nieuwe website vanaf vandaag!

Alle blogs van mijn oude website zijn vandaag overgezet naar mijn splinternieuwe website www.marleneswereld.nl
Op mij nieuwe website zal ik voortaan de nieuwe blogs plaatsen.
Ik hoop dat mijn vaste volgers mijn nieuwe website net zo mooi of nog mooier vinden!
 
U kunt ook op de hoogte blijven via mijn facebookpagina: marleneswereld.




x Marlene

20 weken echo spannender dan verwacht

Gisteren mochten we samen met onze eicelengel (Hope) naar het ziekenhuis voor een 20 weken echo. Tijdens de 20 weken echo wordt het kindje van top tot teen bekeken en opgemeten. Het hartje wordt nadrukkelijk onderzocht en de adertjes rondom het hart. We hebben de niertjes gezien en de vaatjes rondom de niertjes.
Om de beelden te beoordelen moet een echoscopist in ieder geval een goed ruimtelijk inzicht hebben. Want vanaf welke hoek bekijk je het kindje? Onze echoscopist had hier in ieder geval geen enkele moeite mee, zij werkte snel door en wist haarfijn elk beeld te benoemen en te meten.

Voor ons was het voornamelijk genieten van de beelden. We hebben zijn/haar beentjes gezien (zie echo) en zelfs zijn/haar teentjes werden zichtbaar gemaakt. Het gezichtje werd zo goed en zo kwaad als het ging in beeld gebracht. Het neusbotje, de lipjes en de oogjes werden opgemeten.

Nekplooi
De nekplooi leek dikker dan normaal en we kwamen erachter dat een bloedvat in mijn placenta niet geheel open stond.
Een dikkere nekplooi 'kan' duiden op het syndroom van down maar dat hoeft niet. Ik voelde dat bij Rene de spanning toesloeg.

Na het spreekuur zouden de beelden nogmaals beoordeeld worden door het hoofd van de afdeling.
Gek genoeg was ik zelf niet zo heel bang voor een afwijkende nekplooi. Als ons kindje het syndroom van down zou hebben dan zouden er toch meer tekenen zijn, meer afwijkingen te zien zijn?
Ik maakt me meer zorgen om het bloedvat in mijn placenta omdat het in mijn vorige zwangerschap juist door de placenta fout gegaan was.

Tijdens de echo heb ik ook op Hope gelet en hoe zij met de beelden omging? Hoe was het voor haar om het kindje te mogen zien, ging het wel goed met haar, was het niet te confronterend? Het blijft bijzonder hoe we daar zo met z'n drieën zaten. Hope zat met open mond naar de beelden te staren, volledig genietend van wat zij zag. Na het onderzoek in het ziekenhuis hebben wij nog even met Hope gesproken over haar keuze en onze weg. Het zit voor haar nog steeds goed dat is belangrijk! Hope is nog steeds heel blij dat zij de mogelijkheid heeft gehad om ons te helpen en ook zij ervaart dit als een bijzondere reis.

's-avonds belde het het ziekenhuis met de uitslag over de nekplooi. De meting was iets te ruim gedaan er waren geen afwijkingen. En ook het bloedvat in mijn placenta is geen reden tot zorgen. Het ziekenhuis gaat wel extra de groei van ons kindje in de gaten houden en over 12 weken worden de bloedvaten opnieuw bekeken. Het kindje blijkt zelfs iets groter te zijn dan gemiddeld. Er zijn zoveel tegenstellingen met betrekking tot mijn vorige zwangerschap dat ik steeds meer vertrouwen krijg in een goede afloop.
Rene heeft vandaag voor het eerst ervaren dat een gezond kindje niet vanzelf sprekend is. Hij heeft aangegeven dat dit een indrukwekkende ervaring was, het gevoel je kindje te willen beschermen.
Deze dag heeft de verbinding met elkaar vergroot. We beseffen telkens weer hoe gelukkig we zijn dat we dit samen mogen meemaken.

Jongen of een meisje?
Voor de echo hebben we gezamenlijk besloten dat we het geslacht van het kindje wilden weten, we waren te nieuwschierig. Het blijft voor even een geheimpje tussen Hope en ons maar vrijdag mag de rest van de wereld het weten!

Zoenpasje voor moederdag

Vandaag kwam ook mijn kleine ventje met een moederdagcadeau naar onze slaapkamer. Een mooie lieve brief en een bosje zelfgemaakte bloemen. Van Rene kreeg ik een zwangerschapsketting met een lief zacht belletje erin.

Het meest verguld ben ik met het zoenpasje, wat een slim idee van Juf Helen! Juf heeft het voor elkaar gekregen dat alle kinderen, en dus ook Xiano, in de klas hun lipjes met rode lippenstift gestift hebben om een afdruk te maken op de pasjes. Ik kan me zo goed de lol van alle kinderen voorstellen, daar zou je toch stiekem bij geweest willen zijn? Al die stoere mannetjes (10 jaar) die dit toch over hebben voor hun moeder, te schattig toch?

Het zoenpasje heeft geen einddatum, het is geldig zo lang als ik leef. Ik heb Xiano dan ook verzekerd dat ik dat pasje heel goed ga bewaren! Er komt namelijk straks een moment dat het niet stoer is om met je ouderwetse moeder te knuffelen, want tja als puber zit je daar niet meer op te wachten.
Ik hoef dan alleen maar met het zoenpasje te zwaaien om mijn recht als moeder op te eisen, desnoods met zijn vriendjes erbij ;-)
Xiano heeft vandaag geprobeerd om met allerlei argumenten de einddatum aan te vechten. Uiteindelijk heeft hij zich er bij neergelegd dat met mama niet te spotten valt. Juf Helen, bedankt voor dit geweldige idee, zo kan ik wat langer met mijn kleine ventje knuffelen.

En psssstttt Xiano, mama pest je maar een beetje, dat begrijp je toch wel, toch? Love you.......

Facebookpagina marleneswereld

Gisteren is mijn Facebookpagina "Marleneswereld" online gegaan. Het is best wel een spannende gebeurtenis omdat nu meer mensen (en ook bekenden van mij) mijn schrijfsels kunnen lezen. Gisteravond had ik een knoop in mijn maag omdat ik niet graag op de voorgrond sta.
Mijn verhalen zijn kwetsbaar en intiem, het is een stukje van mezelf wat ik online zet. Ik probeer zo eerlijk mogelijk mijn emoties te uiten en niet teveel te censureren. Ik wil niet zielig gevonden worden, ik wil een sterke vrouw zijn. Het is iets wat op mijn/ons pad gekomen is, waar ik mijn weg in moet vinden.

De eiceldonatie en de zwangerschap voelt als een stukje heling voor het gevoel dat mijn lichaam eerder gefaald heeft. Maar, de eiceldonatie neemt het gevoel niet weg dat ik mezelf niet voortgeplant heb, dat ik mijn "ik"  niet terug zal zien in mijn kindje straks. Het is een stukje van afscheid, waar ik stiekem mee worstel, niet durf te bespreken met de mensen om me heen. Het voelt ondankbaar terwijl ik nu al zo ontzettend veel van dit mooie kindje in mijn buik hou en ik er alles aan zal doen om het zo gelukkig mogelijk te laten opgroeien.
Zonder onze eicelengel was het niet tot een zwangerschap gekomen. Ik hoop met mijn blog meer vrouwen over de streep te trekken om hun goede eicellen af te staan zodat een andere vrouw ook kan ervaren hoe het is om moeder te mogen zijn.

Tijdens de behandelingen en nu weer tijdens mijn zwangerschap ben ik hongerig op zoek naar meer informatie. Hoe ervaren anderen dit proces en waar lopen zij tegenaan? Met mijn blog probeer ik zo eerlijk mogelijk mijn gevoelens te delen met stellen die in dezelfde medische molen terecht zijn gekomen en zich daar staande proberen te houden. Soms kan juist de ervaring van een lotgenoot een duwtje in de rug betekenen.

Het als kinderloos stel uitzoeken van een kraamcadeau en dit cadeau ook daadwerkelijk langs te brengen is zo moeilijk. Het was voor mij makkelijker om een blij gezicht te trekken en diep adem te halen voor het naar binnen gaan en vooral te proberen om "het"  beladen onderwerp zoveel mogelijk te vermijden.
Want hoe goed bedoelt ook, de opmerkingen "jullie tijd komt ook nog wel" of "jullie moeten er wat minder mee bezig zijn" vergroten het verdriet nog meer. Ik voelde me daarna nog rottiger omdat het blijkbaar mijn eigen schuld was dat mijn lichaam niet zwanger wilde worden. Wat doe ik dan anders dan de vrouw waar ik op dat moment op kraamvisite ben?

Op mijn nieuwe website www.marleneswereld.nl zal ik straks ook gedeelten van mijn dagboek delen over mijn eerdere zwangerschap en het overlijden van Armando*. Daarnaast schrijf ik soms ook over het dagelijks leven en het reilen en zeilen binnen mijn gezin. Om het overzichtelijk te houden heb een nieuwe indeling nodig.

Ik hoop dat mijn trouwe volgers blij zijn met de aankomende nieuwe website en dat jullie blijven meelezen en reageren op mijn blogs!

Oefff ik groei

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef. De afgelopen periode heeft vooral in het teken gestaan van genieten van onze zwangerschap. Sinds maanden ben ik vrijwel niet meer misselijk en de energie spat er weer wat meer af.

Ik begin steeds meer te groeien, vooral 's avonds staat de boel flink op spanning. Mijn banden en spieren protesteren heftig tegen het oprekken van mijn buik, zeker als ik moet niezen of gapen. Het lijkt dan net een elastiekje die te ver uitgerekt wordt en terug schiet.

Ons kindje begint zich al een klein beetje te roeren daarbinnen waardoor ik heel soms een zacht trapje kan voelen. Mijn lichaam is niet meer van mij alleen het wordt voor even gedeeld met een klein wondertje daarbinnen.

Elke keer verbazen wij ons er weer over hoe een vrouwenlichaam als van nature het proces van zwanger zijn aanpakt. Het enige wat ik hoef te doen is de aanwijzingen van mijn lichaam te volgen. Als mijn lichaam moe is dan moet ik slapen en als ik een hongergevoel heb dan moet ik eten. Het groeien van de baby en mijn buik gaat als vanzelf, net alsof het de normaalste zaak van de wereld is....

Volgende week woensdag gaan we voor een 20 weken echo naar het ziekenhuis. We kijken er enorm naar uit om ons kleintje weer even te mogen bewonderen. Hope gaat mee naar het ziekenhuis zodat zij ook ons wondertje live kan zien en samen met ons kan genieten van deze zwangerschap.

Het geslacht van ons kindje willen we nog niet weten, de uitslag gaat in een enveloppe. Als we terug komen uit het ziekenhuis rijden we langs de bakker om de enveloppe af te geven. Volgende week vrijdag komen er vrienden en familie om samen met ons de gendertaart aan te snijden. In het bijzijn van iedereen zullen we dan onthullen of we een zoon of een dochter krijgen. De taart zal dan of roze of blauw van binnen zijn, we kunnen niet wachten........

jarig en emotionele gesprekken

Sinds een paar weken heb ik mezelf afgevraagd waarom ik wel zoveel mooie en lieve zwangerschapskaartjes van vrienden en naaste familie van Rene ontvangen heb, maar van mijn naaste familie en vrienden heb ik alleen een kaartje van mijn ouders gehad. Van zowel mijn zusje als mijn broer heb ik geen kaartje gekregen.

Nu gaat het mij er niet om dat ik perse een kaartje wil krijgen, maar de stilte rond mijn zwangerschap was oorverdovend.....

Zeker mijn naaste familie en vrienden die het overlijden van Armando* hebben meegemaakt, weten hoe hard ik gevochten heb om zover te komen als ik nu ben? Hoeveel tranen en hoop ik de afgelopen jaren heb gehad en dat ik toch elke keer weer opgestaan ben om door te gaan waar ik gebleven was.

Afgelopen woensdag op mijn verjaardag kwam er iets meer duidelijkheid over deze stilte. 

Mijn zusje vertelde dat zij inmiddels 3 zwangerschapskaarten op tafel had liggen maar deze nog steeds niet heeft kunnen versturen. Het was alsof ze, voor haar gevoel, daarmee de goden zou verzoeken. Het blijkt dus dat mijn familie nog veel meer emotionele problemen omtrent het overlijden van Armando* en het bijna overlijden van mijn persoontje hebben, dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Mijn zusje gaf aan dat ze destijds bijna haar zus verloren heeft en dat ze dit niet nog een keer wil meemaken. 

Helaas is mijn familie destijds niet tijdig gewaarschuwd, dat is iets wat ik nooit meer kan terug draaien. Pas de ochtend na het overlijden van Armando* is mijn zusje geïnformeerd en pas later heeft mijn zusje mijn ouders kunnen informeren. Gedurende de nacht heb ik slecht gelegen en het is waar dat mijn familie heerlijk in hun bedje lagen te slapen en dat ik hen had kunnen ontglippen zonder afscheid......

Er is een tipje van de sluiter opgelicht dat mijn familie worstelt met de emoties omtrent ons kindje van 13 jaar geleden. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat nu mijn verdriet omtrent het overlijden van Armando* naar de achtergrond is verplaatst en ik het heb kunnen verwerken, dat dit voor mijn familie ook zo zou gelden....

Ik had er totaal geen rekening ermee gehouden dat mijn familie hun hart vasthoudt voor wat komen gaat, dat zij leven tussen hoop en vrees.

Aan de andere kant snap ik nog steeds de stilte rond mijn zwangerschap niet. Van nature ben ik een persoon die makkelijk over de dingen kan praten en ik had zeker opengestaan voor de angsten van de mensen om me heen. Als het dan toch zo emotioneel is waarom dan het feit van mijn zwangerschap negeren, terwijl ik hen ook had willen meenemen op de reis naar ons wonder?

Ik had hen kunnen vertellen dat de zwangerschap heel voorspoedig verloopt en ook totaal anders is dan de zwangerschap van Armando*. In mijn vorige zwangerschap was ik niet misselijk en moe maar had ik zoveel bloedingen dat we elke keer weer verbaasd waren dat zijn hartje nog klopte. Ik was destijds super gestrest door mijn huwelijk en mijn werk wat niet lekker liep.

Terwijl ik nu zo ontzettend gelukkig ben met Rene en mijn (adoptiezoon) Xiano en Hope die mijn droom heeft durven waarmaken. Als ik buiten loop in het park dan hoor ik de vogeltjes hun mooiste lied zingen en dan durf ik sinds jaren weer te voelen hoeveel geluk ik in mijn leven heb gevonden. Het geluk wat ik kan toelaten zonder bang te zijn dat er daardoor iets misgaat.

Lieve familie, ik ben zo blij met het geluk wat ik samen met Rene heb en de reis die ik nu met hem maak. Ik wil jullie graag meenemen op deze reis, jullie mogen praten over jullie angsten en emoties dan kan ik jullie ook vertellen over mijn zwakke momenten. 

Mocht deze reis toch een einde kennen van verdriet dan kan ik jullie verzekeren dat ik ondanks dat deze reis niet had willen missen. Want ondanks het verdriet wat ik had om Armando* zou ik hem nooit maar dan ook nooit uit mijn leven willen wissen. Door het verlies van Armando* en het bijna verliezen van mijn leven, ben ik nog intenser gaan leven en kan ik genieten van de kleine dingen zoals het zingen van de vogels in het park. 

In 2000 ben ik gestopt met de pil en nu 17 jaar later heb ik een nieuwe kans gekregen om te genieten van mijn zwangerschap en de wens om voor Xiano een broertje of zusje te mogen ontvangen. Deze keer wil ik mijn zwangerschap tot een goed einde brengen, deze keer hoop ik op een huilende baby bij de bevalling. Bel me als jullie er doorheen zitten, samen met elkaar gaan we deze reis aan en ik beloof jullie dat dit ook echt de laatste keer is...........

Babykamer vervolg

De babykamer is er! Superblij ben ik ermee. Alleen moeten we nog even oefenen om de grote kast door het trapgat te krijgen. Eerlijk gezegd denken we dat deze uit elkaar gehaald moet worden om hem in delen omhoog te krijgen.

Tutje die ik ben had ik niet op Marktplaats aangegeven in welke omtrek we wilden zoeken. Mijn topografische kennis is daarnaast niet om over naar huis te schrijven, met als gevolg dat ik de babykamer dus (achteraf) in Groningen gekocht heb. Daar kwamen de mannen op de dag zelf dus pas achter oeps..
Zij hebben om de babykamer op te halen 250 enkele reis moeten rijden. De mannen gingen om 12 uur weg en kwamen om 19:00 uur moe en hongerig thuis.
Volgens mij spraken ze niet echt de waarheid toen ze me verzekerde dat ze het graag voor me gedaan hebben ;-)

Achteraf ben ik blij dat ik de afstand niet gezien heb, want de babykamer is een beauty. Bijna jammer dat we hem maar 2 jaar gaan gebruiken.
Binnenkort gaan we naar Ikea voor een matrasje, beddengoed en een hemeltje voor boven het bedje. En ik wil een mooie spreuk voor op de muur, die kun je tegenwoordig in muurstickers kunt krijgen.

Gisteren heb ik in het kamertje staan dromen met mn handen op mijn buik. "Kijk kleintje dit is je kamertje, ik kan niet wachten tot je er bent"........
14 weken ben ik zwanger maar al jaren ben ik klaar voor je komst. En je broertje Xiano wil je zo graag voelen schoppen en zien. Groei nog maar even terwijl wij je komst voorbereiden, je bent zo gewenst!

De babykamer

Omdat de behandelingen in Gent een zware aanslag zijn geweest op onze spaarrekening hebben we besloten om geen nieuwe babykamer te kopen. Er moet een bedrag overblijven voor onvoorziene omstandigheden. Daarbij komt dat de babykamer voor 1 kindje gebruikt zal worden en dus maar voor 2 jaar dienst zal doen.

Op marktplaats staan mooie gebruikte babykamers te koop en gisteravond hebben we dan ook een mooie uitgezocht. Het is een babykamer in landelijke stijl.
Eerst nog even met de centimeter het kamertje opgemeten en goed gekeken of de meubels er wel inpassen.  Vannacht heb ik in mijn dromen de grote kast al 10 keer de trap op gedragen en de meubels in het kamertje gezet. Door mijn onrust heeft Rene niet lekker geslapen, maar op de een of andere manier kon ik de droom niet loslaten.

Vandaag reist mijn vriend met mijn ex-man af naar de andere kant van het land om de meubels op te halen. Nog even wat dekens bij elkaar zoeken om ervoor te zorgen dat de meubels niet te veel beschadigen in de aanhanger.

Dit is ook weer een mijlpaal in de zwangerschap. Het wordt steeds echter zo, steeds realistischer. Mijn buik begint al aardig te groeien en we zijn met het kamertje bezig.
Zodra het kamertje klaar is zal ik er foto's van maken en hier plaatsen. Ik ben razend benieuwd naar het eindresultaat over een paar weekjes.....

de kinderafdeling

De operatie van Xiano is goed geslaagd en sinds gisterenmiddag zijn we weer thuis.
Xiano heeft zich heel dapper gedragen in het ziekenhuis.
Het duurde lang voordat hij van de uitslaapkamer weer naar de afdeling kwam. Hij huilde na de narcose en heeft veel overgeven. Omdat hij een operatie in mondje moest ondergaan was er veel bloed naar zijn maag gevloeid waardoor hij misselijk was.

Het breekt je hart om je kleine ventje in zo'n groot ziekenhuis bed te zien. Een infuus in zijn hand en aangesloten op de monitor. De verpleging in de VU is geweldig, zo lief als de verpleegsters waren!
Zijn gezicht is opgezwollen als een peer, breed van onderen en smaller naar boven toe.
Toen hij vanmorgen wakker werd was de zwelling zelfs nog wat erger geworden.
Hij ligt heerlijk in de woonkamer op een strechter en doet zijn best om alle aanwijzingen op te volgen. Een batterij aan pijnstilling hebben we meegekregen maar Xiano heeft dit niet nodig gehad. Hij ervaart alleen wat ongemak door de zwelling en het feit dat zijn neus dichtzit.

Op de kinderafdeling zie je zoveel ellende maar ook de liefde van de ouders voor hun kind. Een klein kindje aan een chemokuur die met zijn ouders op de gang speelt met een loopautootje. Ouders die proberen om het leven van hun kindje zo "normaal" mogelijk te laten zijn.
Ook zie je hier jonge pubers, zonder haar en met een ongezonde kleur, rondlopen met hun infuus alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het lijkt wel of deze kinderen gewend zijn aan de behandelingen.
Wat een verdriet en een angst voor de ouders die samen met hun kind een gevecht leveren van leven op dood.
Hoeveel geluk hebben wij als ouders dat ons kindje een dag na de operatie weer mee naar huis mogen nemen? Dat hij alleen maar hoeft te herstellen van de ingreep en dat hij zijn leven na een dag weer op kan pakken.

Respect voor de ouders die dag en nacht in ziekenhuis bivakeren bij hun kind. Na 1 doorwaakte nacht was ik al brak. Stel je voor dat je weken of maanden bij je kind in het ziekenhuis moet verblijven. Deze ouders nemen zelf een groot deel van de zorg van hun kindje uit handen van de verpleging. Je ziet dat ze de weg kennen in het ziekenhuis en weten precies wat er op welk moment moet gebeuren.

Xiano ik ben zo blij en trots dat je weer gezond naar huis bent gekomen, daarvoor tel ik mijn zegeningen.
Alle ouders die vechten voor de gezondheid en het leven van hun kindje wil ik veel kracht toewensen en ik hoop dat kinderkanker en alle andere slopende kinderziekten zo snel mogelijk overwonnen zullen worden. Want niemand vraagt erom dat zijn kindje zo ziek wordt, het overkomt je en het lijkt me op dat moment zo verdomde moeilijk om te blijven geloven, te blijven geloven in een goede afloop.........

Operatie Xiano

Xiano (9) onze schat uit China is geboren met een schisis in de volksmond hazenlipje genoemd. Vandaag  gaan we naar het ziekenhuis om zijn gehemelte en zijn kaak operatief te laten sluiten. Zo zielig voor ons ventjes maar hij is stoer.

Vanmorgen kwam hij bij mij in bed liggen en ik zei hem dat we vandaag gewoon overslaan. Dat we ons verstoppen onder de dekens en er gewoon niet uitkomen. 

"Nee mama" zei Xiano "dat kan niet, we gaan gewoon vandaag heen"!

We gaan zo weg, Xiano neemt zijn knuffelhondje mee, wat is hij nog klein maar zijn kracht is groot. Ik voel me zo trots als een pauw op dit ventje, we gaan dit met elkaar doen. En ik hoop dat de pijn straks meevalt....

Combinatietest

 Afgelopen vrijdag hadden we weer een afspraak in het AMC. Dit keer zouden we de uitslag krijgen van het bloedonderzoek en een echo-onderzoek voor de combinatietest.
Bij een combinatietest wordt gekeken naar afwijkingen als Down en Trisomie. Gek genoeg was ik dit keer niet zenuwachtig voor de test, ik was er vast van overtuigd dat het wel goed zou zitten. Het was immers niet mijn eicel waardoor de kans op afwijkingen  in verband met leeftijd vele malen hoger zou liggen.
Rene daarentegen was wel enorm gespannen.

 Eerder hebben we samen gesprekken gevoerd over wat we zouden beslissen mocht het kindje een ernstige afwijking hebben. Samen hebben we onze grenzen besproken over wat we aan kunnen. Wij kwamen erachter dat onze grenzen niet geheel samen vielen. Het idee om te beslissen over leven of dood jaagt me angst aan. In het dagelijks leven heb ik al een probleem met het dooddrukken van muggen en zet ik elke spin netjes buiten. Furieus kan ik worden als iemand zonder reden een beestje dood maakt. Steeds meer gaan wij thuis over op nepvlees en ik moet zeggen dat het beter smaakt omdat je weet dat een beestje niet geleden heeft.



De echo gaf een mooi beeld te zien. Het hartje (nog maar 6 mm groot) klopte mooi en alle aderen waren al goed aangelegd. De bloedstromen liepen de juiste kant op. De hersentjes hadden een mooie vlinderstructuur, wat goed is en ook de niertjes functioneerde al naar behoren. De nekplooi was niet verdikt, wat het risico op down minder maakte. De handjes waren mooi gestrekt wat bij Trisomie weer niet zo is. Werkelijk alle kanten van onze kleine spruit hebben we bekeken terwijl het vrolijk rond spartelde in mijn buik.
Ook de doorbloeding van de placenta ziet er mooi uit en rondom de placenta zijn geen bloedingen gevonden.
Het kindje zelf is wat langer dan gemiddeld maar omdat Hope lange benen heeft en Rene niet heel klein is kan ik me daar wel iets bij voorstellen.

Na de echo hadden we nog een gesprek met de arts. Wat een heerlijke vrouw is dit. No nonsens en to the point. Ik bleek 5% kans te hebben op een herhaling van een placentaloslating en het zou niet eerder kunnen gebeuren dan in dezelfde termijn als de vorige keer (32 weken). Vanaf 30 weken gaat het AMC mijn zwangerschap zeer aandachtig volgen. Een opname is bespreekbaar en als het te spannend wordt dan zal het kindje eerder gehaald worden.
We gaan toewerken naar een normale bevalling tenzij ik perse een keizersnede wil.
Wij willen zelf alle risico's uitsluiten, alleen het resultaat een huilend kindje in de wieg telt voor ons en het ziekenhuis.
Het voelt nu al fijn dat we niet hoeven te vechten met het ziekenhuis om bij een verhoogd risico het kindje te halen. Overigens altijd in overleg met de kinderarts en zo veilig mogelijk voor ons allebei.
Er is een last van mijn schouder gevallen. Wij gaan genieten tot de 30e week en daarna zien we wel weer. We mogen wat meer ontspannen rond deze zwangerschap en daar zijn we vandaag alvast mee begonnen ;-)

Genieten van de zwangerschap

Vandaag op mijn werk had ik nog een oude broek aan want ik had de postbode met mijn nieuwe kleren gemist.
Op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik moest zitten, die broeksband knelde zo hevig dat ik er buikpijn van kreeg. Vorige week paste ik deze broek nog. Mijn collega kwam op het geniale idee om mijn elastiek kapot te knippen. Zuinige jet die ik ben vond dat toch best een beetje zonde. Maar het vooruitzicht om de hele dag door te moeten brengen met die knellende band zinde me ook niet.
Na nog een tijdje heen en weer geschuif op mijn stoel heb ik de schaar ter hand genomen. Eerst voorzichtig maar toen dit niet genoeg lucht gaf heb ik toch de hele band stuk geknipt.
Wauw wat een verademing, mijn buik plofte letterlijk naar buiten.

Vanavond kwam de lang verwachte doos van Bonprix dan eindelijk binnen. Wat zitten die broeken lekker en dan vooral mijn nieuwe joggingbroek. Zojuist heb ik mezelf een tijdje staan bekijken in de spiegel en staan te genieten van het beginnende zwangerschapsbuikje. Wat is dat een mooi gezicht en hoe gelukkig heb ik naar mijn buikje staan staren. Zo ontzettend trots en letterlijk vol verwachting!

lekker digitaal shoppen

Mijn kleren beginnen wat strakker te zitten en mijn klerenkast raakt een beetje uitgeput. Broeken met een band voelen niet prettig en in mijn jurkjes kan iedereen me uittekenen.
Het werd dus tijd om te shoppen
Ik kwam er al snel achter dat er bijna geen winkels meer te vinden zijn met een afdeling voor zwangere vrouwen. De kleren zijn vrijwel alleen nog via internet te verkrijgen.
Er is best wel een leuk aanbod te vinden voor zwangere vrouwen op internet. Hoeveel geld wil ik er eigenlijk aan uit geven? Ik heb deze kleren maar een paar maanden nodig maar toch ook wil ik er wel een beetje leuk uit zien.

Welke maat moet ik nemen? Normaal heb ik maat 42 maar de afgelopen weken ben ik al wel een beetje gegroeid. Deze groei werd niet geheel door de baby veroorzaakt maar door alle lekkere trek die me dagelijks overvalt. Ik moet echt oppassen want om straks al die kilo's eraf te krijgen.......

Na een paar uur surfen op internet heb ik toch wat broeken en een leuke spijkerrok weten te vinden bij Bonprix. Ook heb ik een heerlijke joggingbroek besteld voor de dagen thuis op de bank.
Ik kijk naar deze kleren uit, wat zullen ze lekker zitten. Helaas moet ik nog een hele dag geduld hebben.

Gelijk ook maar even naar de lingeriewinkel gereden om van die hele grote onderbroeken te kopen en een BH die niet knelt. Totaal niet sexy maar heel functioneel.
Nu nog op zoek naar een paar leuke sneakers en ik kan er weer even tegenaan. Laat de zomer maar komen al ben ik bang dat ik straks ook niet meer in mijn bikini pas...
Toch weer een reden om een beetje rond te shoppen toch?

eerste gesprek in het AMC

Afgelopen maandag mochten we voor een eerste gesprek naar het AMC. Om dit gesprek voor te bereiden kregen we een enorme vragenlijst toegezonden. Werkelijk alles moest op papier gezet worden.

De eerste afspraak zou een echo zijn. Ik was gespannen en bang dat er iets niet goed zou zijn. Mijn vriend was daarentegen een stuk rustiger, ik kan mezelf optrekken aan zijn vertrouwen in de afloop.

Op de beelden was al meteen ons kleine kindje te zien en hoorde we voor het eerst zijn/haar hartslag. Dat doet het ziekenhuis goed, niet eerst praten maar direct kijken naar het kindje, dit reduceert de spanning.

Het mooiste geluid wat er op de wereld bestaat is toch het geluid van een hartslag. De hartslag was zeer duidelijk te horen, een krachtig pompend geluid, het klonk als muziek in onze oren.
Onze kleine was druk aan duikelen en lag geen moment stil. De echoscopiste heeft echt veel moeite moeten doen om dat druk bewegende wezentje te kunnen meten van kop tot kont. Volgens de meting zou ik 10 weken en 1 dag zwanger moeten zijn en dat klopte precies. Ons kindje zit nu al op de juiste groeicurve.

De echo was een heel emotioneel moment. Mijn keel zat dicht en ik kon alleen maar naar dat beeld staren met daarop ons kindje in wording. Voor Rene is dit ook een bijzondere ervaring om het hartje voor het eerst te horen kloppen.
Mijn gedachten waren bij Hope, wat een geschenk, wat een wonder om dit mee te mogen maken.

Na de echo volgde een gesprek met de artsen. Dit gesprek verliep fijn en de hele geschiedenis van Armando* en de vorige zwangerschap werd doorgenomen.
Ook werd nog gevraagd of ik psychische hulp nodig had tijdens deze zwangerschap. Het overlijden van Armando* en de dramatische bevalling heb ik wel redelijk verwerkt, denk ik zelf. Natuurlijk voel ik op dit moment de emoties van toen weer en komen er weer vergeten momentjes terug in mijn herinnering, maar ik heb niet het gevoel dat ik erin verdrink. Buiten de spanning voor deze nieuwe zwangerschap gaat het goed met me.
Ik kijk uit naar de tijd als het geboren is en gezond en wel in zijn/haar kamertje ligt te slapen.

De artsen hebben aangegeven dat we goed in de gaten gehouden gaan worden. Binnenkort krijg ik een echo om te controleren of de doorbloeding van de bloedvaten in mijn buik voldoende is. Nu we wat jaren verder zijn denken de artsen een oorzaak voor een placenta loslating gevonden te hebben, de bloedvaten in de buik van de vrouw zouden minder goed functioneren.
Daarnaast zal ik regelmatig op het spreekuur moeten verschijnen om mijn bloeddruk en de eiwitten in mijn urine te meten.
Samen met Rene heb ik het gevoel dat we met onze zorgen op het juiste adres zijn aanbeland. Dit geeft een stukje vertrouwen voor de toekomst!

daar is hij of zij dan!

Daar is onze kleine spruit dan.
Even heb ik niets van me laten horen. Deels omdat ik toch wel een beetje ziekjes van de zwangerschap ben geweest en deels omdat ik het idee had dat mijn blog wel redelijk af was. Inmiddels hebben fervente lezers mij van alle kanten aangespoord om toch vooral door te schrijven.
Ik heb niet geweten dat er zoveel mensen met ons mee gelezen hebben tijdens de behandelingen en daardoor nieuwschierig zijn naar de afloop van ons verhaal.
Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wachten op een update!
Dus lieve mensen, ik zal mijn blog weer wat regelmatiger gaan bijhouden. Reacties op mijn blog zijn altijd welkom!

3 weken geleden hebben we een laatste afspraak gehad in Gent. Daar hebben we voor het eerst een hartje zien kloppen op de echo. We waren toen bijna 7 weken zwanger. Het gekke is dat, hoewel we al die tijd bezig zijn geweest om de behandeling te laten slagen, we er totaal niet bij stil gestaan hebben dat er ook een tijd na de behandeling kan komen.

Achteraf is het besef dat we daadwerkelijk zwanger zijn als een mokerslag aangekomen. Het heeft wel enige tijd geduurd voordat ik het ten volle kon beseffen. De misselijkheid (24/7) heeft mij er, hoe gek dit ook klinkt, doorheen getrokken. Bij elke vlaag van misselijkheid werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt, dat we mogen lachen en genieten om dit wonder.

Twijfel, een veel gehoord symptoom van de zwangerschap sloeg in volle hevigheid toe. Dagenlang heb ik geworsteld met het feit dat het niet mijn eicel was maar de eicel van Hope. Dat ik mezelf niet voortplant maar alleen mag dragen. Ik voelde me schuldig tegenover ons toekomstige kindje en bleef maar malen hoe ik dit ooit zou gaan vertellen? Daarnaast speelde mijn leeftijd ook een rol. Was ik niet te oud? En wat zou ons kindje ervan vinden?
Het hielp niet mee dat mijn zoontje, hoe lief ook bedoeld, het nog niet aan juf wilde vertellen, omdat hij bang was dat ik me voor mijn leeftijd en de zwangerschap zou schamen. Die opmerking kwam hard aan en zorgde ervoor dat ik weer met beide benen op de grond stond.

Zoals altijd komen de antwoorden uit een vreemde hoek. Ik was bij de kapper en las een artikel over eiceldonatie. Een jongen die zelf via eiceldonatie geboren was schreef het volgende: "mam ik ben blij dat jij geen kinderen kon krijgen, anders was ik er niet geweest"!
Wauw, de zon ging weer schijnen. Dat is natuurlijk ook zo. Als ik gewoon kinderen had kunnen krijgen zou deze zwangerschap niet hebben bestaan. Hope en Rene zouden nooit samen kinderen hebben gekregen. Ik hoop echt dat ons kindje er later net zo mooi naar kan kijken.....
Tegen mijn adoptiezoon zeg ik regelmatig dat hij geboren is uit mijn hart en tegen ons nieuwe kindje kan ik zeggen dat het geboren is met behulp van een lieve engel uit mijn buik.

Wat mijn leeftijd (44 bijna 45) betreft, daarvan denk ik dat ik zelf moet leren om de mening van andere mensen niet zo zwaar te laten tellen in mijn leven. Dat ik moet leren om mijn eigen koers te varen. Dat men altijd wel wat te kletsen heeft en dat het gaat om de liefde waarmee je je kinderen opvoed en niet om je leeftijd.
Dat ik mezelf dus niet hoef te schamen dat ik op wat oudere leeftijd met een kinderwagen loop maar dat ik trots mag zijn (samen met Rene) dat we hebben durven dromen. Zowel hij als ik hebben jaren gewacht op deze kans. Hij in zijn vorige huwelijk omdat zijn partner geen kinderen wilde en ik door jarenlang te hopen en wanhopen in de medische molen.

Binnenkort zal ik schrijven over vandaag en ons eerste bezoek aan het AMC en de weg die we waarschijnlijk gaan bewandelen.....

misselijk maar zo blij!

Het gaat goed met de zwangerschap. Afgelopen week heb ik bloed geprikt om mijn HCG waarde en progesteron te meten. De waarde kwam uit op 3800, dus dik zwanger!
Eergisteren heb ik nog even contact gehad met Gent en alvast een afspraak gemaakt voor de 1e echo. Volgende week vrijdag, vlak voor onze vakantie, mogen we weer afreizen naar Belgie. De arts heeft aangegeven dat er dan misschien nog geen hartje te zien is maar dat zij wel kunnen controleren of er een vruchtzakje aanwezig is.

Inmiddels vieren de zwangerschapsverschijnselen hoogtij. Om half negen wil ik al naar bed om weer moe wakker te worden en sinds vandaag ben ik zo ontzettend misselijk. Wauw zelfs een beetje Griekse Yoghurt valt verkeerd. En mijn buik is opgezet, dit komt doordat mijn darmen de hormoonwisseling iets te gortig vinden.
Bij elke zwangerschapskwaal kan ik alleen maar denken YES!
Ik ben dus een blije misselijke, opgezette en vooral vermoeide zwangere vrouw. Maar volgens de mensen om me heen straal het geluk ervan af, is dat niet geweldig?

Afgelopen week heeft mijn werkgever de schrik van zijn leven gehad. Op een team van ongeveer 20 mensen heeft hij nu 4 zwangere vrouwen op de werkvloer. Waarbij iedereen zo ongeveer met korte tussenpozen uitgerekend is. Dit geeft best wel een beetje problemen voor de overgebleven collega's, vooral in de zomervakantie, ik zou me er bijna schuldig bij voelen.
Bijna, want hoewel het voor hem grote problemen geeft, ben ik zielsgelukkig dat wij in oktober ons kindje mogen verwelkomen.

Toch ook blijft de onzekerheid knagen. Het is in het verleden natuurlijk al een keer flink misgegaan bij 32 weken zwangerschap. Aan de andere kant voelt deze zwangerschap heel anders, ik kan me niet herinneren moe of misselijk te zijn geweest. Destijds was mijn HCG te laag voor een doorgaande zwangerschap maar toch kwam ik voorbij de 12 weken. En het belangrijkste verschil zit in de bloedingen. Destijds heb ik zoveel bloedingen gehad dat het elke keer onzeker was of het vruchtje er nog zat.  Nu helemaal niets, geen drupje bloed te zien.

Na de vakantie en de echo ga ik samen met Rene naar de huisarts om eens te bespreken welke stappen we gaan ondernemen. Of we naar een verloskundige mogen of direct naar een gynaecoloog.
Elke keer weer een stapje verder.....

Soms komen dromen uit, yes zwanger!!!!

Soms komen dromen uit, maar als dat dan gebeurd dan kun je het zelf bijna niet geloven.
Donderdagavond hebben we na lang dralen een test gedaan. Die ochtend had ik op mn werk al een vermoeden dat het gelukt was. Ik had een broodje katenspek in mijn tas waarvan de geur niet te harden was.

Terwijl René nog met de bijsluiter in zijn hand stond had ik de test al uitgevoerd. Het resultaat knalde van de test af ZWANGER!!!
Zelfs met avondurine was het resultaat onmiskenbaar.
Wat een geluk om dit mee te mogen maken.  Natuurlijk hebben we direct Hope gebeld met het goede nieuws. Dit is zo'n groot kadoo, woorden schieten te kort.

En dat is nu precies het gevoel, het geen woorden hebben. We kunnen het niet bevatten. Ik voel me er zo rustig onder omdat het maar niet aan wil komen in mijn hoofd. Elke keer moet ik het opnieuw aan mezelf bevestigen. Dan denk ik weer bij een golf van misselijkheid "o, ja we zijn zwanger". 
Ineens staan we aan de andere kant van de test en gaan we een onbekende fase in. René en ik zijn er klaar voor, samen kunnen we de hele wereld aan.
René ik hou van je en ik ben zo blij dat je papa mag worden, voor mijn zoontje ben je nu al de liefste bonuspapa die hij zich maar kan wensen.

En Hope je hebt een wonder verricht, je mag heel trots zijn op jezelf. Je bent een mooi mens,  je stoeltje in de hemel is gereserveerd xx

11 dagen na terugplaatsing

Vandaag zou eigenlijk de dag van de bloedtest zijn maar vanwege mijn tentamen hebben we besloten nog geen test te doen.

Gisteren had ik het echt even niet meer. Ik kon de spanning niet meer aan, donkere wolken hebben de gehele dag boven mijn hoofd gehangen.
Sorry lieve mensen om me heen, ik was gewoon mezelf even niet. Sorry voor mijn geknor, gezeur en geïrriteerde blikken. Sorry, sorry, sorry !

Nu probeer ik nog even wat laatste stof door te nemen voor het tentamen maar de buikpijn begint zich steeds meer op te dringen.
Als ik maar niet vandaag ongesteld hoef te worden? Kunnen we het niet nog even uitstellen? Laat me eerst even tentamen doen voordat de wereld stil staat!

Dus gedachten verzetten, met mijn blik vooruit naar iets wat ik wel kan beïnvloeden, namelijk een zo hoog mogelijk cijfer halen.

dag 9 na de terugplaatsing

Het begint nu pas echt spannend te worden. We naderen inmiddels de datum waarop we in principe zouden mogen gaan testen. Helaas heb ik aanstaande dinsdag een belangrijk tentamen en is het niet verstandig om die dag de bloedtest uit te voeren.
Samen hebben we dan ook besloten om de urinetest op een ander tijdstip te doen, ergens aan het einde van aankomende week.

Ik hoop dat, als ik toch niet zwanger ben, ik vanzelf weer ongesteld word. Dit is makkelijker dan testen. Het probleem met die testen is dat ze het in al die jaren nog niet 1 keer bij mij gedaan hebben. Ik zie er dan ook als een berg tegenop om weer naar een wit vlak te moeten staren.
Zo'n witte test geeft het gevoel alsof je weer een klap in je gezicht krijgt. Het voelt verdrietig dat je jezelf toch weer voor de gek hebt gehouden met allerlei "zwanger zijn gevoelens" die waarschijnlijk gewoon van de hormonen komen die je elke dag gebruikt.

Maar stel nu dat de test positief is? Wat een schokbeweging zal dat dan wel niet veroorzaken? Ik denk dat ik de test daarna onder mijn kussen leg en in mijn tas meedraag om er elke minuut even naar te kunnen kijken. Twee dikke streepjes, ik zou mijn ogen niet kunnen geloven. Ik gun het mijn lieve vriendje zo, hij zou een echte goede vader zijn. Als ik zie hoe hij nu met mijn zoontje omgaat, echt geweldig!
Voor hem is het ook spannend, hij moet het deze dagen doen met de informatie die ik hem geef. Ook hij is down als ik hem vertel dat ik buikpijn heb, maar bloeit weer op als ik meld dat ik misselijk ben.

Toen we net met elkaar waren zag ik een zwangere vrouw, op Texel, met haar hoofd op de schoot van haar man op een bankje liggen. Op dat moment heb ik tegen mijn vriendje gezegd dat ik dat voor ons ook wil. Met mijn handen om mijn dikker wordende buik samen genieten van een bankje in de zon. Wat een verbondenheid met elkaar en hoe knus is dat beeld wel niet?
Als mijn droom uit mag komen dan plaats hier ik natuurlijk een foto als bewijs.

Dus nog even geduld. Aan de ene kant wil ik nog niet dat het dinsdag is omdat ik nog zoveel moet doen voor mijn tentamen en aan de andere kant zou ik blij zijn als deze week voorbij is en we een positieve test in onze handen houden!

Kom op nog even blokken in de boeken zodat ik dinsdag geen modderfiguur sla. Even mijn focus weer verleggen van baby's naar ons wetboek.......

het is stil op dag 7 na de terugplaatsing

Het is ineens stil in mijn lijf. Geen menstruatiepijn meer, geen andere tekenen dat mijn menstruatie op komst is.
In het donker zie ik ineens een klein lichtstraaltje. Dit gevoel heb ik de andere keren nog niet gehad, dit is nieuw. Alle ander pogingen protesteerde mijn lijf tegen de hormonen en kwamen mijn regels als vanzelf op de juiste tijd.

En nu, niets......

We moeten er nog ernstig rekening mee houden dat de Utrogestan zijn werk doet en dat deze bolletjes ervoor zorgen dat ik bijna niets voel. Nog een week wachten voordat we mogen testen, het lijkt nog zo ver weg.

Van mijn collega's kreeg ik zojuist een heel lief kaartje met lieve woorden. Het doet me goed dat er zo meegeleefd wordt dat maakt het wachten net ietsje dragelijker.

joehoe kleintje ben je daar nog?

Wat zou ik nu graag even naar binnen willen kijken of het er nog zit, of het zich veilig genesteld heeft.

Dag vijf na de terugplaatsing en de spanning begint op te lopen hier. Sinds vandaag heb ik weer last van menstruatiepijn, net als alle andere keren.
Dit voelt wederom niet goed maar toch moeten we proberen de moed erin te houden. Er is immers nog geen bloed gespot, er zijn nog geen zichtbare tekenen van het begin van het einde van deze poging.

Het komt vaker voor dat vrouwen last hebben van menstruatiepijn aan het begin van hun zwangerschap, lees ik. Dit komt door het oprichten van de baarmoeder tijdens de zwangerschap.
Ik ben momenteel of alle forums van internet te vinden. Google "menstruatiepijn na terugplaatsing"  of "wanneer ongesteld na terugplaatsing". Al deze informatie die ik hier vind kan me niet geruststellen. Het blijft koffiedik kijken. Het enige wat ik wel vind zijn vrouwen in dezelfde situatie en hoe groot de wens is. En ik lees dat de informatie op internet tegenstrijdig is, hoe weet ik nu dat iets echt wetenschappelijk onderzocht is. De pagina's schreeuwen over wetenschappelijk bewijs. Maar als iets wetenschappelijk bewezen is waarom wordt het dan niet in het ziekenhuis aan ons verteld?

Stiekem heb ik wel eens gedacht om een helderziende te contacten die serieus in de toekomst kan kijken. Misschien kan die me vertellen of het voor nu of ooit nog eens goed komt. Of iemand voor me laten pendelen of een kaartje leggen. Ach dit zal ook mijn onrust nu niet weggenemen, de dagen moeten stuk voor stuk uitgezeten worden.

Toch maar weer even naar het toilet om te broekloeren, kijken of er al wat zichtbaar is.

Alles uit de kast

Afgelopen zaterdag hebben we een nieuwe terugplaatsing gehad van een super embryo categorie 5. Op de beelden is te zien dat het al in de hechtingsfase bevond.
Dit keer hebben we niets aan het toeval overgelaten alles wat er op internet aan tips te vinden was hebben we in gang gezet. Elke dag visolietabbletten, een kinderasprine en foliumzuur. Daarnaast ook telkens een warme kruik op mijn buik en warm douchen.
Ervoor zorgen dat mijn voeten continue warm blijven en meditatie. Op YouTube heb ik een meditatie gevonden om zwanger te worden en een meditatie voor als je zwanger bent. Even goed visualiseren wat er gebeurd in het kleine holletje in mijn buik en vooral rustig blijven. Zo heb ik al hele gesprekken gevoerd met onze embryo en in gedachte omringd met wit licht. Ik heb het zelfs verteld dat het zich moet gaan nestelen en moet groeien en groeien.

Het fijne van al deze maatregelen is dat ik toch nog een beetje het gevoel heb dat het te beïnvloeden is....

Als ik deze keer een positieve test in mijn handen heb, kan ik helaas niet vertellen welke van de tips op internet nu ook daadwerkelijk gewerkt heeft en of ik zonder al die tips ook zwanger was geworden.

Laten we niet op de zaken vooruit lopen, voorlopig moeten we nog een aantal lange lange dagen wachten op de uitslag

op naar cryo poging nummer 2

Afgelopen week zijn we weer naar Gent geweest voor een echo.
Mijn baarmoederslijmvlies is weer mooi dik 11 cm. Ik heb Pregnyl gespoten en vanaf vandaag gaat 3 maal daags mijn wekker af voor de Utrogestanbolletjes.

Emotioneel heb ik het moeilijk deze keer. Ik kan mezelf er niet toe aanzetten om naar aanstaande zaterdag toe te leven, de dag van de terugplaatsing. Mijn hoop op de vorige terugplaatsing is zo hoog geweest dat de teleurstelling langer is blijven hangen dan andere keren. Het feit dat het dit keer niet mijn defecte eicellen waren, maar mooie verse eicellen van een jonge meid, heeft mijn hoofd op hol gebracht. Het  kon gewoon niet anders dan lukken, alle obstakels waren immers uit de weg geruimd. Ruim baan voor een zwangerschap dus.
We zijn hard van onze wolk gevallen toen bleek dat ook een terugplaatsing met een donoreicel kon mislukken. Het was zo'n mooie embryo die al in een nestelingsstadium verkeerde, de hoogste zwangerschapskans ooit.

Nu gaan we aanstaande zaterdag voor poging 2. Dit keer ben ik van plan om kinderaspirines te slikken om de doorbloeding van mijn baarmoeder te verbeteren en ergens heb ik ook iets gelezen over visolietabletten.

Op mijn werk heb ik het momenteel moeilijk met de zwangere collega's, Ik gun het hen om zwanger te zijn, maar mezelf had ik het ook zo gegund. Vandaag hebben we afspraken met elkaar proberen te maken over wie nou wie gaat vervangen tijdens hun zwangerschapsverlof.
Heel lief werd nog gevraagd hoe het met de behandelingen gaat. Het lukte niet om daar antwoord op te geven, de emoties zitten daarvoor te hoog. Ik heb mijn collega's proberen uit te leggen dat ik het hen gun maar dat ik in een hele slechte film terecht ben gekomen. Ik wilde ze nog zoveel meer uitleggen zoals hoe moeilijk het is om met hen over hun verlof te spreken terwijl ik ook met verlof had moeten gaan..... Ook wilde ik ze vertellen dat het zeer doet dat ik straks hun werk erbij moet nemen omdat iemand het werk tijdens hun afwezigheid zal moeten doen. De aanblik van hun steeds dikker wordende buikjes en de verhalen over misselijkheid. Maar er kwam niets over mijn lippen, ik kon en wilde de emoties op het werk niet toelaten. Ik heb ze wel aangegeven dat ik er nu niet over wil praten en dat ik mijn best doe om ondanks alles mijn werk te doen.....

Laat me nog maar even verdrietig zijn en overal tegen aan schoppen, vanaf zaterdag zal ik weer stoer en positief op het wachtbankje plaats nemen.

Verdrietig en boos

Gisteren moest ik evengoed een zwangerschapstest doen van Gent. Het zekere voor het onzekere. Zoals verwacht was deze test negatief. Het verbaasde me niet maar toch is het elke weer confronterend om met een test bezig te zijn. Nu zitten we te wachten op een bericht uit Gent om met de volgende behandeling te beginnen.

Inmiddels zijn er 2 collega's zwanger op het werk. Nu kan ik best veel hebben en ben ik in staat om met mijn emoties om te gaan, maar dit begint me echt teveel te worden. Als het bij ons niet lukt dan is het wel heel zuur om deze collega's in de zomer uit te zwaaien voor hun verlof.
Mijn collega's uiten wel hun medeleven aan mij maar dit maakt juist extra verdrietig. Het benadrukt nog meer het onvermogen om zwanger te kunnen worden.

Ik denk erover na om mijn baan op te zeggen.... Misschien is dat beter voor mij. Het zal echt emotioneel vechten worden om dit vol te kunnen houden.
Kunnen we tijdelijk rondkomen van 1 salaris?

Ik ben verdrietig en voel me boos op weet ik veel wie? Er is niemand die ik verantwoordelijk kan stellen voor dit gevecht. Is er een God dan heeft hij me opnieuw  flink te pakken. Waarom stuurt hij zoveel zwangere vrouwen op mijn pad en laat mijn test negatief?
Maar helaas geloof ik  niet in God, dus ook hem kan ik niet verantwoordelijk stellen. Wie of wat dan wel?
Een speling van het lot? Is het toeval?
Antwoorden krijg ik niet. Het is een kwestie van dealen met de situatie, bukken totdat de storm gaat liggen en tegen wil en dank hoop blijven houden op een wonder.....

U bent de zwakste schakel, tot ziens!

De afgelopen dagen voelde het toch aan alsof het gelukt was. De hele dag misselijk en hoofdpijn.
Stiekem bouwde de hoop zich op. Ergens begon er een lichtje te branden met een visioen van een zwangerschap en de tijd daarna. Ik kreeg hoop dat de 16 jaren van hoop en wanhoop tot een mooi einde zou komen.

Maar toch lijkt het nu weer volledig mis te gaan. Vanmiddag explodeerde mijn hoofdpijn en begon ik zachtjes aan te bloeden. Net als al onze andere pogingen word ik na een terugplaatsing eerder ongesteld dan anders. En elke keer begint het op dezelfde manier. Eerst rose bloedverlies en daarna de sluizen die opengaan. Even nog had ik de hoop dat het om een innestelingsbloeding zou gaan. Maar als ik terug reken dan kan dit niet, het bloed zou dan donkerder (ouder) moeten zijn.

Gisteren had ik ook mijn maandelijkse schoonmaakmanie. Tegen Hope heb ik toen al gezegd dat ik de drang tot schoonmaken krijg als ik ongesteld moet worden.

Nu elke keer als ik naar de wc ga is het bloeden steeds een beetje erger. In de auto heb ik een potje gehuild en op mijn werk probeerde ik me goed te houden. Ik voel dat het niet goed komt deze keer....
Mijn vriend is ook helemaal van de rel, dat is zo begrijpelijk. Ook hij beleefd spannende dagen tijdens de behandelingen.

Nu mogen we nog even uithuilen om ons daarna weer te storten op de volgende behandeling . Al moet ik zeggen dat ik diep, diep teleurgesteld ben. Zou er dan toch iets meer mis met mij zijn dan we weten? Is er iets met mijn slijmvlies aan de hand?
Het doet me denken aan een tv programma "u bent de zwakste schakel, tot ziens!".