hoe noem je de terugplaatsing na eiceldonatie?

Gelukkig is mijn menstruatie uitgebleven en de krampen minder geworden. Het lichte bloedverlies is gestopt. Als het goed is, is het slijmvlies van mijn baarmoeder nog in tact waardoor een embryo kan innestelen.

Samen kijken we uit naar aanstaande dinsdag voor de terugplaatsing.
Normaal gesproken heet het een terugplaatsing van een embryo, omdat het weer terug gaat naar de baarmoeder waar de eicel vandaag is gekomen.
In ons geval wordt het niet terug geplaatst, de eicellen waren immers niet van mij. Hoe moet het dan genoemd worden? Een overplaatsing dan, is dat de juiste benaming of kunnen we het een adoptie van de eicellen noemen?

Het gaat er dus om hoe je tegen de eicellen van een ander aan moet kijken. In principe is het niet meer dan genetisch materiaal van Hope. Het kindje zal groeien in mijn baarmoeder (als het mag lukken). Ik zal het kindje 9 maanden dragen. Het zal mijn hart horen kloppen en naar mijn stem luisteren. Hope zal niet de vrouw zijn die bevalt van dit kindje.

Het ziekenhuis in Gent heeft aangegeven dat we het niet groter moeten maken dan is. Door de eicel van Hope en de zaadcellen van mijn vriend kunnen wij zwanger worden. Het is niets anders dan transportmiddel om een zwangerschap op gang te brengen. Hope zal niet de moeder zijn, ik ben de moeder. Maar het kindje zal niet op mij lijken, en door deze zwangerschap plant ik mezelf niet voort. Mijn genetisch materiaal wordt niet doorgegeven middels mijn kinderen.
Ik ben zelf vrij rustig van nature, terwijl Hope en mijn vriend beiden als stuiterballen door het leven gaan. Van die eigenschap zal ik na de geboorte nog wel het een en ander te zien krijgen.
Als ik naar mijn kindje straks kijk, zal ik geen eigenschappen of uiterlijkheden van mijzelf kunnen ontdekken.

Toch is het vorenstaande niet geheel waar. Aan mijn adoptiezoontje merk ik wel dat hij bepaalde eigenschappen van mij overgenomen heeff. Dat hij soms toch een beetje op me lijkt. Als je het in dat licht bekijkt dan is maar een beperkt gedeelte van zijn karakter bepaald door genetische eigenschappen, maar grotendeels beïnvloed door zijn opvoeding en zijn omgeving. Uiterlijk lijken we in het niets op elkaar. Ik ben die blonde mevrouw met blauwe ogen terwijl mijn zoon overduidelijk een knap chinees mannetje is.

En nu dan dit kindje straks? Ik lijk helemaal niet op Hope. Hope met haar bruine kijkers en slanke figuurtje, en ik hollands welvaren. Maar ach, in de krant was laatst te lezen dat 1 op 10 kinderen niet van hun vader zijn, maar het product van een slippertje. Hoeveel kinderen weten dus feitelijk niet wie hun genetische vader is.
Ik verkies ervoor om ernaar te kijken als genetisch materiaal wat besloten ligt in een eicel en een zaadcel. Dat een vader en moeder degene zijn die met alle liefde een kindje grootbrengen en dat genetisch materiaal er niet zoveel toe doet.

Laten we de terugplaatsing van een embryo in ons geval maar noemen 'de embryo-ontvangst'. Ik omarm dit beginnend leventje met alle liefde die ik als moeder in me heb!