Combinatietest

 Afgelopen vrijdag hadden we weer een afspraak in het AMC. Dit keer zouden we de uitslag krijgen van het bloedonderzoek en een echo-onderzoek voor de combinatietest.
Bij een combinatietest wordt gekeken naar afwijkingen als Down en Trisomie. Gek genoeg was ik dit keer niet zenuwachtig voor de test, ik was er vast van overtuigd dat het wel goed zou zitten. Het was immers niet mijn eicel waardoor de kans op afwijkingen  in verband met leeftijd vele malen hoger zou liggen.
Rene daarentegen was wel enorm gespannen.

 Eerder hebben we samen gesprekken gevoerd over wat we zouden beslissen mocht het kindje een ernstige afwijking hebben. Samen hebben we onze grenzen besproken over wat we aan kunnen. Wij kwamen erachter dat onze grenzen niet geheel samen vielen. Het idee om te beslissen over leven of dood jaagt me angst aan. In het dagelijks leven heb ik al een probleem met het dooddrukken van muggen en zet ik elke spin netjes buiten. Furieus kan ik worden als iemand zonder reden een beestje dood maakt. Steeds meer gaan wij thuis over op nepvlees en ik moet zeggen dat het beter smaakt omdat je weet dat een beestje niet geleden heeft.



De echo gaf een mooi beeld te zien. Het hartje (nog maar 6 mm groot) klopte mooi en alle aderen waren al goed aangelegd. De bloedstromen liepen de juiste kant op. De hersentjes hadden een mooie vlinderstructuur, wat goed is en ook de niertjes functioneerde al naar behoren. De nekplooi was niet verdikt, wat het risico op down minder maakte. De handjes waren mooi gestrekt wat bij Trisomie weer niet zo is. Werkelijk alle kanten van onze kleine spruit hebben we bekeken terwijl het vrolijk rond spartelde in mijn buik.
Ook de doorbloeding van de placenta ziet er mooi uit en rondom de placenta zijn geen bloedingen gevonden.
Het kindje zelf is wat langer dan gemiddeld maar omdat Hope lange benen heeft en Rene niet heel klein is kan ik me daar wel iets bij voorstellen.

Na de echo hadden we nog een gesprek met de arts. Wat een heerlijke vrouw is dit. No nonsens en to the point. Ik bleek 5% kans te hebben op een herhaling van een placentaloslating en het zou niet eerder kunnen gebeuren dan in dezelfde termijn als de vorige keer (32 weken). Vanaf 30 weken gaat het AMC mijn zwangerschap zeer aandachtig volgen. Een opname is bespreekbaar en als het te spannend wordt dan zal het kindje eerder gehaald worden.
We gaan toewerken naar een normale bevalling tenzij ik perse een keizersnede wil.
Wij willen zelf alle risico's uitsluiten, alleen het resultaat een huilend kindje in de wieg telt voor ons en het ziekenhuis.
Het voelt nu al fijn dat we niet hoeven te vechten met het ziekenhuis om bij een verhoogd risico het kindje te halen. Overigens altijd in overleg met de kinderarts en zo veilig mogelijk voor ons allebei.
Er is een last van mijn schouder gevallen. Wij gaan genieten tot de 30e week en daarna zien we wel weer. We mogen wat meer ontspannen rond deze zwangerschap en daar zijn we vandaag alvast mee begonnen ;-)