uitstrijkje

Vandaag hadden we een afspraak bij de huisarts. In verband met mijn leeftijd heeft het ziekenhuis in Gent verzocht om een uitstrijkje te laten maken. Ook moet er een borstonderzoek gedaan worden.

Het duurt 3 weken voordat de uitslag van het uitstrijkje bekend is. Omdat ik geen gekke klachten heb en mijn menstruatie telkens perfect op tijd is verwacht ik geen gekke dingen.

De huisarts heeft ook mijn borsten onderzocht op bobbeltjes en andere onregelmatigheden. In mijn rechterborst voelde ze wel wat onevenheden. Ik merkte al tijdens het onderzoek dat ze steeds weer terug ging naar de plek. Ondanks dat ze aangegeven heeft dat het waarschijnlijk niets is, voel ik toch wel een beetje spanning om dit onderzoek. Het zal me toch niet gebeuren dat de foto's straks fout zijn?
Volgende week mag ik al voor een  mammografie en een echo. Ik blijf vertrouwen op een goede uitslag. We zijn vandaag weer een stapje verder!

Huisarts en eiceldonatie

Vandaag ook maar even de huisarts gebeld om een afspraak te maken voor een uitstrijkje. Gent wil eigenlijk ook dat er een borstonderzoek gedaan wordt.
Ik dacht dat een borstonderzoek moeilijk aan te vragen zou zijn, maar de huisarts deed helemaal niet moeilijk. Het is helemaal niet verkeerd om mijn borsten te laten onderzoeken, stiekem ben ik daar wel blij mee. Al juich ik nu nog niet bij de gedachte dat mijn borsten straks geknut zullen worden tussen twee platen.
Er zal wel niets uitkomen, maar toch weet je het natuurlijk nooit helemaal zeker. De uitslag zal evengoed spannend zijn.

Volgende week vrijdag is de afspraak voor het uitstrijkje ingepland. Zo komen we stapje voor stapje steeds een beetje verder.

Mijn vriend is even bij de apotheek langs geweest om de medicijnen voor de proefcyclus op te halen. Zodra ik ongesteld wordt mag ik starten met de medicijnen. Tijdens deze proeftijd worden mijn eierstokken stil gelegd en wil de dokter onderzoeken of ik goed op de stillegging reageer. Zodat, als de behandeling daadwerkelijk gestart wordt, de dokter zeker weet dat de basis goed is.

Ergens in de proefcyclus krijg ik een echo en een kijkje in mijn baarmoeder (hysteroscopie). Dit zal weer in het ziekenhuis van Gent plaatsvinden. We moeten dus meerdere keren de overtocht maken. Gelukkig heb ik geen hekel aan autorijden.

Fijn dat alles zo mee lijkt te werken. Dat voelt goed. Nu nog even verder genieten van onze vakantie!

zwangere vrouwen

Vandaag heb ik een mail gestuurd naar Gent. Ik moest nog doorgeven wanneer ik verwacht weer ongesteld te worden. Er moeten nog wat afspraken ingepland worden. Geduldig wacht ik op antwoord uit België,  het is tenslotte vakantie.

Op de terrasjes en in de stad valt iedere zwangere vrouw mij op. Wat zijn het allemaal jonge moeders in spe. En wat ben ik inmiddels oud om nog moeder te worden. Dit is niet zoals ik het gewild heb, heel wat jaren geleden is mijn weg naar een zwangerschap begonnen. De drang een zwangerschap tot een goed einde te mogen brengen is er nog steeds.

Mag ik jaloers zijn op de zwangere gelukkige vrouwen om me heen? Ineens realiseer ik me dat als de behandeling in januari succesvol was geweest ik net als deze vrouwen met een zwangere buik op het terras zou zitten.  Ik voel me toch verdrietig, waarom mag het bij ons niet lukken? Het ziet er makkelijk uit. Is de natuur niet zo bedoeld, het zit toch in onze genen om ons voort te planten?

Ik probeer mezelf te herinneren hoe het voelde om zwanger te zijn. Zittend tssen andere mensen maar in je buik voel je de bewegingen. Het is een intieme periode met je kindje. Je voelt het contact en dromerig verlang je naar de tijd na de geboorte. Nu is het kindje nog even van jezelf, straks is het van de wereld. Zwanger zijn is een zegening, de reden waarom je vrouw bent.

Mijn ogen dwalen af naar die dikke buik.  Ze loopt echt in de laatste weken want haar buik is dik en haar T-shirt past niet meer. Even sta ik mezelf een momentje van zelfmedelijden toe. Het jaloerse gevoel waarom wij niet zwanger zijn.
In een ander huis wacht een babykamer.
Vreugdekreten na de geboorte zullen wij  nu niet horen. Ons kamertje staat er leeg maar verwachtingsvol bij.
Zwangere vrouwen hebben een mooie gloed en stralen zachtheid uit. Wat zou ik graag van positie ruilen........

Lieve Hope als het ons met z'n drieën lukt om zwanger te worden, dan komt er een einde aan mijn jarenlange zoektocht naar een mooie afsluiting van een periode
waarin er veel verdriet was maar ook de nooit aflatende hoop op een wonder. Eindelijk babyknuffeltijd en het diep inhaleren van de geur van Zwitsal babyzeep.
Mocht het niet lukken dan weet ik in ieder geval dat we er alles aan gaan hebben maar dat het niet op onze weg lag. Dan moeten we de weg van acceptatie bewandelen. Ook dan komt het vast wel goed met ons en onze liefde voor elkaar!

het verdriet

Ik ga weer even terug in de tijd, september 2004 de eerste tijd na het verlies van onze zoon.

Dagen breng ik op de bank door. Ik ben lid geworden van 'Lieve Engeltjes' een vereniging waar je je aan kunt melden na het verlies van je kindje. Lieve Engeltjes introduceert mij in een mailgroep van mama's die, net als ik, net een kindje verloren hebben.
Hier wordt mijn verdriet begrepen, hier mag ik alles mailen.... Deze vrouwen worden mijn steun en toeverlaat.

Tijdens de begrafenis van onze zoon probeerden mensen mij te troosten met de woorden "ach, kop op je wordt wel weer zwanger". En "gelukkige heeft hij nooit geleefd".  Allemaal goed bedoelde woorden van mensen die niet begrepen wat het verlies voor ons inhield, woorden die pijn deden...
Natuurlijk wil ik onze zoon niet inruilen voor een ander kindje, hij heeft wel degelijk geleefd in mijn buik. Ik voelde het wanneer hij de hik had en soms voelde ik hem zachtjes bewegen.
Hij is er geweest, al was hij niet zichtbaar voor anderen. De band tussen moeder en kind was gesmeed.
Zijn verjaardag stond bij niemand op de kalender en omdat hij dood gegaan is voor zijn geboorte wordt hij wel bijgeschreven in de gemeente maar niet zichtbaar voor anderen.
Voor anderen heeft mijn kindje nooit bestaan. Hij heeft geen afdrukken achtergelaten op deze aardkloot. De enige afdruk die er is, is een afdruk in mijn hart, de plek waar ik hem af en toe nog tegen kom.

Er zijn ook mensen om ons heen die wel hun best doen om ons te begrijpen. Mensen die onmetelijke steun hebben verleend en die elke keer weer ons verhaal wilden aanhoren. Die mensen ben ik dankbaar, voor hen mocht onze zoon toch een beetje leven.

Er zijn tientallen foto's gemaakt en ik besluit om een mooi fotoboek van hem te maken. Dat blijkt voor mij de beste therapie die er bestaat. Ik schrijf en plak de foto's alsof hij niet dood is. Ik huil bij zijn foto's en laat het verdriet over me heen komen. Verstoppen zal ik me niet, dit wil ik voelen en doorleven. Op sommige momenten wil ik niet meer verder, dan ben ik boos op de ambulancemedewerkers dat zij mij gered hebben.... Ik verlangde naar de rust die ik ervaren heb tijdens het begin van het stervensproces, ik wilde naar de witte wereld waar alle pijn weg was.

Het leven na zo'n verlies is als een glas wat kapot gevallen is, je probeert de stukjes aan elkaar te lijmen maar niet alles past meer. Het is een zoektocht naar de juiste stukjes op de juiste plek en sommige stukje ontbreken geheel. Je moet omgaan met de veranderingen in jezelf en naar de buitenwereld. Dingen waar je je voorheen druk om maakte boeien me niet meer.
Ook is er de angst, ik sliep met het licht aan. Als ik 's nachts mijn ogen opendeed moest ik direct kunnen zien waar ik was, in het donker wilde ik niet meer zijn. Voorheen leefde ik in de illusie dat de dood en ongeluk niet aan mijn deur zou kloppen. Maar ik weet nu wel beter, je wereld kan in een tel van een seconde wel degelijk veranderen. Ook ik kan jong dood gaan, ook voor mij is er geen uitzondering gemaakt.

Ik heb gevochten om uit het verdriet te komen en om weer gelukkig te mogen zijn. Nu vele jaren laten kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Trots ben ik op mijn kleine mannetje die leefde in mijn buik, hij leeft voort in mijn hart. Hij heeft een stempel op mijn leven gedrukt en mij van een belangrijke les voorzien. Nu weet ik dat je de mooie dingen in je leven niet voor kennisgeving aan moet nemen. Pak alle mooie dingen aan die gebeuren en geniet alsof het je laatste dag is. Het leven gaat snel voorbij, de dagen worden jaren. Nu is de tijd dat je moet doen wat je graag wit doen.
LEEF VANDAAG!

De uitslag, stom, stommer, stomst

Het is 12 juli 2016 als 's morgens mijn telefoon gaat. Ik schrik als ik op mijn scherm kijk. Krijgen we nu al de uitslag? Ik had het niet zo vroeg verwacht.
Het is onze psycholoog uit het ziekenhuis in Gent, ze belt om te vragen wanneer wij onze brief verzonden hebben?

Het bloed trekt weg uit mijn gezicht als ik me realiseer dat ik helemaal vergeten ben om die brief te sturen.

Volgens de wet in België mag je niet eerder starten in een eiceldonatie traject, voordat je een aangetekende brief naar het donatieteam verzonden hebt. In deze brief geef je aan dat je graag behandeld wilt worden.
Ik ben eerlijk tegen de psycholoog en vertel dat we het echt vergeten zijn. Helaas kan onze zaak dan nu niet in behandeling worden genomen. De uitslag zal op 9 augustus pas bekend worden. Op 9 augustus horen we of we door zijn naar de volgende ronde.

Ik voel me verdrietig, lamgeslagen en vooral ook heel erg dom. We hebben zoveel informatie uit België gekregen en moesten zoveel verwerken dat de brief op de achtergrond is geraakt.

Als Hope hoort van de vergeten brief slaat zij aan het regelen. Hope is niet voor 1 gat te vangen en biedt aan om eerst met de brief naar mijn vriend en daarna naar mijn werk te rijden. Als we de brief die dag nog op de bus doen, kan het op 13 juli alsnog besproken worden.
Gent werkt hier in eerste instantie niet aan mee, volgens Gent kunnen wij niet garanderen dat de brief er morgen ook daadwerkelijk zal zijn.

Zo gaat het telefonisch een aantal keren heen en weer. Hope geeft het niet op en komt erachter dat je via UPC toch een brief de volgende dag op het bureau van de psychologe in België kunt hebben.

Hope komt met de brief naar me toe en samen lopen we naar het postkantoor.
Wat is ze toch bijzondere vrouw die Hope, en weer verbaas ik me erover dat een andere vrouw zoveel voor ons wil doen.
Het valt de psychologe in Gent ook op dat Hope alles in het werk stelt om de uitslag toch op tijd te krijgen. Als we zwanger worden van een eicel van Hope dan weten we in ieder geval dat ons kindje een doorzetter is...
..

Op 13 juli 2016 gaat mijn telefoon, het is de psychologe die vertelt dat de brief die ochtend aangekomen is.
We zijn door naar de volgende ronde, psychologisch zijn we door de test heen gekomen. Nu is het nog wachten op de uitslag van de genetische test van Hope.

Binnenkort moet ik een uitstrijkje laten doen en daarna een afspraak maken in  België. De gynaecoloog wil met een camera in mijn baarmoeder kijken om te zien of er geen poliepen of andere zaken zijn die en zwangerschap in de weg kunnen staan.
Ook moet ik een proefronde draaien met de hormonen die mijn eierstokken volledig stil zullen gaan leggen. Na de vakantie ga ik daarmee aan de slag.

En toen was het stil

14 september 2004, de dag dat ons leven voor altijd zal veranderen....

Mijn bloeddruk is al een tijdje wat verhoogd. Het is nog niet hoog genoeg voor een opname maar ik wordt goed in de gaten gehouden door de gynaecoloog.
Omdat het toch stabiel blijft mag ik me weer aanmelden bij de verloskundige. Bij 32 weken zwangerschap vindt de verloskundige wat eiwit in mijn urine. Ze twijfelt om me toch weer terug te sturen naar de gynaecoloog.

Een dag later op 14 september in de avond gaat het volledig mis. Ik krijg een zeer grote bloeding. Tegen de tijd dat de verloskundige gearriveerd is, hoort ze bijna geen hartje meer.

Met mij gaat het door het vele bloedverlies ondertussen niet goed. Ik raak in shock en ervaar een soort van stervensproces. Ineens voel ik geen pijn meer, ik voel en weet dat ik het leven los ga laten.....

Sterven voelt verdomd makkelijk en ik geef me over aan de witte wereld.

De opgeroepen ambulance medewerkers leggen diverse infusen aan om het bloedverlies te compenseren. Ik kom weer bij bewustzijn... Met grote spoed word ik naar het ziekenhuis overgebracht. In het ziekenhuis wacht mijn toenmalige man in het vertrouwen dat alles weer goed komt.

Op de spoedeisende hulp wordt door de dokter een echografie gemaakt. De dokter zoekt en zoekt maar vind geen hartje meer. Onze zoon is er niet meer.....

Ik schreeuw op de toppen van mijn longen 'nee!'. En verlies opnieuw het bewustzijn.

Mijn placenta heeft losgelaten, het is als een kaartenhuis in elkaar gezakt.

Als ik wakker wordt begint de nachtmerrie pas goed. Ik ben zwak en ziek en blijf maar overgeven.
Het is niet te bevatten als ik mijn dikke buik aanraak...Ik ben nog zwanger maar mijn kindje leeft niet meer. Was ik maar gewoon doodgegaan, waarom moest ik blijven leven?

Nog twee dagen krijg ik de tijd om afscheid te nemen van onze zwangerschap voordat de bevalling begint....Tijdens de bevalling wil ik het kindje niet geboren laten worden. Nu ben ik nog zwanger, straks niet meer. Ik beval zoals alle moeders bevallen, inclusief weeën en het persen.

Op 16 september om 9:00 s'avonds wordt ik voor het eerst moeder. Het is stil, doodstil als ons kindje op mijn borst wordt gelegd. Het is een klein baby'tje en hoeft alleen nog maar zijn ogen te openen en te leven.
LEEF DAN! WAAROM LEEF JE NIET? Schreeuwt een stem in mij...

Je bent compleet, alles erop en eraan. Hij heeft mijn neusje en het haar van zijn papa. Tien teentjes en tien vingertjes....
We waren er zo dichtbij maar nu ook zo ver weg.

Uren kijk ik in het mandje naast mijn bed. Ik probeer mijn zoon te leren kennen en elk beeld in mijn geheugen te prenten. Ik aai zijn handjes en verbaas me erover dat ze zo mooi en klein zijn. Dit is een welkom en een afscheid. Nog even wil ik je vasthouden, nog even net doen alsof je er nog bent......

Samen hebben we onze zoon gewassen, aangekleed en in zijn kistje gelegd. 

We nemen hem mee naar huis naar zijn kamertje omringd door alle knuffelberen blijft hij nog even bij ons.

We praten tegen hem en vertellen welke dromen we hadden. Dat we zouden gaan voetballen en spelletjes doen. We praten over een toekomst die er niet mag zijn, voor hem niet maar voor ons ook niet. De dagen thuis gaan veel te snel voorbij. Hoe kun je in een korte tijd moeder worden om daarna je kindje weer te moeten laten gaan. 

Nooit zal ik je stem horen of je huiltje, nooit zal je me aankijken met je grote ogen. 

Voordat de begrafenis ondernemer komt, om ons op te halen voor de uitvaart, zing ik een slaapliedje en neem definitief afscheid van mijn zoon en van mijn droom.
Ik ben kapot maar kan niet meer huilen. Ik troost de mensen op de uitvaart en kan zelfs nog een praatje houden achter de microfoon. Zal ik ooit weer wat kunnen voelen? Zal ik ooit weer gelukkig kunnen zijn......

Zwanger maar.....

De eerste pogingen iui hebben telkens niet het gewenste resultaat. Inmiddels spuiten ik ook met hormonen waardoor er meer eicellen rijpen. Meer eicellen moet de kans op zwangerschap vergroten.

Aangeland in de vierde poging blijken mijn eierstokken niet te reageren op de hormoonbehandeling. Ik voel me niet lekker, grieperig en duizelig.
De dokter stelt voor dat ik toch een zwangerschapstest doe. Dat lijkt me echt niet nodig want ik ben gewoon ongesteld geweest.
Toch nieuwsgierig koop ik mijn zoveelste zwangerschapstest en voer deze thuis uit.
ZWANGER staat er te lezen. Ik kan het niet geloven en pak de bijsluiter erbij.
Het is echt waar. Trillend bel ik mijn toenmalige man en schreeuw door de telefoon "we zijn zwanger!".
Mijn toenmalige man schrikt zo van de mededeling dat hij bijna tegen een boom aanrijdt.

Ongeloof en een geluksgevoel strijden om de voorrang. Ik kan het niet bevatten. Groeit er echt een kindje in mijn buik?

Het ziekenhuis wil de zwangerschap met een bloedtest bevestigen. Helaas, blijkt volgens de test mijn hcg gehalte te laag om te vertrouwen op een doorgaande zwangerschap.

Heel veel bloedingen volgen. Elke keer weer de gang naar het ziekenhuis en elke keer weer horen we toch een hartje kloppen. Hoe is het toch mogelijk dat ons kindje vast blijft houden aan zijn plekje in mijn buik? Wat een vechter is hij nu al!

Toch voelt het niet goed. Onbewust voel ik het onheil naderen. Ik kan mezelf gewoon niet voorstellen dat dit geluk blijft. Ik zie mezelf niet met een kinderwagen lopen. 

Pas rond 26 weken zwangerschap durven we de kinderkamer te kopen en het kamertje klaar te maken. Zorgvuldig was ik alle kleertjes en geniet enorm van het gevoel om zwanger te mogen zijn. Ik voel dat ons kindje regelmatig de hik heeft en soms voel ik hem dartelen in mijn buik (denk ik)......

Ik ga bij een andere mama op kraambezoek en kan niet wachten tot ik zelf ons kindje vast mag houden.
De wolk is blauw en zacht, ik ben de gelukkigste zwangere vrouw op aarde. We hebben er zo lang op moeten wachten....

Tot 14 september 2004 letterlijk het licht uitging in mijn leven en voor de mensen om me heen.......

Kunstmatige inseminatie

Zodra ik ongesteld ben kunnen we starten met onze behandeling. Want tijdens de menstruatie moet ik me melden in het ziekenhuis voor een inwendige echo.

De inwendige echo is een lange staaf die naar  binnen wordt gebracht. Het voelt ongemakkelijk maar het doet geen pijn. Weer voel ik de gene, zeker nu ik ongesteld ben.
Je kunt je niet verstoppen, het hoort erbij. Uitkleden en snel naar de stoel, des te eerder kun je weer naar buiten.

De arts is professioneel maar ook sympathiek. Respect voor de vrouw en haar positie hoort bij dit werk.
In de loop der jaren worden deze onderzoeken wel makkelijker, je leert je verstand op nul te zetten en gewoon door te gaan.

De beelden van de echo kun je steeds beter zelf interpreteren. De dikte van het slijm wordt opgemeten en gedurende de behandeling wordt er gemonitoord hoeveel eicellen er rijpen. Tijdens de echo worden de follikels  (holtes waarin de eicellen rijpen) opgemeten. Als ze groot genoeg zijn wordt er een afspraak voor de inseminatie ingepland. Je moet zelf thuis nog een injectie zetten die voor een zorgvuldig geplande eisprong zorgen.

Op de dag van de eisprong mag manlief nog even een bezoekje aan het kamertje met het gevreesde potje brengen. Het sperma gaat naar het laboratorium om te bewerken. Een paar uur later is het dan zo ver, de inseminatie.
De arts brengt een eendenbek in, en laat aan ons een klein buisje zien met wat wit vocht erin. Het is heel weinig materiaal wat er geinsemineerd zal worden. De arts verzekerd ons dat dit de sterkste zaadcellen zijn en dat het diep bij de eicellen wordt neergelegd. De zaadcelletjes hoeven niet zelf de lange reis te maken.....

Ik mag me aankleden en het wachten gaat beginnen. 18 dagen moet ik wachten om een zwangerschapstest te mogen doen. Nu moet de natuur weer even zelf aan het werk. In gedachten volg ik de weg van de zaadcellen en juig ik ze toe hun best te doen.......

vruchtbaarheidsonderzoek

Voor onze eerste vruchtbaarheidsonderzoeken komen we tegenover een hele lieve maar ook intelligente vrouwelijke gynaecoloog te zitten.
Zij toont ons grafieken over hoeveel stellen er spontaan binnen een jaar zwanger zijn en hoeveel stellen er langer over doen. Ze laat ons ook het aantal stellen zien die nooit zwanger zullen worden.

Gelukkig horen wij niet bij de laatste categorie, dat kan gewoon niet. Ongewenst kinderloos blijven dat overkomt ons niet.
We zijn vol geloof dat de medische wetenschap ons antwoord is op onze kinderwens.

De arts stelt een aantal onderzoeken voor. Mijn toenmalige man moet een zaadtest doen en samen moeten we een samenlevingstest doen.

Bij een zaadtest moet de man zijn sperma opvangen in een potje en binnen een half uur afleveren op het laboratorium. Hoe confronterend is dat? Sta je daar als  man tegenover een laborante je zaadstaal in te leveren. Zij weet natuurlijk ook wel hoe je aan je zaadstaal gekomen bent. De laboranten zijn professioneel en laten niets blijken, het is vooral je eigen gevoel en gene die een rol spelen.

Overigens mag  je als vrouw niet helpen bij de productie van een zaadstaal, er mogen geen andere stoffen in komen dan het zaad.
Het ziekenhuis heeft er speciale kamertjes voor. Kamertjes met een tv en boekjes. Hier kun je je samen met je man terug trekken om een zaadstaal op te wekken. Ik ben nog nooit zo’n kamertje ingegaan. Eerlijk gezegd zou ik niet weten op welke wijze ik hem dan had kunnen helpen behalve zenuwachtig giechelen. Niet dat ik preuts ben, maar het doel waarom je in dat kamertje bent geeft toch een ander dimensie. Ik heb serieus respect voor de mannen die dit voor elkaar krijgen.

Dan de samenlevingstest. Dit is geen test om te zien of je goed samen in een huis kunt wonen.

Bij deze test moet je met elkaar vrijen de avond voor het inwendig onderzoek. Je mag je als vrouw niet wassen na de daad. Ongewassen verschijn je op het spreekuur. Ik voelde me vooral heel erg vies en enorm opgelaten.

De arts haalt met een klein glaasje wat sperma uit je baarmoeder, om deze onder de microscoop te bekijken.

Ik mocht meekijken door de microscoop. Wat een prachtig gezicht is dat, al die kleine zaadcelletjes die zwemmen op zoek naar een eicel die ze nooit zullen vinden.

De arts kijkt of alle zaadcellen mooi bewegelijk zijn en of er afwijkende zaadcellen tussen zitten. Het slijm van de vrouw kan namelijk zaadcellen doden of te dik zijn. De arts kijkt dus of er een match is tussen de zaadcellen en het slijm.

Een paar dagen laten krijgen we de uitslag in het ziekenhuis.

De zaadkwaliteit van mijn toenmalige man is niet geheel in orde. Hij produceert wel zaadcellen maar niet in de juiste hoeveelheid. Ook worden er witte bloedlichaampjes in het sperma gevonden. Dit is geen ramp, weet onze arts te vertellen, want met inseminatie kunnen ze de goede zaadcellen eruit centrifugeren. De goede zaadcellen worden daarna zo hoog mogelijk in de baarmoeder bij de eierstokken geplaatst.

De dokter ziet geen reden waarom ik niet zwanger kan worden. We gaan beginnen met IUI = intra uteriene inseminatie.

het startschot voor de medische molen

Is het al bijna 12 juli? Is het al de dag van de eerste uitslag?
Wat duurt het wachten toch lang als er zoveel van afhangt.
Na zoveel jaren in de medische molen moet ik toch ondertussen weten dat wachten en geduld hebben elke keer opnieuw terug komt.

Jarenlang heb ik de pil geslikt. Omdat ik mijn pil regelmatig vergat in te nemen, heb ik wel eens (ironisch genoeg) met bonzend hart een zwangerschapstest gedaan. Met een zucht van verlichting constateerde ik dan dat ik niet zwanger was.

Toen ik 28 jaar was begon het bij mij te kriebelen. Ik wilde heel graag voor mijn 30ste moeder worden. Het is helaas niet gelopen gelopen zoals ik me voorgesteld had.

Vol verwachting heb ik samen met mijn toenmalige man besloten om de pil gedag te zeggen en ervoor te gaan.
De eerste maanden zonder zwangerschap baarde me niet veel zorgen. Ach, ik had jarenlang de pil gebruikt en de stoffen zullen nog wel in mijn lijf zitten, was mijn conclusie.

Na een jaar ben ik toch maar eens begonnen met temperaturen zodat we in ieder geval op de juiste tijdstippen konden vrijen. Het begon nu toch wel een beetje te knijpen.
Ik raakte teleurgesteld als ik weer ongesteld werd. Hoe kon dit nu toch? Elke maand bleef mijn menstruatie op de juiste tijdstippen terug komen. Ik kon er de klok op gelijk zetten.

Na mijn menstruatie kwam de hoop, de hoop dat het deze maand onze maand zou worden en dat de zwangerschapstest nu wel eens zou doen waarvoor ik hem gekocht had.
Het vrijen werd er ondertussen ook niet leuker op. Er waren momenten dat ik op de thermometer keek en vervolgens naar mijn toenmalige man "we moeten nu vrijen, dus heb je even?". Als hij dan geen zin had om te vrijen kon ik daar heel verdrietig en boos van worden. "Hoe kun je nu geen zin hebben?". Vrouwen zijn maar een beperkte tijd per maand vruchtbaar, als je niet op tijd met elkaar naar bed gaat dan is het voor die maand alweer bekeken en moet je wachten op de volgende maand.
Vrijen op commando is verschrikkelijk en zeker niet romantisch. Vrijen nadat je woorden gehad hebt over het tijdstip van de maand is al helemaal een drama. Je kunt het je gewoon niet permitteren om geen zin te hebben.

Na twee jaar zelf proberen hebben we toch maar eens een afspraak bij de dokter gemaakt.
De dokter was verbaasd dat we zo lang zelf aangemodderd hadden. Ik kon hem mooi al mijn curves overleggen en wist hem precies te vertellen hoe en wanneer ik ongesteld was en op welke dagen ik mijn vruchtbare piek had.

De doorverwijzing naar het ziekenhuis was een feit.  Hoopvol en vol moed gaven wij onze kinderwens over aan de medische wetenschap. Nu hoefde we niet meer alleen aan te modderen met thermometers en ovulatietesten. We zouden geholpen worden en onze kinderwens zal binnenkort alsnog vervuld worden........(dachten we).....

de eerste onderzoeken

Vorige week werden we op dinsdagochtend om 8:00 in Gent verwacht. Om toch zeker op tijd te zijn met z'n vieren, zijn we op maandagmiddag alvast gaan rijden. Vlakbij het ziekenhuis van Gent ligt een hotel waar je goed kunt overnachten.
In de bar van het hotel gaan we nogmaals het gesprek met Hope aan. Wij vertellen haar dat de trein van donatie straks gaat rijden maar dat Hope elk moment de trein kan stoppen. Wat ze ook beslist, nu of gedurende de behandeling, wij zullen haar keuze respecteren.

Hope (onze eiceldonor) was toch wel een beetje gespannen om wat haar te wachten stond. Zouden we allemaal door de psychologische test heen komen? Is Hope in staat het ziekenhuis te overtuigen van haar wil om een eicel af te staan.  Kan Hope voldoende aantonen dat zij weet en begrijpt wat de gevolgen zijn voor nu en in de toekomst?
En wij dan? Zijn wij overtuigend genoeg dat het mij als moeder niet uitmaakt dat ik een kindje krijg door middel van een eicel van een ander?

We hadden ieder een lijstje met afspraken die afgewerkt moesten worden. Het zou een lange dag worden.

Het donatieteam in Gent werkt verrassend effectief. Je hoeft niet lang te wachten in de wachtzaal. De afspraken overlappen elkaar, je gaat van kamer naar kamer.

Hope werd eerst bij de vroedvrouw geroepen. Bij de vroedvrouw werd uitgebreid uitleg gegeven over de medicatie tijdens de IVF behandeling en over de IVF behandeling zelf. Volgens de bloedtest in Nederland heeft Hope een hoge AMH-waarde, wat inhoudt dat er voorzichtig met de medicatie omgegaan moet worden om overstimulatie te voorkomen. In Gent wordt er nogmaals bloed geprikt, zodat ook het eigen laboratorium de waarde nogmaals vast kan stellen.

Wijzelf worden bij de psycholoog geroepen. Allerlei vragen volgen zoals hoe wij aankijken tegen Hope en of wij het er moeilijk mee zouden hebben om haar in de toekomst tegen te komen? Hoe vaak we elkaar zien enz.
Hoe gaan wij dit later aan ons kindje vertellen? En weten wij wel dat openheid naar je kind toe het beste is? De psycholoog neemt ons serieus en geeft veel tips over de donatie en hoe dit in de toekomst vorm moet krijgen.

Een aantal jaren geleden heb ik een hele mooie zoon mogen adopteren uit China. Als geen ander weet ik dat de liefde van de moeder geen grenzen kent. Mijn adoptiezoon, was mijn zoon zodra ik het in mijn armen kreeg. Hij kwam dan wel niet uit mijn buik maar werd wel geboren in mijn hart. Voor mijn vriend is dit gevoel niet anders. Als bonusvader heeft hij mijn zoon in zijn hart gesloten en mijn zoon is dol op mijn vriend.
Voor ons maakt het niet uit of de eicel van mij of van Hope afkomstig is. Het feit dat ik dit kindje (hopelijk) mag dragen is een wonder.

Ook Hope wordt samen met haar man aan vragen onderworpen door de psycholoog.  Weet ze zeker dat ze niet als moeder wil fungeren voor het kindje? Hoe zit het met haar kinderwens? Een lang maar goed gesprek volgt met de psycholoog.

Hope moet ook nog even langs genetica voor een genetisch onderzoek. De uitslag van dit bloedonderzoek duurt 3 maanden. Wel kan de arts alvast rapport opmaken van haar eerste bevindingen in de stamboom van Hope. Zijn er nu al ernstige ziekten in de familie bekend?

De psycholoog gaat een rapport schrijven naar het donatieteam met haar bevindingen. Deze bevindingen worden samengevoegd met de eerste bevindingen van de genetisch arts.

Op 12 juli aanstaande mogen wel bellen voor de uitslag, zijn we door naar de volgende ronde?

Voorzichtige stappen

Kunnen dromen waarheid worden? Kun je door te dromen een wonder in gang zetten?

Vandaag start ik onze blog over de bijzondere reis met onze eiceldonor. Een reis die wij afgelopen week met de eerste voorzichtige stappen zijn begonnen.
Later in mijn blogs zal ik vertellen wie wij zijn en hoe lang onze en reis naar dit moment geweest is. Een reis met ups en downs maar vooral ook een reis met hoop. Een reis die begon met de woorden "maar als jullie dus geen kinderen kunnen krijgen omdat de eicelkwaliteit slecht is, waarom kan ik jullie dan geen eicel geven?"

Woorden waar ik zo lang van  had gedroomd, woorden waarvan ik niet durfde hopen dat iemand ze ooit naar me zou uitspreken.

Vele gesprekken met onze eiceldonor volgde. Gesprekken waarin we haar van het idee probeerden af te brengen, hoe gek dit ook klinkt. We wilden er zeker van zijn dat zij voor meer dan 100% zeker was van hetgeen zij aan ons wilde geven, een kans om een gezin te hebben........

Maar onze eiceldonor (die ik voortaan Hope zal noemen) wist inmiddels meer van eiceldonatie af dan wij. Hope had alle internetsites zorgvuldig doorgelezen, ze kende de risico's en de kansen. Wij verbaasden ons om de doortastendheid van Hope en de wens iets goed voor een ander te doen.
Ik kan het niet geloven dat er iemand is, en dan ook nog iemand die ik niet zo heel goed ken, die dit voor mij/ons wil doen? En dan bedoel ik met DIT iets miraculeus, iets wat ons voor altijd zal veranderen....

We gaan ervoor met z'n vieren. Hope, haar man en wij. De eerste stappen in België zijn inmiddels gezet, de eerste gesprekken en onderzoeken hebben we gehad. Daarover zal ik vertellen in mijn volgende Blog.