Vorige week werden we op dinsdagochtend om 8:00 in Gent verwacht. Om toch zeker op tijd te zijn met z'n vieren, zijn we op maandagmiddag alvast gaan rijden. Vlakbij het ziekenhuis van Gent ligt een hotel waar je goed kunt overnachten.
In de bar van het hotel gaan we nogmaals het gesprek met Hope aan. Wij vertellen haar dat de trein van donatie straks gaat rijden maar dat Hope elk moment de trein kan stoppen. Wat ze ook beslist, nu of gedurende de behandeling, wij zullen haar keuze respecteren.
Hope (onze eiceldonor) was toch wel een beetje gespannen om wat haar te wachten stond. Zouden we allemaal door de psychologische test heen komen? Is Hope in staat het ziekenhuis te overtuigen van haar wil om een eicel af te staan. Kan Hope voldoende aantonen dat zij weet en begrijpt wat de gevolgen zijn voor nu en in de toekomst?
En wij dan? Zijn wij overtuigend genoeg dat het mij als moeder niet uitmaakt dat ik een kindje krijg door middel van een eicel van een ander?
We hadden ieder een lijstje met afspraken die afgewerkt moesten worden. Het zou een lange dag worden.
Het donatieteam in Gent werkt verrassend effectief. Je hoeft niet lang te wachten in de wachtzaal. De afspraken overlappen elkaar, je gaat van kamer naar kamer.
Hope werd eerst bij de vroedvrouw geroepen. Bij de vroedvrouw werd uitgebreid uitleg gegeven over de medicatie tijdens de IVF behandeling en over de IVF behandeling zelf. Volgens de bloedtest in Nederland heeft Hope een hoge AMH-waarde, wat inhoudt dat er voorzichtig met de medicatie omgegaan moet worden om overstimulatie te voorkomen. In Gent wordt er nogmaals bloed geprikt, zodat ook het eigen laboratorium de waarde nogmaals vast kan stellen.
Wijzelf worden bij de psycholoog geroepen. Allerlei vragen volgen zoals hoe wij aankijken tegen Hope en of wij het er moeilijk mee zouden hebben om haar in de toekomst tegen te komen? Hoe vaak we elkaar zien enz.
Hoe gaan wij dit later aan ons kindje vertellen? En weten wij wel dat openheid naar je kind toe het beste is? De psycholoog neemt ons serieus en geeft veel tips over de donatie en hoe dit in de toekomst vorm moet krijgen.
Een aantal jaren geleden heb ik een hele mooie zoon mogen adopteren uit China. Als geen ander weet ik dat de liefde van de moeder geen grenzen kent. Mijn adoptiezoon, was mijn zoon zodra ik het in mijn armen kreeg. Hij kwam dan wel niet uit mijn buik maar werd wel geboren in mijn hart. Voor mijn vriend is dit gevoel niet anders. Als bonusvader heeft hij mijn zoon in zijn hart gesloten en mijn zoon is dol op mijn vriend.
Voor ons maakt het niet uit of de eicel van mij of van Hope afkomstig is. Het feit dat ik dit kindje (hopelijk) mag dragen is een wonder.
Ook Hope wordt samen met haar man aan vragen onderworpen door de psycholoog. Weet ze zeker dat ze niet als moeder wil fungeren voor het kindje? Hoe zit het met haar kinderwens? Een lang maar goed gesprek volgt met de psycholoog.
Hope moet ook nog even langs genetica voor een genetisch onderzoek. De uitslag van dit bloedonderzoek duurt 3 maanden. Wel kan de arts alvast rapport opmaken van haar eerste bevindingen in de stamboom van Hope. Zijn er nu al ernstige ziekten in de familie bekend?
De psycholoog gaat een rapport schrijven naar het donatieteam met haar bevindingen. Deze bevindingen worden samengevoegd met de eerste bevindingen van de genetisch arts.
Op 12 juli aanstaande mogen wel bellen voor de uitslag, zijn we door naar de volgende ronde?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten