Vanmorgen kwam hij bij mij in bed liggen en ik zei hem dat we vandaag gewoon overslaan. Dat we ons verstoppen onder de dekens en er gewoon niet uitkomen.
"Nee mama" zei Xiano "dat kan niet, we gaan gewoon vandaag heen"!
We gaan zo weg, Xiano neemt zijn knuffelhondje mee, wat is hij nog klein maar zijn kracht is groot. Ik voel me zo trots als een pauw op dit ventje, we gaan dit met elkaar doen. En ik hoop dat de pijn straks meevalt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten