Wat is het wachtbankje toch zwaar

3 dagen na de terugplaatsing en de spanning loopt verder op. Even dacht ik vandaag en gisteren wat misselijk te zijn en voelde ik mezelf hoopvol. Zal het nu dan toch? Ik stond mezelf toe te dagdromen dat het deze keer toch echt gelukt is.

Vanavond krijg ik ineens weer zware menstruatiepijn zoals ik dat tegenwoordig altijd heb een week voor mijn menstruatie. Dit voelt niet goed, zowel psychisch als lichamelijk niet.
De droom van zwanger zijn verdwijnt weer naar de achtergrond.
Stom ook van mij om mezelf eraan over te geven. Zo doe ik mezelf keer op keer heel veel pijn.
Dit is het dal waar we in terechtkomen als het niet gelukt is. Inmiddels ken ik toch na 16 jaar de klappen van ze zweep. Maar niets menselijks is mij vreemd.

Zolang er nog geen menstruatie is mogen we nog hopen. Al heb ik nu toch het gevoel dat het weer voorbij is.....

Mag ik jullie voorstellen? Onze topembryo!

In het ziekenhuis aangekomen bleek dat de wachtzaal weer vol zat met vrouwen die vol verwachting uitkeken naar hun terugplaatsing.
Terwijl ik rond kijk, vraag ik me af hoeveel van deze vrouwen over een paar weken met een positieve test in hun hand een vreugdegil zullen slaken.

We worden binnengeroepen en heel aardig onthaald door de arts en de aanwezige vroedvrouwen.
Eerst wordt mijn legitimatiebewijs gecheckt.
De arts verteld ons dat onze embryo weer een stadium verder gegroeid is, naar een stadium 5. Het begint al buiten de cel kleine tentakeltjes te vormen, waarmee het zich wil gaan hechten in mijn baarmoeder. Dit is een hele grote kans op zwangerschap voor ons, zo'n grote kans op zwangerschap heb ik niet eerder gehad.
Ik ben zenuwachtiger dan normaal voor de terugplaatsing, ik voel dat de verwachtingen voor deze keer heel hoog liggen.

Terwijl Hope naast me staat, prepareert de arts mijn baarmoeder voor de ontvangst van ons kindje in wording. Er wordt een eendenbek ingebracht en mijn baarmoedermond wordt gereinigd.
De arts praat in haar microfoon en op slag komt het beeldscherm in de behandelkamer tot leven. Op het beeldscherm zien wij hoe de laborant het embryo opzuigt in een rietje. Snel maakt Hope nog even een foto van de embryo.
Het rietje met daarin het embryo wordt in baarmoeder geplaatst en losgelaten.
Daar dwarrelt het nu rond totdat het tijd wordt om neer te dalen in het slijmvlies van mijn baarmoeder.

Deze keer hoop ik echt dat onze wens uit zal komen, en dat die kleine tentakeltjes zich zullen gaan hechten in mijn baarmoeder.

Na de terugplaatsing geef ik Hope weer een dikke knuffel en bedank haar voor haar onbaatzuchtigheid en het mooie wat wij van haar mochten ontvangen.

Mijn baarmoeder is er klaar voor, geestelijk ben ik er al jaren klaar voor. In mijn hoofd spreek ik een schietgebedje naar boven uit. Mag dit keer onze wens uitkomen, mag dit keer een einde komen aan het jarenlange gevecht om een kindje te mogen dragen?

Inmiddels heb ik geleerd dat de natuur niet te dwingen valt. Als je niet zwanger word dan word je niet zwanger, basta! Hoeveel vakanties je er ook tegenaan gooit, hoe verdrietig of blij je ook bent. Je kunt er niet extra hard voor werken of naar de maan lopen. Niets wat je kunt doen om deze droom uit te laten komen als het niet weggelegd is voor je.
Het gemak waarmee andere vrouwen zwanger worden duizelt mij weleens. Geen extra moeite, geen pakken met geld, geen verdriet, gewoon een avondje sex met je partner en bam zwanger.

Ik voel me positief en vol vertrouwen dat het deze keer gaat lukken. In september gaat de vlag uit, een roze of een blauwe........

En wanneer mag ik testen? Dat laat ik nog even geheim........

We zijn weer onderweg

Vandaag gaan we naar Gent voor de terugplaatsing. Zojuist zijn we gebeld dat het ontdooien goed is gegaan. Yes, was toch een beetje spannend weer.

Vanacht en de nachten hiervoor heb ik onrustig geslapen. Deze poging is spannender dan alle pogingen bij elkaar. Misschien komt het wel omdat de kans op zwangerschap groter is dan ooit.
50 % kans op een ja en 50 % op een nee.....

Pfff straks gaan we plaatsnemen op het wachtbankje nog even oefenen met geduld!

De bijna terugplaatsing

De nacht voor de terugplaatsing wordt ik wakker. Ik heb behoorlijke menstruatiekrampen, het voelt alsof ik elk moment ongesteld zal worden.
Is het wel verstandig om nu terug te plaatsen? Dit voelt niet goed, ik weet niet hoelang de medicijnen er nog voor kunnen zorgen dat mijn menstruatie weg blijft. De laatste vijf dagen heb ik hoofdpijn, welke vrijwel zeker veroorzaakt wordt door de tegenstelling van hormonen. Aan de ene kant wil mijn lichaam ongesteld worden en aan de andere kant wordt dit tegengehouden door medicijnen.

Hoewel ik niet vruchtbaar ben is mijn menstruatie altijd op tijd geweest. Ik kon de klok er bijna op gelijk zetten.

 

In de wachtzaal zitten weer een aantal stellen te wachten op hun terugplaatsing. Ik vermoed dat ze net zo gespannen zijn als wij. Vandaag krijgen we te horen wat de kwaliteit van de embryo's is en hoeveel embryo's er zijn. De dames die voor de terugplaatsing komen zitten allemaal water te drinken. Je blaas moet voor de terugplaatsing goed vol zijn omdat je baarmoeder op de echo dan beter te zien is.

De dokter heeft goed nieuws. Er zijn 2 top embryo's waarvan 1 zelfs klasse 4aa. Beter kan gewoon niet, meer konden we ons niet wensen. 7 embryo's zijn nog onderweg om door te groeien.

Ik vertel de dokter van mijn menstruatiekrampen en botsende hormonen.
De echo van mijn baarmoederslijmvlies ziet er goed uit maar toch geeft dat geen garantie dat het nog een paar dagen zo blijft. Samen met de dokter nemen we het besluit om de terugplaatsing uit te stellen. Het is jammer om een topembryo terug te plaatsen en die vervolgens tijdens een bloeding te verliezen.

 

Voor nu mag ik dus stoppen met alle medicijnen om mijn menstruatie op gang te helpen. Omdat het laboratorium van Gent aan het einde van het jaar meerdere dagen dicht zal zijn is het nog de vraag of de terugplaatsing nog dit jaar plaats kan vinden. De terugplaatsing zal dan niet eerder plaats vinden dan eind januari.

Deze laatste mededeling roept veel teleurstelling op. In dit traject van 16 jaar is dit weer een nieuw moment dat we geduldig moet zijn. De rode draad in mijn leven is het oefenen van heel veel geduld. Maar dit keer moet ik geduld hebben in het besef dat er vele mooie embryo's op ons liggen te wachten. Ons geduld zal dit keer niet uitzichtloos zal zijn, de vraag is of dit het wachten nu makkelijker of moeilijker maakt!

 

 

hoe noem je de terugplaatsing na eiceldonatie?

Gelukkig is mijn menstruatie uitgebleven en de krampen minder geworden. Het lichte bloedverlies is gestopt. Als het goed is, is het slijmvlies van mijn baarmoeder nog in tact waardoor een embryo kan innestelen.

Samen kijken we uit naar aanstaande dinsdag voor de terugplaatsing.
Normaal gesproken heet het een terugplaatsing van een embryo, omdat het weer terug gaat naar de baarmoeder waar de eicel vandaag is gekomen.
In ons geval wordt het niet terug geplaatst, de eicellen waren immers niet van mij. Hoe moet het dan genoemd worden? Een overplaatsing dan, is dat de juiste benaming of kunnen we het een adoptie van de eicellen noemen?

Het gaat er dus om hoe je tegen de eicellen van een ander aan moet kijken. In principe is het niet meer dan genetisch materiaal van Hope. Het kindje zal groeien in mijn baarmoeder (als het mag lukken). Ik zal het kindje 9 maanden dragen. Het zal mijn hart horen kloppen en naar mijn stem luisteren. Hope zal niet de vrouw zijn die bevalt van dit kindje.

Het ziekenhuis in Gent heeft aangegeven dat we het niet groter moeten maken dan is. Door de eicel van Hope en de zaadcellen van mijn vriend kunnen wij zwanger worden. Het is niets anders dan transportmiddel om een zwangerschap op gang te brengen. Hope zal niet de moeder zijn, ik ben de moeder. Maar het kindje zal niet op mij lijken, en door deze zwangerschap plant ik mezelf niet voort. Mijn genetisch materiaal wordt niet doorgegeven middels mijn kinderen.
Ik ben zelf vrij rustig van nature, terwijl Hope en mijn vriend beiden als stuiterballen door het leven gaan. Van die eigenschap zal ik na de geboorte nog wel het een en ander te zien krijgen.
Als ik naar mijn kindje straks kijk, zal ik geen eigenschappen of uiterlijkheden van mijzelf kunnen ontdekken.

Toch is het vorenstaande niet geheel waar. Aan mijn adoptiezoontje merk ik wel dat hij bepaalde eigenschappen van mij overgenomen heeff. Dat hij soms toch een beetje op me lijkt. Als je het in dat licht bekijkt dan is maar een beperkt gedeelte van zijn karakter bepaald door genetische eigenschappen, maar grotendeels beïnvloed door zijn opvoeding en zijn omgeving. Uiterlijk lijken we in het niets op elkaar. Ik ben die blonde mevrouw met blauwe ogen terwijl mijn zoon overduidelijk een knap chinees mannetje is.

En nu dan dit kindje straks? Ik lijk helemaal niet op Hope. Hope met haar bruine kijkers en slanke figuurtje, en ik hollands welvaren. Maar ach, in de krant was laatst te lezen dat 1 op 10 kinderen niet van hun vader zijn, maar het product van een slippertje. Hoeveel kinderen weten dus feitelijk niet wie hun genetische vader is.
Ik verkies ervoor om ernaar te kijken als genetisch materiaal wat besloten ligt in een eicel en een zaadcel. Dat een vader en moeder degene zijn die met alle liefde een kindje grootbrengen en dat genetisch materiaal er niet zoveel toe doet.

Laten we de terugplaatsing van een embryo in ons geval maar noemen 'de embryo-ontvangst'. Ik omarm dit beginnend leventje met alle liefde die ik als moeder in me heb!

12 embryo's

Het ziekenhuis heeft zojuist gebeld met goed nieuws.
Er waren dus 15 eicellen waarvan er maar liefst 14 rijp waren. Inmiddels heeft de bevruchting plaatsgevonden en zijn er 12 embryo's ontstaan!

Dat is echt heel veel, als deze allemaal doorgroeien, de komende dagen, dan heb ik zoveel kansen om zwanger te worden. Stiekem durf ik de zwangerschap voor mijn geestesoog te halen, wat zou het mooi zijn en hoe zou het voelen?

Ik bel mijn vriend op en besluit een grap met hem uit te halen. Aan de telefoon vertel ik hem dat Gent zijn potje met zaad is kwijtgeraakt, en of hij nog even naar Gent kan rijden om een nieuwe zaadstaal in te leveren. Mijn lachen kan ik al bijna niet meer houden als hij begint te blazen aan de andere kant van de lijn.

Samen met Hope zijn we dolblij dat al die ritjes naar Gent en de lichamelijke ongemakken zo'n mooi resultaat heeft opgeleverd. 12 embryo's is een resultaat waar ik voorheen alleen maar van kon dromen.
Nu moet het laboratorium nog goed broeden op de embryo's om er een topresultaat van te maken, maar dat vertrouw ik ze zeker toe.

De punctie

We staan vroeg op omdat we ons al om kwart voor 8 in het ziekenhuis moeten melden. Hope is stil en gespannen voor wat komen gaat. Wij voelen ons ook gespannen, hier hebben wij de afgelopen twee weken naar toe gewerkt.

Onze wegen splitsen zich in het ziekenhuis. Mijn vriend gaat naar de afdeling om een zaadstaal af te leveren en wij lopen door naar de punctie-afdeling.
Hope gaat steeds iets langzamer lopen om de aankomst op de afdeling uit te stellen. Ik voel een knoop in mijn maag als ik tegen Hope zeg "je kunt nu nog weglopen als je dat wilt", ik geef haar deze kans. Nu het voor het echie gaat moet ze weten dat er altijd een weg naar buiten is.

Hope heeft haar mening niet verandert, ze wil dit doorzetten kost wat het kost. Zij heeft een aantal maanden geleden de beslissing genomen en is daar niet meer van af te brengen.

Op de afdeling worden we begroet door een lieve vroedvrouw die Hope onder haar hoede neemt. Ze mag alvast een operatiehemd aantrekken en op  het bed plaatsnemen. Er zijn nog meer stellen die voor de punctie komen vandaag.
Hope en ik zijn als laatste aan de beurt.
De vroedvrouw legt een infuus aan met daarin een wateroplossing en suikers. Hope barst inmiddels van de dorst, want ze mocht vanaf 24:00 niets meer eten of drinken. Gisteravond heeft ze door de spanning ook al niet veel gegeten.
Aan het infuus wordt ook een oplossing met paracetamol aan het infuus gehangen.

Het wachten op de punctie begint. Het duurt lang voordat we aan de beurt zijn, inmiddels hebben we samen al een paar keer de slappe lach gehad. Je lacht nu eenmaal wat sneller als je gespannen bent.
Mijn vriend zit beneden in het restaurant te wachten, voor hem duurt dit zo lang. We proberen hem zo goed mogelijk op de hoogte te houden van de voortgang via de app.

Op het moment dat ik even naar de wc ga wordt Hope gehaald. Daar baal ik wel een beetje van, ik weet dat ik moet wachten totdat ze in door de dokter geïnstalleerd is, maar toch voelt het voor mij alsof ik haar alleen gelaten heb.

Na 10 minuten word ik door de verpleegster opgehaald. Daar ligt Hope en ze huilt, ze ligt te schudden op het bed van het hyperventilatie. Hope had me al gewaarschuwd dat ze in dit soort situaties altijd gaat huilen, maar toch...
Mijn hart breekt, wat is ze toch lief dat ze dit voor ons over heeft, maar ondertussen heel bang is voor wat er komen gaat. Hope probeert aan de verpleegster te vertellen dat het geen pijn doet maar dat het huilen de spanning van de afgelopen week is.
De dokter kan de punctie nog niet starten omdat Hope teveel schud door het huilen. Hij kan de echobeelden daardoor niet goed zien. Pas als Hope weer een beetje rustiger is begint de dokter met aanprikken van de follikels.
Ik kan op het beeldscherm meekijken. Ik zie de follikels en de lange naald.  De follikels worden een voor een aangeprikt en leeggezogen, de zwarte vlekjes verdwijnen.
De rode vloeistof uit de eierstokken met de eicellen komen in het reageerbuisje terecht. De verpleegster pakt telkens weer een nieuw reageerbuisje als deze vol is.

Ineens realiseer ik me waar we mee bezig zijn. Die rode vloeistof, daarin zitten de eicellen die ons kunnen helpen om toch een kindje te kunnen krijgen. Ik zie Hope en hoe stoer ze probeert om zichzelf bij elkaar te rapen tijdens de punctie. De tranen rollen over mijn wangen, een andere vrouw doorstaat dit niet voor zichzelf maar voor mij. Samen huilen we terwijl de dokter zijn werk doet. Het voelt onwerkelijk maar ik weet ook dat dit een van de mooiste ervaringen uit mijn leven is.

Hope krijgt voldoende verdoving om de ingreep niet te voelen, er wordt goed voor haar gezorgd.
De dokter is enorm geconcentreerd als hij naar het scherm kijkt. Niet een keer wordt hij afgeleid door ons of de verpleegster. Na de punctie kan ik het niet laten om Hope een dikke kus op haar voorhoofd te drukken en te zeggen hoe trots we op haar zijn en hoe stoer ze is geweest. Voor Hope staat haar stoeltje al klaar in de hemel maar haar naam erop.

Na de punctie brengen we Hope terug naar het bed zodat ze kan rusten en om de verdoving uit te laten werken. Een klein vrouwtje in het grote bed die zojuist een grote daad heeft verricht.
Hope kan niet slapen maar wil praten over de punctie. Over en over vertelt ze dat ze het ons zo gunt omdat we lieve mensen zijn. Ze wil graag snel haar bed uit omdat ze het zielig vind dat mijn vriend beneden alleen zit te wachten. Lieve Hope, denkt niet aan zichzelf maar aan anderen. Ik dwing haar om nog in haar bedje te blijven, zij heeft net de punctie gehad en moet gewoon rusten.

15 eicellen, overstimulatie en ongesteld?

De vroedvrouw en de arts komen na de punctie aan het bed van Hope. Er zijn 15 eicellen gevonden!
In het laboratorium moet nu nog blijken hoeveel daarvan rijp zijn en bevrucht kunnen worden.
Morgen worden we daarover geïnformeerd.

Hope is volgens de arts overgestimuleerd. Zij moet nog 7 dagen spuiten met een vloeistof om haar eierstokken rustig te krijgen.
Hope moet daarnaast veel rusten gedurende 4 dagen.
Omdat ik Hope al een beetje begin te kennen, vertel ik aan de vroedvrouw dat ze dit rusten toch wat beter aan Hope zal moeten uitleggen. Ik vermoed dat Hope onder rustig aandoen ook verstaat dat ze nog wel even het huis kan stofzuigen en boodschappen kan doen.
De vroedvrouw vertelt daarop duidelijk aan Hope dat ze heel ziek kan worden, als ze de komende dagen teveel doet, en daar ook veel spijt van zal krijgen. Alle complicaties en gevolgen worden haarfijn uit de doeken gedaan. Rust en injecties zorgen ervoor dat de eierstokken zich weer zullen herstellen.
Over een paar weken moeten we terug naar Gent voor een echo, zodat de artsen kunnen controleren dat alles goed gaat  met Hope. Met een beetje geluk kan dan ook mijn zwangerschapsecho plaatsvinden.

Volgens de vroedvrouw was het voor de artsen wikken en wegen of de behandeling voortgezet kon worden en er tot een punctie overgegaan kon worden. De dokter heeft daarom heel veel follikels in de eierstokken laten zitten, genoeg is genoeg.

Hope kan vocht gaan vasthouden waardoor haar buik kan gaan opzetten en als ze koorts krijgt moeten we direct bellen.
Ik heb het idee dat de vroedvrouw duidelijk genoeg is geweest en dat ze zich overgeeft aan de rust die ze nu nodig heeft. Hope heeft inmiddels een opgezette buik alsof ze 4 maanden zwanger is. Ze houdt zich rustig en ligt veel op de bank.
Ze wordt goed door iedereen in de gaten gehouden. Iedereen is in de hoogste paraatheid gebracht, Hope kan geen kant meer op. Met elkaar zullen we Hope hierdoorheen slepen.

Ikzelf heb menstruatiekrampen. Dit is geen goed nieuws omdat dit kan betekenen dat de synchronisatie met de baarmoeder van Hope voor mij te lang geduurd heeft. Al een paar weken is mijn baarmoeder klaar om een embryo te ontvangen en nu wil mijn lichaam het zorgvuldig opgebouwde slijmvlies afbreken. De utrogestanbolletjes die vaginaal ingebracht moeten worden kunnen mijn menstruatie tegen houden. Omdat ik al wat bloedverlies heb begin ik er de middag van de punctie al mee. Het is nu bidden en hopen dat dit mijn menstruatie stopt zodat op 6 december de terugplaatsing plaats kan vinden.
Ik doe ook rustig aan om mijn baarmoeder niet teveel te irriteren zodat het slijmvlies nog wat langer in tact blijft.