Eerste injectie

Gisteravond naar Hope om samen de eerste injectie decapeptyl klaar te maken. In de verpakking vinden we glazen potjes met poeder en glazen potjes met water.
We hebben grote optreknaalden gekregen en kleine spuitnaaldjes.

Het is de bedoeling dat we de vloeistof uit het ene potje optrekken en bij het potje met poeder mengen.
Het potje vloeistof trekt vacuüm.  Het lukt me dus in eerste instantie niet om alle vloeistof op te zuigen. Door een, voor mij onbekende, natuurkundige wet vloeit het water steeds weer terug in het potje of borrelt het er zelfs uit.
De aanhouder wint, uiteindelijk lukt het me toch om de potjes met elkaar te mixen en weer op te zuigen voor de daadwerkelijke injectie.
Snel de naald verwisselen in een klein naadje en de injectienaald is klaar voor gebruik.

Ik leg Hope uit dat de naald loodrecht geprikt moet worden.Hope begint te giechelen en zenuwachtig op haar stoel te wiebelen. Toch wel eng om bij jezelf een buikribbeltje te pakken en een naald in te steken.
Ik heb medelijden met haar en weet nog precies hoe zenuwachtig ik was. Rustig met haar pratend probeer ik haar toch die stap te laten zetten.
Hope durft echt niet en geeft de naald aan mij. Ik moet het doen.....
Nu is het mijn beurt om te slikken. Durf ik dit wel? Ik heb nog nooit iemand anders dan mezelf geprikt. Snel verzamel ik moed en ik probeer zo min mogelijk na te denken waar ik mee bezig ben. Ik prik de naald in haar huid en spuit langzaam de inhoud leeg. Wauw, nooit gedacht dat ik het durfde en ook nog eens rustig kan blijven.

Ergens voel ik me schuldig dat ik deze behandeling een ander aandoe. Ze doet dit allemaal voor mij....
Hope spreekt de lieve woorden "jij hebt dit 16 jaar gedaan, nu neem ik het 2 weken over". Wat een mooi mens is Hope toch! Worden schieten tekort om uit te leggen hoe het  voelt als een andere vrouw dit voor je over heeft....

Vanavond weer naar Hope voor de volgende ronde!