindje zo ziek wordt, het overkomt je en het lijkt me op dat moment zo verdomde moeilijk om te blijven geloven, te blijven geloven in een goede afloop.........

Operatie Xiano

Xiano (9) onze schat uit China is geboren met een schisis in de volksmond hazenlipje genoemd. Vandaag  gaan we naar het ziekenhuis om zijn gehemelte en zijn kaak operatief te laten sluiten. Zo zielig voor ons ventjes maar hij is stoer.

Vanmorgen kwam hij bij mij in bed liggen en ik zei hem dat we vandaag gewoon overslaan. Dat we ons verstoppen onder de dekens en er gewoon niet uitkomen. 

"Nee mama" zei Xiano "dat kan niet, we gaan gewoon vandaag heen"!

We gaan zo weg, Xiano neemt zijn knuffelhondje mee, wat is hij nog klein maar zijn kracht is groot. Ik voel me zo trots als een pauw op dit ventje, we gaan dit met elkaar doen. En ik hoop dat de pijn straks meevalt....

Combinatietest

 Afgelopen vrijdag hadden we weer een afspraak in het AMC. Dit keer zouden we de uitslag krijgen van het bloedonderzoek en een echo-onderzoek voor de combinatietest.
Bij een combinatietest wordt gekeken naar afwijkingen als Down en Trisomie. Gek genoeg was ik dit keer niet zenuwachtig voor de test, ik was er vast van overtuigd dat het wel goed zou zitten. Het was immers niet mijn eicel waardoor de kans op afwijkingen  in verband met leeftijd vele malen hoger zou liggen.
Rene daarentegen was wel enorm gespannen.

 Eerder hebben we samen gesprekken gevoerd over wat we zouden beslissen mocht het kindje een ernstige afwijking hebben. Samen hebben we onze grenzen besproken over wat we aan kunnen. Wij kwamen erachter dat onze grenzen niet geheel samen vielen. Het idee om te beslissen over leven of dood jaagt me angst aan. In het dagelijks leven heb ik al een probleem met het dooddrukken van muggen en zet ik elke spin netjes buiten. Furieus kan ik worden als iemand zonder reden een beestje dood maakt. Steeds meer gaan wij thuis over op nepvlees en ik moet zeggen dat het beter smaakt omdat je weet dat een beestje niet geleden heeft.



De echo gaf een mooi beeld te zien. Het hartje (nog maar 6 mm groot) klopte mooi en alle aderen waren al goed aangelegd. De bloedstromen liepen de juiste kant op. De hersentjes hadden een mooie vlinderstructuur, wat goed is en ook de niertjes functioneerde al naar behoren. De nekplooi was niet verdikt, wat het risico op down minder maakte. De handjes waren mooi gestrekt wat bij Trisomie weer niet zo is. Werkelijk alle kanten van onze kleine spruit hebben we bekeken terwijl het vrolijk rond spartelde in mijn buik.
Ook de doorbloeding van de placenta ziet er mooi uit en rondom de placenta zijn geen bloedingen gevonden.
Het kindje zelf is wat langer dan gemiddeld maar omdat Hope lange benen heeft en Rene niet heel klein is kan ik me daar wel iets bij voorstellen.

Na de echo hadden we nog een gesprek met de arts. Wat een heerlijke vrouw is dit. No nonsens en to the point. Ik bleek 5% kans te hebben op een herhaling van een placentaloslating en het zou niet eerder kunnen gebeuren dan in dezelfde termijn als de vorige keer (32 weken). Vanaf 30 weken gaat het AMC mijn zwangerschap zeer aandachtig volgen. Een opname is bespreekbaar en als het te spannend wordt dan zal het kindje eerder gehaald worden.
We gaan toewerken naar een normale bevalling tenzij ik perse een keizersnede wil.
Wij willen zelf alle risico's uitsluiten, alleen het resultaat een huilend kindje in de wieg telt voor ons en het ziekenhuis.
Het voelt nu al fijn dat we niet hoeven te vechten met het ziekenhuis om bij een verhoogd risico het kindje te halen. Overigens altijd in overleg met de kinderarts en zo veilig mogelijk voor ons allebei.
Er is een last van mijn schouder gevallen. Wij gaan genieten tot de 30e week en daarna zien we wel weer. We mogen wat meer ontspannen rond deze zwangerschap en daar zijn we vandaag alvast mee begonnen ;-)