De dag van de waarheid, gaan we door of moeten we stoppen?
Toch wel gespannen zitten we met z'n drieen in de auto naar Gent. Het voordeel van het weekend is dat we binnen 2,5 uur in Gent aankomen. Geen file en gepruts op de weg.
De gevreesde bloedtest is al afgenomen als we de kamer voor de echografie binnen gaan. De spanning in de kamer is inmiddels te snijden. We worden er met elkaar een beetje lacherig van.
Hope kruipt op de stoel en daar zien we weer de inmiddels vertrouwde echobeelden. De arts geeft aan dat er meer follikels te vinden zijn dan eerder deze week. Het zijn er geen 23 maar meer dan 30.
En in tegenstelling tot de eerdere berichten zijn ze gegroeid. Een groot aantal zit nu rond 15 mm. Voor de punctie moeten deze tussen de 19 en 23 mm zijn.
We vragen door bij de dokter of de kans nog bestaat dat de behandeling afgebroken moet worden? Omdat de eicellen goed genoeg gegroeid zijn kunnen we, indien nodig, wel een dagje zonder hormonen, legt de arts uit.
Wauw wat een goed nieuws. Wat een ommezwaai van emoties. Precies zoals deze behandelingen zijn. Van hoop naar wanhoop en weer terug. Het is zaak om positief te blijven al ben je bijna verslagen, maar wat is het moeilijk....voor ons en voor Hope.
Nu zitten we in het restaurant bij het ziekenhuis te wachten of we nog hormonen bij moeten halen in de apotheek hier. We worden straks gebeld hoe hoog de hormonen opgelopen zijn. Overstimulatie is gevaarlijk en het ziekenhuis houdt Hope daarom goed in de gaten, de waarde mag niet boven een bepaalde waarde uitkomen.
De punctie zal waarschijnlijk donderdag of vrijdag plaatsvinden. Arme Hope met zoveel follikels zal dit geen pretje zijn. Gelukkig hebben ze in Gent een betere verdoving dan in Nederland. Wat fijn, we zijn door naar de volgende ronde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten