zwangere vrouwen

Vandaag heb ik een mail gestuurd naar Gent. Ik moest nog doorgeven wanneer ik verwacht weer ongesteld te worden. Er moeten nog wat afspraken ingepland worden. Geduldig wacht ik op antwoord uit België,  het is tenslotte vakantie.

Op de terrasjes en in de stad valt iedere zwangere vrouw mij op. Wat zijn het allemaal jonge moeders in spe. En wat ben ik inmiddels oud om nog moeder te worden. Dit is niet zoals ik het gewild heb, heel wat jaren geleden is mijn weg naar een zwangerschap begonnen. De drang een zwangerschap tot een goed einde te mogen brengen is er nog steeds.

Mag ik jaloers zijn op de zwangere gelukkige vrouwen om me heen? Ineens realiseer ik me dat als de behandeling in januari succesvol was geweest ik net als deze vrouwen met een zwangere buik op het terras zou zitten.  Ik voel me toch verdrietig, waarom mag het bij ons niet lukken? Het ziet er makkelijk uit. Is de natuur niet zo bedoeld, het zit toch in onze genen om ons voort te planten?

Ik probeer mezelf te herinneren hoe het voelde om zwanger te zijn. Zittend tssen andere mensen maar in je buik voel je de bewegingen. Het is een intieme periode met je kindje. Je voelt het contact en dromerig verlang je naar de tijd na de geboorte. Nu is het kindje nog even van jezelf, straks is het van de wereld. Zwanger zijn is een zegening, de reden waarom je vrouw bent.

Mijn ogen dwalen af naar die dikke buik.  Ze loopt echt in de laatste weken want haar buik is dik en haar T-shirt past niet meer. Even sta ik mezelf een momentje van zelfmedelijden toe. Het jaloerse gevoel waarom wij niet zwanger zijn.
In een ander huis wacht een babykamer.
Vreugdekreten na de geboorte zullen wij  nu niet horen. Ons kamertje staat er leeg maar verwachtingsvol bij.
Zwangere vrouwen hebben een mooie gloed en stralen zachtheid uit. Wat zou ik graag van positie ruilen........

Lieve Hope als het ons met z'n drieën lukt om zwanger te worden, dan komt er een einde aan mijn jarenlange zoektocht naar een mooie afsluiting van een periode
waarin er veel verdriet was maar ook de nooit aflatende hoop op een wonder. Eindelijk babyknuffeltijd en het diep inhaleren van de geur van Zwitsal babyzeep.
Mocht het niet lukken dan weet ik in ieder geval dat we er alles aan gaan hebben maar dat het niet op onze weg lag. Dan moeten we de weg van acceptatie bewandelen. Ook dan komt het vast wel goed met ons en onze liefde voor elkaar!