Dagen breng ik op de bank door. Ik ben lid geworden van 'Lieve Engeltjes' een vereniging waar je je aan kunt melden na het verlies van je kindje. Lieve Engeltjes introduceert mij in een mailgroep van mama's die, net als ik, net een kindje verloren hebben.
Hier wordt mijn verdriet begrepen, hier mag ik alles mailen.... Deze vrouwen worden mijn steun en toeverlaat.
Tijdens de begrafenis van onze zoon probeerden mensen mij te troosten met de woorden "ach, kop op je wordt wel weer zwanger". En "gelukkige heeft hij nooit geleefd". Allemaal goed bedoelde woorden van mensen die niet begrepen wat het verlies voor ons inhield, woorden die pijn deden...
Natuurlijk wil ik onze zoon niet inruilen voor een ander kindje, hij heeft wel degelijk geleefd in mijn buik. Ik voelde het wanneer hij de hik had en soms voelde ik hem zachtjes bewegen.
Hij is er geweest, al was hij niet zichtbaar voor anderen. De band tussen moeder en kind was gesmeed.
Zijn verjaardag stond bij niemand op de kalender en omdat hij dood gegaan is voor zijn geboorte wordt hij wel bijgeschreven in de gemeente maar niet zichtbaar voor anderen.
Voor anderen heeft mijn kindje nooit bestaan. Hij heeft geen afdrukken achtergelaten op deze aardkloot. De enige afdruk die er is, is een afdruk in mijn hart, de plek waar ik hem af en toe nog tegen kom.
Er zijn ook mensen om ons heen die wel hun best doen om ons te begrijpen. Mensen die onmetelijke steun hebben verleend en die elke keer weer ons verhaal wilden aanhoren. Die mensen ben ik dankbaar, voor hen mocht onze zoon toch een beetje leven.
Er zijn tientallen foto's gemaakt en ik besluit om een mooi fotoboek van hem te maken. Dat blijkt voor mij de beste therapie die er bestaat. Ik schrijf en plak de foto's alsof hij niet dood is. Ik huil bij zijn foto's en laat het verdriet over me heen komen. Verstoppen zal ik me niet, dit wil ik voelen en doorleven. Op sommige momenten wil ik niet meer verder, dan ben ik boos op de ambulancemedewerkers dat zij mij gered hebben.... Ik verlangde naar de rust die ik ervaren heb tijdens het begin van het stervensproces, ik wilde naar de witte wereld waar alle pijn weg was.
Het leven na zo'n verlies is als een glas wat kapot gevallen is, je probeert de stukjes aan elkaar te lijmen maar niet alles past meer. Het is een zoektocht naar de juiste stukjes op de juiste plek en sommige stukje ontbreken geheel. Je moet omgaan met de veranderingen in jezelf en naar de buitenwereld. Dingen waar je je voorheen druk om maakte boeien me niet meer.
Ook is er de angst, ik sliep met het licht aan. Als ik 's nachts mijn ogen opendeed moest ik direct kunnen zien waar ik was, in het donker wilde ik niet meer zijn. Voorheen leefde ik in de illusie dat de dood en ongeluk niet aan mijn deur zou kloppen. Maar ik weet nu wel beter, je wereld kan in een tel van een seconde wel degelijk veranderen. Ook ik kan jong dood gaan, ook voor mij is er geen uitzondering gemaakt.
Ik heb gevochten om uit het verdriet te komen en om weer gelukkig te mogen zijn. Nu vele jaren laten kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Trots ben ik op mijn kleine mannetje die leefde in mijn buik, hij leeft voort in mijn hart. Hij heeft een stempel op mijn leven gedrukt en mij van een belangrijke les voorzien. Nu weet ik dat je de mooie dingen in je leven niet voor kennisgeving aan moet nemen. Pak alle mooie dingen aan die gebeuren en geniet alsof het je laatste dag is. Het leven gaat snel voorbij, de dagen worden jaren. Nu is de tijd dat je moet doen wat je graag wit doen.
LEEF VANDAAG!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten