Zodra ik ongesteld ben kunnen we starten met onze behandeling. Want tijdens de menstruatie moet ik me melden in het ziekenhuis voor een inwendige echo.
De inwendige echo is een lange staaf die naar binnen wordt gebracht. Het voelt ongemakkelijk maar het doet geen pijn. Weer voel ik de gene, zeker nu ik ongesteld ben.
Je kunt je niet verstoppen, het hoort erbij. Uitkleden en snel naar de stoel, des te eerder kun je weer naar buiten.
De arts is professioneel maar ook sympathiek. Respect voor de vrouw en haar positie hoort bij dit werk.
In de loop der jaren worden deze onderzoeken wel makkelijker, je leert je verstand op nul te zetten en gewoon door te gaan.
De beelden van de echo kun je steeds beter zelf interpreteren. De dikte van het slijm wordt opgemeten en gedurende de behandeling wordt er gemonitoord hoeveel eicellen er rijpen. Tijdens de echo worden de follikels (holtes waarin de eicellen rijpen) opgemeten. Als ze groot genoeg zijn wordt er een afspraak voor de inseminatie ingepland. Je moet zelf thuis nog een injectie zetten die voor een zorgvuldig geplande eisprong zorgen.
Op de dag van de eisprong mag manlief nog even een bezoekje aan het kamertje met het gevreesde potje brengen. Het sperma gaat naar het laboratorium om te bewerken. Een paar uur later is het dan zo ver, de inseminatie.
De arts brengt een eendenbek in, en laat aan ons een klein buisje zien met wat wit vocht erin. Het is heel weinig materiaal wat er geinsemineerd zal worden. De arts verzekerd ons dat dit de sterkste zaadcellen zijn en dat het diep bij de eicellen wordt neergelegd. De zaadcelletjes hoeven niet zelf de lange reis te maken.....
Ik mag me aankleden en het wachten gaat beginnen. 18 dagen moet ik wachten om een zwangerschapstest te mogen doen. Nu moet de natuur weer even zelf aan het werk. In gedachten volg ik de weg van de zaadcellen en juig ik ze toe hun best te doen.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten