De avond voor de punctie

We zijn net aangekomen in Gent in het hotel vlakbij het ziekenhuis. Omdat Hope zenuwachtig is hebben we een familiekamer geboekt zodat het voor haar ook gezellig is en de uren wat sneller gaan. Het gezicht van de hotelmedewerkster sprak boekdelen, 1 man en 2 vrouwen op 1 kamer ;-)

Hope ziet enorm tegen de punctie op en dat kan ik me zomaar heel goed voorstellen. Toen ik zelf de punctie moest ondergaan was mijn innerlijke motivatie anders het ging om mijn liefste wens. Hope ondergaat de punctie voor een ander. Ik hoop zo dat het haar mee zal vallen morgen.
De punctie die ik hier vorig jaar in Gent gehad heb, voelde veel beter dan die in Nederland. In Nederland deed het zo veel pijn dat ik het alleen nog onder narcose wilde doen.
Hier in Gent doseren ze de dosis pijnstilling continue tijdens de punctie. Elke keer als ik wat pijn aangaf kreeg ik er weer wat pijnstilling bij.

Ik voel me stiekem een beetje schuldig tegenover Hope dat ze morgen de gang naar het ziekenhuis moet maken. Wat is ze toch een stoere meid. Ze heeft A gezegd maar zegt  ook B.

Ik ga met haar mee de punctie kamer in, dan mag ik het vanaf de andere kant bekijken. Heel bijzonder om dit mee te maken. De hele weg heb ik mee mogen lopen met Hope. Ik mocht zelf de prikken geven, heb de echo's gezien en nu ben ik ook bij de punctie aanwezig.
Hope ik ga je morgen er doorheen slepen, gaat helemaal goed komen.

Het reizen begint zwaar te worden

Vandaag weer samen met Hope op pad naar Gent. Om vijf uur ging de wekker weer en we zaten om zes uur in de auto.
De reis vanuit Nederland begint er aardig in te hakken ook voor Hope. We zijn moe maar nog steeds vol goede moed.

Het was druk in het ziekenhuis. Zoveel stellen die hopen op een klein wondertje. Het personeel werkt heel hard. Er wordt druk heen en weer gelopen maar het is (zo te zien) een geoliede machine. Toch neemt men de tijd voor je, we voelen ons geen nummer.

Hieronder zal ik de foto's plaatsen zoals ik die vandaag gemaakt heb van de echo. Op de foto's kun je de eierstokken met follikels van Hope zien.
Hope mag geen hormonen meer gebruiken omdat ze vandaag boven de grens van het toelaatbare is gekomen. Nu kan haar lichaam het verder zelf. Er is nog steeds groei in de follikels dus een mooi resultaat.
Morgen moeten we weer opnieuw naar Gent voor een bloedtest en een echo. Even hebben we getwijfeld of we een hotel zouden nemen, maar lekker thuis slapen lonkte ook.

Zoals het er nu uitziet kan de punctie donderdag of vrijdag plaatsvinden.
Vanavond maar weer op tijd naar bed. Mijn ogen vallen nu al dicht.

Wat een mooi kado

Vanmiddag hebben we nog even telefonisch contact gehad met de arts.
De eenheden hormonen gaan terug van 112,5 naar 75 eenheden. Morgen moeten we ons weer melden in het ziekenhuis voor een echo en een bloedonderzoek.

We beginnen nu toch wel vermoeid te raken van de vele vroege ritten naar Gent. In de auto is het steeds gezellig, maar de lange ritten gaan ons in de benen zitten. Ik heb vooral medelijden met Hope. Ze voelt de follikels uitdrukkelijk zitten in haar eierstokken. Zij ervaart continue druk in haar buik alsof de boel op knappen staat. Haar borsten doen zeer en ze is moe.
Wat zou ik graag ruilen van positie. Nu weet ik wat mannen doorstaan als ze naast hun vrouw de bevalling mee moeten maken. Zij heeft de pijn en de ongemakken en jij kunt alleen maar toekijken, totaal hulpeloos.

Wat beweegt iemand om dit voor een ander over te hebben? Als ik wel gewoon vruchtbaar was geweest zou ik het ook voor een ander gedaan hebben. Maar nu een ander het voor ons doet is het een ander verhaal. Telkens weer wil ik checken of het nog goed met haar gaat? Als ze wil stoppen dan stoppen we. Maar Hope is meer dan zeker en zet gewoon elke keer weer de nieuwe stap.
Zo bijzonder, een gevoel wat ik niet kan omschrijven. Dat er een andere vrouw is die mij de mogelijkheid tot een zwangerschap schenkt. Die mij de mogelijkheid voor het ervaren van een klein babylijfje en opnieuw het moederschap schenkt. Mijn vriend die voor het eerst papa mag worden.....
Het is niet in woorden of geld uit te drukken hoeveel dit voor ons betekent.

Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt op welke wijze je je kindje in je armen krijgt. Ook met mijn lieve adoptiezoon weet ik dat het helemaal van jou is op het moment dat je het in je armen krijgt. Al lijkt hij voor geen meter op mij, toch is hij van mij, en soms lijkt hij zelfs op mij in zijn gedrag.
Zo ook voor dit kindje. Het zal niet op mij lijken maar wel bij mij/ons horen. Een moeder is toch iemand die voor je gezorgd heeft, iemand die je tranen droogt, iemand die met je knuffelt en zegt dat je de mooiste en liefste bent. Hoe de genetische band in elkaar steekt is tot op bepaalde hoogte belangrijk.

Tegen onze adoptiezoon zijn we ook eerlijk. Hij heeft nog een (onbekende) geboortemama en daar praten we over. We praten over China en over hoe mooi dat land wel niet is en dat hij trots mag zijn op zijn afkomst.
Zo ook straks met dit kindje. Ik zal vertellen over die hele lieve mevrouw die ons haar eicel schonk....... We zullen eerlijk zijn, geen wazige verhalen want kinderen voelen dingen feilloos aan.
Onze adoptiezoon stelt ook moeilijke vragen op de meest onmogelijke momenten. Ben je net druk aan het autorijden, krijg je ineens een vraag over adoptie. Zolang ik maar eerlijk antwoord is hij tevreden en gaat hij weer over tot de orde van de dag......

Dit keer geen reis naar China maar niet minder bijzonder.

Wachten in het ziekenhuis

De dag van de waarheid, gaan we door of moeten we stoppen?

Toch wel gespannen zitten we met z'n drieen in de auto naar Gent. Het voordeel van het weekend is dat we binnen 2,5 uur in Gent aankomen. Geen file en gepruts op de weg.

De gevreesde bloedtest is al afgenomen als we de kamer voor de echografie binnen gaan. De spanning in de kamer is inmiddels te snijden. We worden er met elkaar een beetje lacherig van.

Hope kruipt op de stoel en daar zien we weer de inmiddels vertrouwde echobeelden. De arts geeft aan dat er meer follikels te vinden zijn dan eerder deze week. Het zijn er geen 23 maar meer dan 30.
En in tegenstelling tot de eerdere berichten zijn ze gegroeid. Een groot aantal zit nu rond 15 mm. Voor de punctie moeten deze tussen de 19 en 23 mm zijn.

We vragen door bij de dokter of de kans nog bestaat dat de behandeling afgebroken moet worden? Omdat de eicellen goed genoeg gegroeid zijn kunnen we, indien nodig, wel een dagje zonder hormonen, legt de arts uit.
Wauw wat een goed nieuws. Wat een ommezwaai van emoties. Precies zoals deze behandelingen zijn. Van hoop naar wanhoop en weer terug. Het is zaak om positief te blijven al ben je bijna verslagen, maar wat is het moeilijk....voor ons en voor Hope.

Nu zitten we in het restaurant bij het ziekenhuis te wachten of we nog hormonen bij moeten halen in de apotheek hier. We worden straks gebeld hoe hoog de hormonen opgelopen zijn. Overstimulatie is gevaarlijk en het ziekenhuis houdt Hope daarom goed in de gaten, de waarde mag niet boven een bepaalde waarde uitkomen.

De punctie zal waarschijnlijk donderdag of  vrijdag plaatsvinden. Arme Hope met zoveel follikels zal dit geen pretje zijn. Gelukkig hebben ze in Gent een betere verdoving dan in Nederland. Wat fijn, we zijn door naar de volgende ronde!

uitstel tot zondag

Het ziekenhuis in Gent gaat voorzichtig met zijn patiënten om en dat moet ook.

Hope is gebeld door de vroedvrouw dat ze nog wel door mag gaan, maar dat de eenheden voor het spuiten omlaag zal worden gebracht van 150 naar 112,5.  Het donatieteam is bang dat de eierstokken van Hope de hoeveelheid kleine follikels niet meer aankunnen als deze follikels ook tot grote follikels gaan groeien.
Ik wil het toch zeker niet op mijn geweten hebben dat zij daardoor een eierstok definitief zou verliezen. No way dat wij daar aan mee gaan werken!
Zoals eerder vandaag gezegd, de veiligheid van Hope staat voorop. Als de veiligheid niet gegarandeerd kan worden dan valt voor deze behandeling het doek.
We mogen vanavond en morgenavond dus nog spuiten. Zondagochtend worden we weer terug in Gent verwacht. Het team gaat dan beslissen hoe we verder gaan of dat de stekker er alsnog uitgaat.
Over twee dagen dus weer een echo en vast en zeker een bloedonderzoek om te bepalen hoe hoog het hormoongehalte in het bloed van Hope is.
Nu hopen en duimen dat de grotere follikels nog een groeispurt hebben en dat de kleinere follikels stoppen met groeien
voorbeeld van een eierstok met een aantal follikels

 nog een voorbeeld van een eierstok met grote en kleine follikels.
In de zwarte holtes rijpen de eicellen.


De spanning blijft volop aanwezig. Gaat het ons lukken om met de kerst zwanger onder de kerstboom door te brengen?

En als deze behandeling wel afgebroken moet worden, kunnen wij dan nogmaals de financiële middelen opbrengen om een nieuwe behandeling te financieren? Door al die behandelingen waarbij het geld met grote bedragen van onze rekening wordt afgeschreven wordt het straks toch een beetje zeuren. Onze bankrekening begint al aardig op de Sahara te lijken, maar bij een goed resultaat hebben wij er elke cent voor over gehad. Een klein mensje in onze armen is toch onbetaalbaar!

Kan Hope nogmaals een behandeling opbrengen? Het is ook voor haar en haar gezin een zware tijd. Vroeg opstaan, hormonen spuiten en elke keer weer opnieuw de overtocht naar Gent.

Voor nu, kijken we positief vooruit. Geen negatief gepraat meer, we gaan er weer voor. Zo meteen mijn auto weer in om bij Hope een nieuwe injectie te zetten. Hope is en blijft een kanjer!

Stoppen of doorgaan?

Ik zit samen met Hope in de auto. We voelen ons ontgoocheld.
Het prikken van hormonen de afgelopen dagen ging goed. We wisten dat er veel eicellen in de groei waren dus dat geeft moed. Elke dag weer de vraag hoe ze zich voelt, of het nog gaat?
Vandaag weer om 5 uur ons bedje uit en om 6 uur rijden naar België.

Om 10:00 de afspraak voor een echo. Weer waren er enorm veel zwarte vlekjes te zien. Wauw wel 23 follikels, dat zijn er een heleboel. Ik maak nog een grapje tegen Hope dat zij zelf ook wel wat eicellen mag achterhouden.
De arts begint de follikels op te meten maar zegt niets.
We mogen terug naar de wachtkamer voor een gesprek met de vroedvrouw. Hope en ik zijn toch wel in een uitgelaten stemming. Aan mijn vriend SMS ik het goede nieuws van de veelheid aan follikels.

De vroedvrouw is wat minder enthousiast en uit haar woorden maak ik op dat juichen nog niet op z'n plaats is. Ze zijn bang voor overstimulatie omdat er teveel kleine eicellen in een te vroeg stadium zijn. De groei zit er nog niet in, teveel eicellen rond 9 mm ipv 14. Als de hormonen in het bloed nu al te hoog zijn kunnen ze niet met deze dosis doorgaan. Dan moet de dosis omlaag om het voor Hope veilig te houden. Maar als de dosis omlaag gaat dan stopt de groei en zal de behandeling afgebroken worden. Ik roep nog dat de veiligheid van Hope voorop staat. Terwijl ik dit roep voelt het alsof ik zojuist ben aangereden door de trein.
Shit, wat is het toch een rollercoaster zo'n behandeling.

Lam geslagen drinken we nog wat in het ziekenhuis restaurant. We kunnen het allebei niet geloven.
En nu zitten we samen in de auto, onderweg naar huis het telefoontje van het ziekenhuis af te wachten.
Gaan we door of moeten we afbreken?

Eerste injectie

Gisteravond naar Hope om samen de eerste injectie decapeptyl klaar te maken. In de verpakking vinden we glazen potjes met poeder en glazen potjes met water.
We hebben grote optreknaalden gekregen en kleine spuitnaaldjes.

Het is de bedoeling dat we de vloeistof uit het ene potje optrekken en bij het potje met poeder mengen.
Het potje vloeistof trekt vacuüm.  Het lukt me dus in eerste instantie niet om alle vloeistof op te zuigen. Door een, voor mij onbekende, natuurkundige wet vloeit het water steeds weer terug in het potje of borrelt het er zelfs uit.
De aanhouder wint, uiteindelijk lukt het me toch om de potjes met elkaar te mixen en weer op te zuigen voor de daadwerkelijke injectie.
Snel de naald verwisselen in een klein naadje en de injectienaald is klaar voor gebruik.

Ik leg Hope uit dat de naald loodrecht geprikt moet worden.Hope begint te giechelen en zenuwachtig op haar stoel te wiebelen. Toch wel eng om bij jezelf een buikribbeltje te pakken en een naald in te steken.
Ik heb medelijden met haar en weet nog precies hoe zenuwachtig ik was. Rustig met haar pratend probeer ik haar toch die stap te laten zetten.
Hope durft echt niet en geeft de naald aan mij. Ik moet het doen.....
Nu is het mijn beurt om te slikken. Durf ik dit wel? Ik heb nog nooit iemand anders dan mezelf geprikt. Snel verzamel ik moed en ik probeer zo min mogelijk na te denken waar ik mee bezig ben. Ik prik de naald in haar huid en spuit langzaam de inhoud leeg. Wauw, nooit gedacht dat ik het durfde en ook nog eens rustig kan blijven.

Ergens voel ik me schuldig dat ik deze behandeling een ander aandoe. Ze doet dit allemaal voor mij....
Hope spreekt de lieve woorden "jij hebt dit 16 jaar gedaan, nu neem ik het 2 weken over". Wat een mooi mens is Hope toch! Worden schieten tekort om uit te leggen hoe het  voelt als een andere vrouw dit voor je over heeft....

Vanavond weer naar Hope voor de volgende ronde!

Klaar voor de start? Af!!!

Het startschot is vandaag gevallen.

Hope en ik hebben een lange dag achter de rug. Vanmorgen om 6 uur zaten we al in de auto op weg naar Gent. Wat een drukte op de Nederlandse wegen. Ondanks dat we op tijd vertrokken waren kwamen we nipt op tijd aan.
Hope was gespannen voor deze dag en ik had met haar te doen. Ik begreep het zo goed dat het voor haar hele spannende weken zullen worden.

Op de inwendige echo waren al kandidaat eiblaasjes te zien en dat zonder stimulatie!
Het was wel een raar idee dat een andere vrouw dan ik, in de stoel bij de gynaecoloog plaats moest nemen. Nu stond ik er ineens naast, een bizarre ervaring was het. Ik had medelijden met Hope maar was ook trots en blij met haar. Nog steeds kan ik het niet bevatten dat een andere vrouw dit voor me doet.
In de auto hebben we het er samen over gehad dat het leven binnen een jaar er anders uit kan zien. Dat een kans opdoemt waarvan ik niet durfde dromen.

Na de echo moesten we nog langs de vroedvrouw voor de laatste instructies en een bloedafname bij Hope.
De hormonen zijn binnen en bij de apotheek in Nederland heb ik weer een robbertje moeten vechten om de andere medicijnen te krijgen.
Ondanks dat wij alle medicijnen zelf moeten betalen nemen de apothekers in Nederland geen genoegen met buitenlandse recepten. Heel vermoeiend en frustrerend dus. Eerst moet je langs je huisarts voor een handtekening om het recept te mogen afhalen. De huisarts zegt vervolgens dat hij geen recepten wil tekenen die hij niet zelf uitgeschreven heeft. Bureaucratie ten top dus, de regels voor de verzekering blijven gelden ook al betaal je zelf, zucht.....

Zaterdagavond ga ik naar Hope om samen met haar de eerste spuit klaar te maken en haar te leren spuiten. Wordt vervolgd!