Wat is het wachtbankje toch zwaar

3 dagen na de terugplaatsing en de spanning loopt verder op. Even dacht ik vandaag en gisteren wat misselijk te zijn en voelde ik mezelf hoopvol. Zal het nu dan toch? Ik stond mezelf toe te dagdromen dat het deze keer toch echt gelukt is.

Vanavond krijg ik ineens weer zware menstruatiepijn zoals ik dat tegenwoordig altijd heb een week voor mijn menstruatie. Dit voelt niet goed, zowel psychisch als lichamelijk niet.
De droom van zwanger zijn verdwijnt weer naar de achtergrond.
Stom ook van mij om mezelf eraan over te geven. Zo doe ik mezelf keer op keer heel veel pijn.
Dit is het dal waar we in terechtkomen als het niet gelukt is. Inmiddels ken ik toch na 16 jaar de klappen van ze zweep. Maar niets menselijks is mij vreemd.

Zolang er nog geen menstruatie is mogen we nog hopen. Al heb ik nu toch het gevoel dat het weer voorbij is.....

Mag ik jullie voorstellen? Onze topembryo!

In het ziekenhuis aangekomen bleek dat de wachtzaal weer vol zat met vrouwen die vol verwachting uitkeken naar hun terugplaatsing.
Terwijl ik rond kijk, vraag ik me af hoeveel van deze vrouwen over een paar weken met een positieve test in hun hand een vreugdegil zullen slaken.

We worden binnengeroepen en heel aardig onthaald door de arts en de aanwezige vroedvrouwen.
Eerst wordt mijn legitimatiebewijs gecheckt.
De arts verteld ons dat onze embryo weer een stadium verder gegroeid is, naar een stadium 5. Het begint al buiten de cel kleine tentakeltjes te vormen, waarmee het zich wil gaan hechten in mijn baarmoeder. Dit is een hele grote kans op zwangerschap voor ons, zo'n grote kans op zwangerschap heb ik niet eerder gehad.
Ik ben zenuwachtiger dan normaal voor de terugplaatsing, ik voel dat de verwachtingen voor deze keer heel hoog liggen.

Terwijl Hope naast me staat, prepareert de arts mijn baarmoeder voor de ontvangst van ons kindje in wording. Er wordt een eendenbek ingebracht en mijn baarmoedermond wordt gereinigd.
De arts praat in haar microfoon en op slag komt het beeldscherm in de behandelkamer tot leven. Op het beeldscherm zien wij hoe de laborant het embryo opzuigt in een rietje. Snel maakt Hope nog even een foto van de embryo.
Het rietje met daarin het embryo wordt in baarmoeder geplaatst en losgelaten.
Daar dwarrelt het nu rond totdat het tijd wordt om neer te dalen in het slijmvlies van mijn baarmoeder.

Deze keer hoop ik echt dat onze wens uit zal komen, en dat die kleine tentakeltjes zich zullen gaan hechten in mijn baarmoeder.

Na de terugplaatsing geef ik Hope weer een dikke knuffel en bedank haar voor haar onbaatzuchtigheid en het mooie wat wij van haar mochten ontvangen.

Mijn baarmoeder is er klaar voor, geestelijk ben ik er al jaren klaar voor. In mijn hoofd spreek ik een schietgebedje naar boven uit. Mag dit keer onze wens uitkomen, mag dit keer een einde komen aan het jarenlange gevecht om een kindje te mogen dragen?

Inmiddels heb ik geleerd dat de natuur niet te dwingen valt. Als je niet zwanger word dan word je niet zwanger, basta! Hoeveel vakanties je er ook tegenaan gooit, hoe verdrietig of blij je ook bent. Je kunt er niet extra hard voor werken of naar de maan lopen. Niets wat je kunt doen om deze droom uit te laten komen als het niet weggelegd is voor je.
Het gemak waarmee andere vrouwen zwanger worden duizelt mij weleens. Geen extra moeite, geen pakken met geld, geen verdriet, gewoon een avondje sex met je partner en bam zwanger.

Ik voel me positief en vol vertrouwen dat het deze keer gaat lukken. In september gaat de vlag uit, een roze of een blauwe........

En wanneer mag ik testen? Dat laat ik nog even geheim........

We zijn weer onderweg

Vandaag gaan we naar Gent voor de terugplaatsing. Zojuist zijn we gebeld dat het ontdooien goed is gegaan. Yes, was toch een beetje spannend weer.

Vanacht en de nachten hiervoor heb ik onrustig geslapen. Deze poging is spannender dan alle pogingen bij elkaar. Misschien komt het wel omdat de kans op zwangerschap groter is dan ooit.
50 % kans op een ja en 50 % op een nee.....

Pfff straks gaan we plaatsnemen op het wachtbankje nog even oefenen met geduld!

De bijna terugplaatsing

De nacht voor de terugplaatsing wordt ik wakker. Ik heb behoorlijke menstruatiekrampen, het voelt alsof ik elk moment ongesteld zal worden.
Is het wel verstandig om nu terug te plaatsen? Dit voelt niet goed, ik weet niet hoelang de medicijnen er nog voor kunnen zorgen dat mijn menstruatie weg blijft. De laatste vijf dagen heb ik hoofdpijn, welke vrijwel zeker veroorzaakt wordt door de tegenstelling van hormonen. Aan de ene kant wil mijn lichaam ongesteld worden en aan de andere kant wordt dit tegengehouden door medicijnen.

Hoewel ik niet vruchtbaar ben is mijn menstruatie altijd op tijd geweest. Ik kon de klok er bijna op gelijk zetten.

 

In de wachtzaal zitten weer een aantal stellen te wachten op hun terugplaatsing. Ik vermoed dat ze net zo gespannen zijn als wij. Vandaag krijgen we te horen wat de kwaliteit van de embryo's is en hoeveel embryo's er zijn. De dames die voor de terugplaatsing komen zitten allemaal water te drinken. Je blaas moet voor de terugplaatsing goed vol zijn omdat je baarmoeder op de echo dan beter te zien is.

De dokter heeft goed nieuws. Er zijn 2 top embryo's waarvan 1 zelfs klasse 4aa. Beter kan gewoon niet, meer konden we ons niet wensen. 7 embryo's zijn nog onderweg om door te groeien.

Ik vertel de dokter van mijn menstruatiekrampen en botsende hormonen.
De echo van mijn baarmoederslijmvlies ziet er goed uit maar toch geeft dat geen garantie dat het nog een paar dagen zo blijft. Samen met de dokter nemen we het besluit om de terugplaatsing uit te stellen. Het is jammer om een topembryo terug te plaatsen en die vervolgens tijdens een bloeding te verliezen.

 

Voor nu mag ik dus stoppen met alle medicijnen om mijn menstruatie op gang te helpen. Omdat het laboratorium van Gent aan het einde van het jaar meerdere dagen dicht zal zijn is het nog de vraag of de terugplaatsing nog dit jaar plaats kan vinden. De terugplaatsing zal dan niet eerder plaats vinden dan eind januari.

Deze laatste mededeling roept veel teleurstelling op. In dit traject van 16 jaar is dit weer een nieuw moment dat we geduldig moet zijn. De rode draad in mijn leven is het oefenen van heel veel geduld. Maar dit keer moet ik geduld hebben in het besef dat er vele mooie embryo's op ons liggen te wachten. Ons geduld zal dit keer niet uitzichtloos zal zijn, de vraag is of dit het wachten nu makkelijker of moeilijker maakt!

 

 

hoe noem je de terugplaatsing na eiceldonatie?

Gelukkig is mijn menstruatie uitgebleven en de krampen minder geworden. Het lichte bloedverlies is gestopt. Als het goed is, is het slijmvlies van mijn baarmoeder nog in tact waardoor een embryo kan innestelen.

Samen kijken we uit naar aanstaande dinsdag voor de terugplaatsing.
Normaal gesproken heet het een terugplaatsing van een embryo, omdat het weer terug gaat naar de baarmoeder waar de eicel vandaag is gekomen.
In ons geval wordt het niet terug geplaatst, de eicellen waren immers niet van mij. Hoe moet het dan genoemd worden? Een overplaatsing dan, is dat de juiste benaming of kunnen we het een adoptie van de eicellen noemen?

Het gaat er dus om hoe je tegen de eicellen van een ander aan moet kijken. In principe is het niet meer dan genetisch materiaal van Hope. Het kindje zal groeien in mijn baarmoeder (als het mag lukken). Ik zal het kindje 9 maanden dragen. Het zal mijn hart horen kloppen en naar mijn stem luisteren. Hope zal niet de vrouw zijn die bevalt van dit kindje.

Het ziekenhuis in Gent heeft aangegeven dat we het niet groter moeten maken dan is. Door de eicel van Hope en de zaadcellen van mijn vriend kunnen wij zwanger worden. Het is niets anders dan transportmiddel om een zwangerschap op gang te brengen. Hope zal niet de moeder zijn, ik ben de moeder. Maar het kindje zal niet op mij lijken, en door deze zwangerschap plant ik mezelf niet voort. Mijn genetisch materiaal wordt niet doorgegeven middels mijn kinderen.
Ik ben zelf vrij rustig van nature, terwijl Hope en mijn vriend beiden als stuiterballen door het leven gaan. Van die eigenschap zal ik na de geboorte nog wel het een en ander te zien krijgen.
Als ik naar mijn kindje straks kijk, zal ik geen eigenschappen of uiterlijkheden van mijzelf kunnen ontdekken.

Toch is het vorenstaande niet geheel waar. Aan mijn adoptiezoontje merk ik wel dat hij bepaalde eigenschappen van mij overgenomen heeff. Dat hij soms toch een beetje op me lijkt. Als je het in dat licht bekijkt dan is maar een beperkt gedeelte van zijn karakter bepaald door genetische eigenschappen, maar grotendeels beïnvloed door zijn opvoeding en zijn omgeving. Uiterlijk lijken we in het niets op elkaar. Ik ben die blonde mevrouw met blauwe ogen terwijl mijn zoon overduidelijk een knap chinees mannetje is.

En nu dan dit kindje straks? Ik lijk helemaal niet op Hope. Hope met haar bruine kijkers en slanke figuurtje, en ik hollands welvaren. Maar ach, in de krant was laatst te lezen dat 1 op 10 kinderen niet van hun vader zijn, maar het product van een slippertje. Hoeveel kinderen weten dus feitelijk niet wie hun genetische vader is.
Ik verkies ervoor om ernaar te kijken als genetisch materiaal wat besloten ligt in een eicel en een zaadcel. Dat een vader en moeder degene zijn die met alle liefde een kindje grootbrengen en dat genetisch materiaal er niet zoveel toe doet.

Laten we de terugplaatsing van een embryo in ons geval maar noemen 'de embryo-ontvangst'. Ik omarm dit beginnend leventje met alle liefde die ik als moeder in me heb!

12 embryo's

Het ziekenhuis heeft zojuist gebeld met goed nieuws.
Er waren dus 15 eicellen waarvan er maar liefst 14 rijp waren. Inmiddels heeft de bevruchting plaatsgevonden en zijn er 12 embryo's ontstaan!

Dat is echt heel veel, als deze allemaal doorgroeien, de komende dagen, dan heb ik zoveel kansen om zwanger te worden. Stiekem durf ik de zwangerschap voor mijn geestesoog te halen, wat zou het mooi zijn en hoe zou het voelen?

Ik bel mijn vriend op en besluit een grap met hem uit te halen. Aan de telefoon vertel ik hem dat Gent zijn potje met zaad is kwijtgeraakt, en of hij nog even naar Gent kan rijden om een nieuwe zaadstaal in te leveren. Mijn lachen kan ik al bijna niet meer houden als hij begint te blazen aan de andere kant van de lijn.

Samen met Hope zijn we dolblij dat al die ritjes naar Gent en de lichamelijke ongemakken zo'n mooi resultaat heeft opgeleverd. 12 embryo's is een resultaat waar ik voorheen alleen maar van kon dromen.
Nu moet het laboratorium nog goed broeden op de embryo's om er een topresultaat van te maken, maar dat vertrouw ik ze zeker toe.

De punctie

We staan vroeg op omdat we ons al om kwart voor 8 in het ziekenhuis moeten melden. Hope is stil en gespannen voor wat komen gaat. Wij voelen ons ook gespannen, hier hebben wij de afgelopen twee weken naar toe gewerkt.

Onze wegen splitsen zich in het ziekenhuis. Mijn vriend gaat naar de afdeling om een zaadstaal af te leveren en wij lopen door naar de punctie-afdeling.
Hope gaat steeds iets langzamer lopen om de aankomst op de afdeling uit te stellen. Ik voel een knoop in mijn maag als ik tegen Hope zeg "je kunt nu nog weglopen als je dat wilt", ik geef haar deze kans. Nu het voor het echie gaat moet ze weten dat er altijd een weg naar buiten is.

Hope heeft haar mening niet verandert, ze wil dit doorzetten kost wat het kost. Zij heeft een aantal maanden geleden de beslissing genomen en is daar niet meer van af te brengen.

Op de afdeling worden we begroet door een lieve vroedvrouw die Hope onder haar hoede neemt. Ze mag alvast een operatiehemd aantrekken en op  het bed plaatsnemen. Er zijn nog meer stellen die voor de punctie komen vandaag.
Hope en ik zijn als laatste aan de beurt.
De vroedvrouw legt een infuus aan met daarin een wateroplossing en suikers. Hope barst inmiddels van de dorst, want ze mocht vanaf 24:00 niets meer eten of drinken. Gisteravond heeft ze door de spanning ook al niet veel gegeten.
Aan het infuus wordt ook een oplossing met paracetamol aan het infuus gehangen.

Het wachten op de punctie begint. Het duurt lang voordat we aan de beurt zijn, inmiddels hebben we samen al een paar keer de slappe lach gehad. Je lacht nu eenmaal wat sneller als je gespannen bent.
Mijn vriend zit beneden in het restaurant te wachten, voor hem duurt dit zo lang. We proberen hem zo goed mogelijk op de hoogte te houden van de voortgang via de app.

Op het moment dat ik even naar de wc ga wordt Hope gehaald. Daar baal ik wel een beetje van, ik weet dat ik moet wachten totdat ze in door de dokter geïnstalleerd is, maar toch voelt het voor mij alsof ik haar alleen gelaten heb.

Na 10 minuten word ik door de verpleegster opgehaald. Daar ligt Hope en ze huilt, ze ligt te schudden op het bed van het hyperventilatie. Hope had me al gewaarschuwd dat ze in dit soort situaties altijd gaat huilen, maar toch...
Mijn hart breekt, wat is ze toch lief dat ze dit voor ons over heeft, maar ondertussen heel bang is voor wat er komen gaat. Hope probeert aan de verpleegster te vertellen dat het geen pijn doet maar dat het huilen de spanning van de afgelopen week is.
De dokter kan de punctie nog niet starten omdat Hope teveel schud door het huilen. Hij kan de echobeelden daardoor niet goed zien. Pas als Hope weer een beetje rustiger is begint de dokter met aanprikken van de follikels.
Ik kan op het beeldscherm meekijken. Ik zie de follikels en de lange naald.  De follikels worden een voor een aangeprikt en leeggezogen, de zwarte vlekjes verdwijnen.
De rode vloeistof uit de eierstokken met de eicellen komen in het reageerbuisje terecht. De verpleegster pakt telkens weer een nieuw reageerbuisje als deze vol is.

Ineens realiseer ik me waar we mee bezig zijn. Die rode vloeistof, daarin zitten de eicellen die ons kunnen helpen om toch een kindje te kunnen krijgen. Ik zie Hope en hoe stoer ze probeert om zichzelf bij elkaar te rapen tijdens de punctie. De tranen rollen over mijn wangen, een andere vrouw doorstaat dit niet voor zichzelf maar voor mij. Samen huilen we terwijl de dokter zijn werk doet. Het voelt onwerkelijk maar ik weet ook dat dit een van de mooiste ervaringen uit mijn leven is.

Hope krijgt voldoende verdoving om de ingreep niet te voelen, er wordt goed voor haar gezorgd.
De dokter is enorm geconcentreerd als hij naar het scherm kijkt. Niet een keer wordt hij afgeleid door ons of de verpleegster. Na de punctie kan ik het niet laten om Hope een dikke kus op haar voorhoofd te drukken en te zeggen hoe trots we op haar zijn en hoe stoer ze is geweest. Voor Hope staat haar stoeltje al klaar in de hemel maar haar naam erop.

Na de punctie brengen we Hope terug naar het bed zodat ze kan rusten en om de verdoving uit te laten werken. Een klein vrouwtje in het grote bed die zojuist een grote daad heeft verricht.
Hope kan niet slapen maar wil praten over de punctie. Over en over vertelt ze dat ze het ons zo gunt omdat we lieve mensen zijn. Ze wil graag snel haar bed uit omdat ze het zielig vind dat mijn vriend beneden alleen zit te wachten. Lieve Hope, denkt niet aan zichzelf maar aan anderen. Ik dwing haar om nog in haar bedje te blijven, zij heeft net de punctie gehad en moet gewoon rusten.

15 eicellen, overstimulatie en ongesteld?

De vroedvrouw en de arts komen na de punctie aan het bed van Hope. Er zijn 15 eicellen gevonden!
In het laboratorium moet nu nog blijken hoeveel daarvan rijp zijn en bevrucht kunnen worden.
Morgen worden we daarover geïnformeerd.

Hope is volgens de arts overgestimuleerd. Zij moet nog 7 dagen spuiten met een vloeistof om haar eierstokken rustig te krijgen.
Hope moet daarnaast veel rusten gedurende 4 dagen.
Omdat ik Hope al een beetje begin te kennen, vertel ik aan de vroedvrouw dat ze dit rusten toch wat beter aan Hope zal moeten uitleggen. Ik vermoed dat Hope onder rustig aandoen ook verstaat dat ze nog wel even het huis kan stofzuigen en boodschappen kan doen.
De vroedvrouw vertelt daarop duidelijk aan Hope dat ze heel ziek kan worden, als ze de komende dagen teveel doet, en daar ook veel spijt van zal krijgen. Alle complicaties en gevolgen worden haarfijn uit de doeken gedaan. Rust en injecties zorgen ervoor dat de eierstokken zich weer zullen herstellen.
Over een paar weken moeten we terug naar Gent voor een echo, zodat de artsen kunnen controleren dat alles goed gaat  met Hope. Met een beetje geluk kan dan ook mijn zwangerschapsecho plaatsvinden.

Volgens de vroedvrouw was het voor de artsen wikken en wegen of de behandeling voortgezet kon worden en er tot een punctie overgegaan kon worden. De dokter heeft daarom heel veel follikels in de eierstokken laten zitten, genoeg is genoeg.

Hope kan vocht gaan vasthouden waardoor haar buik kan gaan opzetten en als ze koorts krijgt moeten we direct bellen.
Ik heb het idee dat de vroedvrouw duidelijk genoeg is geweest en dat ze zich overgeeft aan de rust die ze nu nodig heeft. Hope heeft inmiddels een opgezette buik alsof ze 4 maanden zwanger is. Ze houdt zich rustig en ligt veel op de bank.
Ze wordt goed door iedereen in de gaten gehouden. Iedereen is in de hoogste paraatheid gebracht, Hope kan geen kant meer op. Met elkaar zullen we Hope hierdoorheen slepen.

Ikzelf heb menstruatiekrampen. Dit is geen goed nieuws omdat dit kan betekenen dat de synchronisatie met de baarmoeder van Hope voor mij te lang geduurd heeft. Al een paar weken is mijn baarmoeder klaar om een embryo te ontvangen en nu wil mijn lichaam het zorgvuldig opgebouwde slijmvlies afbreken. De utrogestanbolletjes die vaginaal ingebracht moeten worden kunnen mijn menstruatie tegen houden. Omdat ik al wat bloedverlies heb begin ik er de middag van de punctie al mee. Het is nu bidden en hopen dat dit mijn menstruatie stopt zodat op 6 december de terugplaatsing plaats kan vinden.
Ik doe ook rustig aan om mijn baarmoeder niet teveel te irriteren zodat het slijmvlies nog wat langer in tact blijft.

De avond voor de punctie

We zijn net aangekomen in Gent in het hotel vlakbij het ziekenhuis. Omdat Hope zenuwachtig is hebben we een familiekamer geboekt zodat het voor haar ook gezellig is en de uren wat sneller gaan. Het gezicht van de hotelmedewerkster sprak boekdelen, 1 man en 2 vrouwen op 1 kamer ;-)

Hope ziet enorm tegen de punctie op en dat kan ik me zomaar heel goed voorstellen. Toen ik zelf de punctie moest ondergaan was mijn innerlijke motivatie anders het ging om mijn liefste wens. Hope ondergaat de punctie voor een ander. Ik hoop zo dat het haar mee zal vallen morgen.
De punctie die ik hier vorig jaar in Gent gehad heb, voelde veel beter dan die in Nederland. In Nederland deed het zo veel pijn dat ik het alleen nog onder narcose wilde doen.
Hier in Gent doseren ze de dosis pijnstilling continue tijdens de punctie. Elke keer als ik wat pijn aangaf kreeg ik er weer wat pijnstilling bij.

Ik voel me stiekem een beetje schuldig tegenover Hope dat ze morgen de gang naar het ziekenhuis moet maken. Wat is ze toch een stoere meid. Ze heeft A gezegd maar zegt  ook B.

Ik ga met haar mee de punctie kamer in, dan mag ik het vanaf de andere kant bekijken. Heel bijzonder om dit mee te maken. De hele weg heb ik mee mogen lopen met Hope. Ik mocht zelf de prikken geven, heb de echo's gezien en nu ben ik ook bij de punctie aanwezig.
Hope ik ga je morgen er doorheen slepen, gaat helemaal goed komen.

Het reizen begint zwaar te worden

Vandaag weer samen met Hope op pad naar Gent. Om vijf uur ging de wekker weer en we zaten om zes uur in de auto.
De reis vanuit Nederland begint er aardig in te hakken ook voor Hope. We zijn moe maar nog steeds vol goede moed.

Het was druk in het ziekenhuis. Zoveel stellen die hopen op een klein wondertje. Het personeel werkt heel hard. Er wordt druk heen en weer gelopen maar het is (zo te zien) een geoliede machine. Toch neemt men de tijd voor je, we voelen ons geen nummer.

Hieronder zal ik de foto's plaatsen zoals ik die vandaag gemaakt heb van de echo. Op de foto's kun je de eierstokken met follikels van Hope zien.
Hope mag geen hormonen meer gebruiken omdat ze vandaag boven de grens van het toelaatbare is gekomen. Nu kan haar lichaam het verder zelf. Er is nog steeds groei in de follikels dus een mooi resultaat.
Morgen moeten we weer opnieuw naar Gent voor een bloedtest en een echo. Even hebben we getwijfeld of we een hotel zouden nemen, maar lekker thuis slapen lonkte ook.

Zoals het er nu uitziet kan de punctie donderdag of vrijdag plaatsvinden.
Vanavond maar weer op tijd naar bed. Mijn ogen vallen nu al dicht.

Wat een mooi kado

Vanmiddag hebben we nog even telefonisch contact gehad met de arts.
De eenheden hormonen gaan terug van 112,5 naar 75 eenheden. Morgen moeten we ons weer melden in het ziekenhuis voor een echo en een bloedonderzoek.

We beginnen nu toch wel vermoeid te raken van de vele vroege ritten naar Gent. In de auto is het steeds gezellig, maar de lange ritten gaan ons in de benen zitten. Ik heb vooral medelijden met Hope. Ze voelt de follikels uitdrukkelijk zitten in haar eierstokken. Zij ervaart continue druk in haar buik alsof de boel op knappen staat. Haar borsten doen zeer en ze is moe.
Wat zou ik graag ruilen van positie. Nu weet ik wat mannen doorstaan als ze naast hun vrouw de bevalling mee moeten maken. Zij heeft de pijn en de ongemakken en jij kunt alleen maar toekijken, totaal hulpeloos.

Wat beweegt iemand om dit voor een ander over te hebben? Als ik wel gewoon vruchtbaar was geweest zou ik het ook voor een ander gedaan hebben. Maar nu een ander het voor ons doet is het een ander verhaal. Telkens weer wil ik checken of het nog goed met haar gaat? Als ze wil stoppen dan stoppen we. Maar Hope is meer dan zeker en zet gewoon elke keer weer de nieuwe stap.
Zo bijzonder, een gevoel wat ik niet kan omschrijven. Dat er een andere vrouw is die mij de mogelijkheid tot een zwangerschap schenkt. Die mij de mogelijkheid voor het ervaren van een klein babylijfje en opnieuw het moederschap schenkt. Mijn vriend die voor het eerst papa mag worden.....
Het is niet in woorden of geld uit te drukken hoeveel dit voor ons betekent.

Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt op welke wijze je je kindje in je armen krijgt. Ook met mijn lieve adoptiezoon weet ik dat het helemaal van jou is op het moment dat je het in je armen krijgt. Al lijkt hij voor geen meter op mij, toch is hij van mij, en soms lijkt hij zelfs op mij in zijn gedrag.
Zo ook voor dit kindje. Het zal niet op mij lijken maar wel bij mij/ons horen. Een moeder is toch iemand die voor je gezorgd heeft, iemand die je tranen droogt, iemand die met je knuffelt en zegt dat je de mooiste en liefste bent. Hoe de genetische band in elkaar steekt is tot op bepaalde hoogte belangrijk.

Tegen onze adoptiezoon zijn we ook eerlijk. Hij heeft nog een (onbekende) geboortemama en daar praten we over. We praten over China en over hoe mooi dat land wel niet is en dat hij trots mag zijn op zijn afkomst.
Zo ook straks met dit kindje. Ik zal vertellen over die hele lieve mevrouw die ons haar eicel schonk....... We zullen eerlijk zijn, geen wazige verhalen want kinderen voelen dingen feilloos aan.
Onze adoptiezoon stelt ook moeilijke vragen op de meest onmogelijke momenten. Ben je net druk aan het autorijden, krijg je ineens een vraag over adoptie. Zolang ik maar eerlijk antwoord is hij tevreden en gaat hij weer over tot de orde van de dag......

Dit keer geen reis naar China maar niet minder bijzonder.

Wachten in het ziekenhuis

De dag van de waarheid, gaan we door of moeten we stoppen?

Toch wel gespannen zitten we met z'n drieen in de auto naar Gent. Het voordeel van het weekend is dat we binnen 2,5 uur in Gent aankomen. Geen file en gepruts op de weg.

De gevreesde bloedtest is al afgenomen als we de kamer voor de echografie binnen gaan. De spanning in de kamer is inmiddels te snijden. We worden er met elkaar een beetje lacherig van.

Hope kruipt op de stoel en daar zien we weer de inmiddels vertrouwde echobeelden. De arts geeft aan dat er meer follikels te vinden zijn dan eerder deze week. Het zijn er geen 23 maar meer dan 30.
En in tegenstelling tot de eerdere berichten zijn ze gegroeid. Een groot aantal zit nu rond 15 mm. Voor de punctie moeten deze tussen de 19 en 23 mm zijn.

We vragen door bij de dokter of de kans nog bestaat dat de behandeling afgebroken moet worden? Omdat de eicellen goed genoeg gegroeid zijn kunnen we, indien nodig, wel een dagje zonder hormonen, legt de arts uit.
Wauw wat een goed nieuws. Wat een ommezwaai van emoties. Precies zoals deze behandelingen zijn. Van hoop naar wanhoop en weer terug. Het is zaak om positief te blijven al ben je bijna verslagen, maar wat is het moeilijk....voor ons en voor Hope.

Nu zitten we in het restaurant bij het ziekenhuis te wachten of we nog hormonen bij moeten halen in de apotheek hier. We worden straks gebeld hoe hoog de hormonen opgelopen zijn. Overstimulatie is gevaarlijk en het ziekenhuis houdt Hope daarom goed in de gaten, de waarde mag niet boven een bepaalde waarde uitkomen.

De punctie zal waarschijnlijk donderdag of  vrijdag plaatsvinden. Arme Hope met zoveel follikels zal dit geen pretje zijn. Gelukkig hebben ze in Gent een betere verdoving dan in Nederland. Wat fijn, we zijn door naar de volgende ronde!

uitstel tot zondag

Het ziekenhuis in Gent gaat voorzichtig met zijn patiënten om en dat moet ook.

Hope is gebeld door de vroedvrouw dat ze nog wel door mag gaan, maar dat de eenheden voor het spuiten omlaag zal worden gebracht van 150 naar 112,5.  Het donatieteam is bang dat de eierstokken van Hope de hoeveelheid kleine follikels niet meer aankunnen als deze follikels ook tot grote follikels gaan groeien.
Ik wil het toch zeker niet op mijn geweten hebben dat zij daardoor een eierstok definitief zou verliezen. No way dat wij daar aan mee gaan werken!
Zoals eerder vandaag gezegd, de veiligheid van Hope staat voorop. Als de veiligheid niet gegarandeerd kan worden dan valt voor deze behandeling het doek.
We mogen vanavond en morgenavond dus nog spuiten. Zondagochtend worden we weer terug in Gent verwacht. Het team gaat dan beslissen hoe we verder gaan of dat de stekker er alsnog uitgaat.
Over twee dagen dus weer een echo en vast en zeker een bloedonderzoek om te bepalen hoe hoog het hormoongehalte in het bloed van Hope is.
Nu hopen en duimen dat de grotere follikels nog een groeispurt hebben en dat de kleinere follikels stoppen met groeien
voorbeeld van een eierstok met een aantal follikels

 nog een voorbeeld van een eierstok met grote en kleine follikels.
In de zwarte holtes rijpen de eicellen.


De spanning blijft volop aanwezig. Gaat het ons lukken om met de kerst zwanger onder de kerstboom door te brengen?

En als deze behandeling wel afgebroken moet worden, kunnen wij dan nogmaals de financiële middelen opbrengen om een nieuwe behandeling te financieren? Door al die behandelingen waarbij het geld met grote bedragen van onze rekening wordt afgeschreven wordt het straks toch een beetje zeuren. Onze bankrekening begint al aardig op de Sahara te lijken, maar bij een goed resultaat hebben wij er elke cent voor over gehad. Een klein mensje in onze armen is toch onbetaalbaar!

Kan Hope nogmaals een behandeling opbrengen? Het is ook voor haar en haar gezin een zware tijd. Vroeg opstaan, hormonen spuiten en elke keer weer opnieuw de overtocht naar Gent.

Voor nu, kijken we positief vooruit. Geen negatief gepraat meer, we gaan er weer voor. Zo meteen mijn auto weer in om bij Hope een nieuwe injectie te zetten. Hope is en blijft een kanjer!

Stoppen of doorgaan?

Ik zit samen met Hope in de auto. We voelen ons ontgoocheld.
Het prikken van hormonen de afgelopen dagen ging goed. We wisten dat er veel eicellen in de groei waren dus dat geeft moed. Elke dag weer de vraag hoe ze zich voelt, of het nog gaat?
Vandaag weer om 5 uur ons bedje uit en om 6 uur rijden naar België.

Om 10:00 de afspraak voor een echo. Weer waren er enorm veel zwarte vlekjes te zien. Wauw wel 23 follikels, dat zijn er een heleboel. Ik maak nog een grapje tegen Hope dat zij zelf ook wel wat eicellen mag achterhouden.
De arts begint de follikels op te meten maar zegt niets.
We mogen terug naar de wachtkamer voor een gesprek met de vroedvrouw. Hope en ik zijn toch wel in een uitgelaten stemming. Aan mijn vriend SMS ik het goede nieuws van de veelheid aan follikels.

De vroedvrouw is wat minder enthousiast en uit haar woorden maak ik op dat juichen nog niet op z'n plaats is. Ze zijn bang voor overstimulatie omdat er teveel kleine eicellen in een te vroeg stadium zijn. De groei zit er nog niet in, teveel eicellen rond 9 mm ipv 14. Als de hormonen in het bloed nu al te hoog zijn kunnen ze niet met deze dosis doorgaan. Dan moet de dosis omlaag om het voor Hope veilig te houden. Maar als de dosis omlaag gaat dan stopt de groei en zal de behandeling afgebroken worden. Ik roep nog dat de veiligheid van Hope voorop staat. Terwijl ik dit roep voelt het alsof ik zojuist ben aangereden door de trein.
Shit, wat is het toch een rollercoaster zo'n behandeling.

Lam geslagen drinken we nog wat in het ziekenhuis restaurant. We kunnen het allebei niet geloven.
En nu zitten we samen in de auto, onderweg naar huis het telefoontje van het ziekenhuis af te wachten.
Gaan we door of moeten we afbreken?

Eerste injectie

Gisteravond naar Hope om samen de eerste injectie decapeptyl klaar te maken. In de verpakking vinden we glazen potjes met poeder en glazen potjes met water.
We hebben grote optreknaalden gekregen en kleine spuitnaaldjes.

Het is de bedoeling dat we de vloeistof uit het ene potje optrekken en bij het potje met poeder mengen.
Het potje vloeistof trekt vacuüm.  Het lukt me dus in eerste instantie niet om alle vloeistof op te zuigen. Door een, voor mij onbekende, natuurkundige wet vloeit het water steeds weer terug in het potje of borrelt het er zelfs uit.
De aanhouder wint, uiteindelijk lukt het me toch om de potjes met elkaar te mixen en weer op te zuigen voor de daadwerkelijke injectie.
Snel de naald verwisselen in een klein naadje en de injectienaald is klaar voor gebruik.

Ik leg Hope uit dat de naald loodrecht geprikt moet worden.Hope begint te giechelen en zenuwachtig op haar stoel te wiebelen. Toch wel eng om bij jezelf een buikribbeltje te pakken en een naald in te steken.
Ik heb medelijden met haar en weet nog precies hoe zenuwachtig ik was. Rustig met haar pratend probeer ik haar toch die stap te laten zetten.
Hope durft echt niet en geeft de naald aan mij. Ik moet het doen.....
Nu is het mijn beurt om te slikken. Durf ik dit wel? Ik heb nog nooit iemand anders dan mezelf geprikt. Snel verzamel ik moed en ik probeer zo min mogelijk na te denken waar ik mee bezig ben. Ik prik de naald in haar huid en spuit langzaam de inhoud leeg. Wauw, nooit gedacht dat ik het durfde en ook nog eens rustig kan blijven.

Ergens voel ik me schuldig dat ik deze behandeling een ander aandoe. Ze doet dit allemaal voor mij....
Hope spreekt de lieve woorden "jij hebt dit 16 jaar gedaan, nu neem ik het 2 weken over". Wat een mooi mens is Hope toch! Worden schieten tekort om uit te leggen hoe het  voelt als een andere vrouw dit voor je over heeft....

Vanavond weer naar Hope voor de volgende ronde!

Klaar voor de start? Af!!!

Het startschot is vandaag gevallen.

Hope en ik hebben een lange dag achter de rug. Vanmorgen om 6 uur zaten we al in de auto op weg naar Gent. Wat een drukte op de Nederlandse wegen. Ondanks dat we op tijd vertrokken waren kwamen we nipt op tijd aan.
Hope was gespannen voor deze dag en ik had met haar te doen. Ik begreep het zo goed dat het voor haar hele spannende weken zullen worden.

Op de inwendige echo waren al kandidaat eiblaasjes te zien en dat zonder stimulatie!
Het was wel een raar idee dat een andere vrouw dan ik, in de stoel bij de gynaecoloog plaats moest nemen. Nu stond ik er ineens naast, een bizarre ervaring was het. Ik had medelijden met Hope maar was ook trots en blij met haar. Nog steeds kan ik het niet bevatten dat een andere vrouw dit voor me doet.
In de auto hebben we het er samen over gehad dat het leven binnen een jaar er anders uit kan zien. Dat een kans opdoemt waarvan ik niet durfde dromen.

Na de echo moesten we nog langs de vroedvrouw voor de laatste instructies en een bloedafname bij Hope.
De hormonen zijn binnen en bij de apotheek in Nederland heb ik weer een robbertje moeten vechten om de andere medicijnen te krijgen.
Ondanks dat wij alle medicijnen zelf moeten betalen nemen de apothekers in Nederland geen genoegen met buitenlandse recepten. Heel vermoeiend en frustrerend dus. Eerst moet je langs je huisarts voor een handtekening om het recept te mogen afhalen. De huisarts zegt vervolgens dat hij geen recepten wil tekenen die hij niet zelf uitgeschreven heeft. Bureaucratie ten top dus, de regels voor de verzekering blijven gelden ook al betaal je zelf, zucht.....

Zaterdagavond ga ik naar Hope om samen met haar de eerste spuit klaar te maken en haar te leren spuiten. Wordt vervolgd!

nog even moeten we geduld hebben

Inmiddels heb ik alweer een maand Pil achter de rug. Volgens de huisarts heb ik best een pittig zware pil voorgeschreven gekregen en dat was te voelen ook aan mijn zere borsten en hoofdpijn.
Voordeel van de pil is dat ik geen last heb van mijn PMS. Normaal heb ik al menstruatiepijn net na mijn eisprong. Mijn menstruatie is door de pil ook een eitje vergeleken bij normaal. Morgen mag ik weer met mijn nieuwe strip beginnen.

Hope is volledig door de keuring gekomen en we zijn officieel door naar de volgende ronde. Hope is een Kanjer!
De behandeling gaat van start op 10 november.
Samen met Hope ga ik dan naar Gent voor een echo en om de medicijnen op te halen. Hope mag vanaf deze dag gaan spuiten met hormonen en bij mij wordt mijn hormoonhuishouding stil gelegd.

Ik ben benieuwd hoe Hope er straks mee om zal gaan als ze moet gaan spuiten. Hoeveel last zal ze hebben van de hormonen? En durft ze zichzelf ook daadwerkelijk in haar buik te spuiten? Gelukkig krijgt ze in het ziekenhuis hier nog uitleg over en anders leg ik het haar goed uit.
De allerlaatste keer dat ik hormonen gespoten heb, ben ik over gestimuleerd geraakt. Het ziekenhuis heeft het niet zien aankomen dat een vrouw van mijn leeftijd zoveel eicellen kan produceren na stimulatie. Helaas zijn mijn eicellen waardeloos gebleken, al waren ze wel in grote getalen aanwezig.

Hope, ik zal je helpen waar ik maar kan met de hormonen, mocht je hulp nodig hebben!

Als het geluk ons een beetje toe wil lachen dan brengen wij de kerstdagen zwanger onder de kerstboom door.
Toch een gek idee als ik dit zo schrijf. Het voelt nog zo ver van mijn bed, ik bescherm mezelf voor teleurstellingen. Soms stiekem, heel even maar, droom ik van een zwangerschap. Ik weet nog zo goed hoe het voelde, hoe geweldig de wereld er toen uitzag.
Zodra we daadwerkelijk met de behandeling gaan beginnen zal ik mijn blog ook weer meer gaan bijhouden. Natuurlijk hopen wij erop dat we de blog mogen afsluiten met ons verhaal over een bijzondere zwangerschap en geboorte!

Start proefperiode medicijnen en borstonderzoek

De laatste week is er veel gebeurd.
Ik ben inmiddels begonnen mer de proefperiode van de behandeling. Tijdens deze proefperiode slik ik de medicijnen die ervoor zorgen dat mijn eierstokken geen eicellen aanmaken. Alles wordt als het ware even stil gelegd.
Elke avond neem ik drie kleine pilletjes "progynova" in. De  bijsluiter heeft een lijst met bijwerkingen maar gelukkig heb ik nergens last van. Aan het einde van deze week moet ik terug naar Gent voor een echo en een bloedonderzoek. Dat wordt weer even vroeg opstaan en de lange rit in de auto. Dit keer ga ik gezellig met mijn moeder, en omdat ik net terug ben van vakantie kan ik er weer even tegenaan.

Afgelopen week heb ik ook het borstonderzoek gehad in het ziekenhuis. Toch was ik wel een beetje gespannen omdat de dokter wat oneffenheden in mijn rechterborst gevoeld had.
Ik kwam een half uur te vroeg aan in het ziekenhuis maar kreeg geen tijd om me voor te bereiden. Vrijwel meteen werd ik opgeroepen door de verpleegkundige.
Daar stond dan het gewraakte apparaat, ik was voorbereid op het ergste. Al die verhalen die ik inmiddels gehoord had. Het zweet stond in mijn handen.
Verhalen over dat het zo ontzettend veel pijn deed en dat je borst geplet zouden worden tussen twee platen. Ik keek dus niet erg naar het onderzoek uit.
Tot mijn verbazing viel het juist ontzettend mee. Kan het komen omdat ik vrij grote borsten heb? Ik denk eerlijk gezegd wel dat grote borsten een voordeel is bij zo'n onderzoek. Er hoeft minder hard geduwd te worden om een borst tussen twee platen te leggen.
Oke het is geen pretje en je moet echt even rustig blijven, maar na het piepje gaat de machine vanzelf weer ophoog.

Omdat de huisarts iets gevoeld had in mijn borst werd er voor de zekerheid ook een echo gemaakt. Netjes werd ik op een tafel neergelegd en respectvol werden mijn borsten afgedekt met een handdoek. Kijk, deze verpleegkundige weet hoe ze met vrouwen om moet gaan!
De radioloog kwam binnen met de mededeling dat hij de foto's al beoordeeld had en dat daarop niets te zien was. De echo liet ook geen enkele afwijking zien. Mijn borsten zijn goedgekeurd.

Bij artsen leefde lange tijd het idee dat vrouwen door de hormoonbehandelingen eerder het risico hadden op baarmoeder en borstkanker. Naar ik nu begrepen heb zijn hiervoor niet echt bewijzen gevonden. Tijdens alle behandelingen in het verleden heb ik zoveel hormonen gebruikt, dat het een geruststellend idee is dat er geen gekke dingen aan het groeien zijn.

Zo zijn we ook deze week weer een stapje dichter bij ons grote wonder gekomen......

uitstrijkje

Vandaag hadden we een afspraak bij de huisarts. In verband met mijn leeftijd heeft het ziekenhuis in Gent verzocht om een uitstrijkje te laten maken. Ook moet er een borstonderzoek gedaan worden.

Het duurt 3 weken voordat de uitslag van het uitstrijkje bekend is. Omdat ik geen gekke klachten heb en mijn menstruatie telkens perfect op tijd is verwacht ik geen gekke dingen.

De huisarts heeft ook mijn borsten onderzocht op bobbeltjes en andere onregelmatigheden. In mijn rechterborst voelde ze wel wat onevenheden. Ik merkte al tijdens het onderzoek dat ze steeds weer terug ging naar de plek. Ondanks dat ze aangegeven heeft dat het waarschijnlijk niets is, voel ik toch wel een beetje spanning om dit onderzoek. Het zal me toch niet gebeuren dat de foto's straks fout zijn?
Volgende week mag ik al voor een  mammografie en een echo. Ik blijf vertrouwen op een goede uitslag. We zijn vandaag weer een stapje verder!

Huisarts en eiceldonatie

Vandaag ook maar even de huisarts gebeld om een afspraak te maken voor een uitstrijkje. Gent wil eigenlijk ook dat er een borstonderzoek gedaan wordt.
Ik dacht dat een borstonderzoek moeilijk aan te vragen zou zijn, maar de huisarts deed helemaal niet moeilijk. Het is helemaal niet verkeerd om mijn borsten te laten onderzoeken, stiekem ben ik daar wel blij mee. Al juich ik nu nog niet bij de gedachte dat mijn borsten straks geknut zullen worden tussen twee platen.
Er zal wel niets uitkomen, maar toch weet je het natuurlijk nooit helemaal zeker. De uitslag zal evengoed spannend zijn.

Volgende week vrijdag is de afspraak voor het uitstrijkje ingepland. Zo komen we stapje voor stapje steeds een beetje verder.

Mijn vriend is even bij de apotheek langs geweest om de medicijnen voor de proefcyclus op te halen. Zodra ik ongesteld wordt mag ik starten met de medicijnen. Tijdens deze proeftijd worden mijn eierstokken stil gelegd en wil de dokter onderzoeken of ik goed op de stillegging reageer. Zodat, als de behandeling daadwerkelijk gestart wordt, de dokter zeker weet dat de basis goed is.

Ergens in de proefcyclus krijg ik een echo en een kijkje in mijn baarmoeder (hysteroscopie). Dit zal weer in het ziekenhuis van Gent plaatsvinden. We moeten dus meerdere keren de overtocht maken. Gelukkig heb ik geen hekel aan autorijden.

Fijn dat alles zo mee lijkt te werken. Dat voelt goed. Nu nog even verder genieten van onze vakantie!

zwangere vrouwen

Vandaag heb ik een mail gestuurd naar Gent. Ik moest nog doorgeven wanneer ik verwacht weer ongesteld te worden. Er moeten nog wat afspraken ingepland worden. Geduldig wacht ik op antwoord uit België,  het is tenslotte vakantie.

Op de terrasjes en in de stad valt iedere zwangere vrouw mij op. Wat zijn het allemaal jonge moeders in spe. En wat ben ik inmiddels oud om nog moeder te worden. Dit is niet zoals ik het gewild heb, heel wat jaren geleden is mijn weg naar een zwangerschap begonnen. De drang een zwangerschap tot een goed einde te mogen brengen is er nog steeds.

Mag ik jaloers zijn op de zwangere gelukkige vrouwen om me heen? Ineens realiseer ik me dat als de behandeling in januari succesvol was geweest ik net als deze vrouwen met een zwangere buik op het terras zou zitten.  Ik voel me toch verdrietig, waarom mag het bij ons niet lukken? Het ziet er makkelijk uit. Is de natuur niet zo bedoeld, het zit toch in onze genen om ons voort te planten?

Ik probeer mezelf te herinneren hoe het voelde om zwanger te zijn. Zittend tssen andere mensen maar in je buik voel je de bewegingen. Het is een intieme periode met je kindje. Je voelt het contact en dromerig verlang je naar de tijd na de geboorte. Nu is het kindje nog even van jezelf, straks is het van de wereld. Zwanger zijn is een zegening, de reden waarom je vrouw bent.

Mijn ogen dwalen af naar die dikke buik.  Ze loopt echt in de laatste weken want haar buik is dik en haar T-shirt past niet meer. Even sta ik mezelf een momentje van zelfmedelijden toe. Het jaloerse gevoel waarom wij niet zwanger zijn.
In een ander huis wacht een babykamer.
Vreugdekreten na de geboorte zullen wij  nu niet horen. Ons kamertje staat er leeg maar verwachtingsvol bij.
Zwangere vrouwen hebben een mooie gloed en stralen zachtheid uit. Wat zou ik graag van positie ruilen........

Lieve Hope als het ons met z'n drieën lukt om zwanger te worden, dan komt er een einde aan mijn jarenlange zoektocht naar een mooie afsluiting van een periode
waarin er veel verdriet was maar ook de nooit aflatende hoop op een wonder. Eindelijk babyknuffeltijd en het diep inhaleren van de geur van Zwitsal babyzeep.
Mocht het niet lukken dan weet ik in ieder geval dat we er alles aan gaan hebben maar dat het niet op onze weg lag. Dan moeten we de weg van acceptatie bewandelen. Ook dan komt het vast wel goed met ons en onze liefde voor elkaar!

het verdriet

Ik ga weer even terug in de tijd, september 2004 de eerste tijd na het verlies van onze zoon.

Dagen breng ik op de bank door. Ik ben lid geworden van 'Lieve Engeltjes' een vereniging waar je je aan kunt melden na het verlies van je kindje. Lieve Engeltjes introduceert mij in een mailgroep van mama's die, net als ik, net een kindje verloren hebben.
Hier wordt mijn verdriet begrepen, hier mag ik alles mailen.... Deze vrouwen worden mijn steun en toeverlaat.

Tijdens de begrafenis van onze zoon probeerden mensen mij te troosten met de woorden "ach, kop op je wordt wel weer zwanger". En "gelukkige heeft hij nooit geleefd".  Allemaal goed bedoelde woorden van mensen die niet begrepen wat het verlies voor ons inhield, woorden die pijn deden...
Natuurlijk wil ik onze zoon niet inruilen voor een ander kindje, hij heeft wel degelijk geleefd in mijn buik. Ik voelde het wanneer hij de hik had en soms voelde ik hem zachtjes bewegen.
Hij is er geweest, al was hij niet zichtbaar voor anderen. De band tussen moeder en kind was gesmeed.
Zijn verjaardag stond bij niemand op de kalender en omdat hij dood gegaan is voor zijn geboorte wordt hij wel bijgeschreven in de gemeente maar niet zichtbaar voor anderen.
Voor anderen heeft mijn kindje nooit bestaan. Hij heeft geen afdrukken achtergelaten op deze aardkloot. De enige afdruk die er is, is een afdruk in mijn hart, de plek waar ik hem af en toe nog tegen kom.

Er zijn ook mensen om ons heen die wel hun best doen om ons te begrijpen. Mensen die onmetelijke steun hebben verleend en die elke keer weer ons verhaal wilden aanhoren. Die mensen ben ik dankbaar, voor hen mocht onze zoon toch een beetje leven.

Er zijn tientallen foto's gemaakt en ik besluit om een mooi fotoboek van hem te maken. Dat blijkt voor mij de beste therapie die er bestaat. Ik schrijf en plak de foto's alsof hij niet dood is. Ik huil bij zijn foto's en laat het verdriet over me heen komen. Verstoppen zal ik me niet, dit wil ik voelen en doorleven. Op sommige momenten wil ik niet meer verder, dan ben ik boos op de ambulancemedewerkers dat zij mij gered hebben.... Ik verlangde naar de rust die ik ervaren heb tijdens het begin van het stervensproces, ik wilde naar de witte wereld waar alle pijn weg was.

Het leven na zo'n verlies is als een glas wat kapot gevallen is, je probeert de stukjes aan elkaar te lijmen maar niet alles past meer. Het is een zoektocht naar de juiste stukjes op de juiste plek en sommige stukje ontbreken geheel. Je moet omgaan met de veranderingen in jezelf en naar de buitenwereld. Dingen waar je je voorheen druk om maakte boeien me niet meer.
Ook is er de angst, ik sliep met het licht aan. Als ik 's nachts mijn ogen opendeed moest ik direct kunnen zien waar ik was, in het donker wilde ik niet meer zijn. Voorheen leefde ik in de illusie dat de dood en ongeluk niet aan mijn deur zou kloppen. Maar ik weet nu wel beter, je wereld kan in een tel van een seconde wel degelijk veranderen. Ook ik kan jong dood gaan, ook voor mij is er geen uitzondering gemaakt.

Ik heb gevochten om uit het verdriet te komen en om weer gelukkig te mogen zijn. Nu vele jaren laten kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Trots ben ik op mijn kleine mannetje die leefde in mijn buik, hij leeft voort in mijn hart. Hij heeft een stempel op mijn leven gedrukt en mij van een belangrijke les voorzien. Nu weet ik dat je de mooie dingen in je leven niet voor kennisgeving aan moet nemen. Pak alle mooie dingen aan die gebeuren en geniet alsof het je laatste dag is. Het leven gaat snel voorbij, de dagen worden jaren. Nu is de tijd dat je moet doen wat je graag wit doen.
LEEF VANDAAG!

De uitslag, stom, stommer, stomst

Het is 12 juli 2016 als 's morgens mijn telefoon gaat. Ik schrik als ik op mijn scherm kijk. Krijgen we nu al de uitslag? Ik had het niet zo vroeg verwacht.
Het is onze psycholoog uit het ziekenhuis in Gent, ze belt om te vragen wanneer wij onze brief verzonden hebben?

Het bloed trekt weg uit mijn gezicht als ik me realiseer dat ik helemaal vergeten ben om die brief te sturen.

Volgens de wet in België mag je niet eerder starten in een eiceldonatie traject, voordat je een aangetekende brief naar het donatieteam verzonden hebt. In deze brief geef je aan dat je graag behandeld wilt worden.
Ik ben eerlijk tegen de psycholoog en vertel dat we het echt vergeten zijn. Helaas kan onze zaak dan nu niet in behandeling worden genomen. De uitslag zal op 9 augustus pas bekend worden. Op 9 augustus horen we of we door zijn naar de volgende ronde.

Ik voel me verdrietig, lamgeslagen en vooral ook heel erg dom. We hebben zoveel informatie uit België gekregen en moesten zoveel verwerken dat de brief op de achtergrond is geraakt.

Als Hope hoort van de vergeten brief slaat zij aan het regelen. Hope is niet voor 1 gat te vangen en biedt aan om eerst met de brief naar mijn vriend en daarna naar mijn werk te rijden. Als we de brief die dag nog op de bus doen, kan het op 13 juli alsnog besproken worden.
Gent werkt hier in eerste instantie niet aan mee, volgens Gent kunnen wij niet garanderen dat de brief er morgen ook daadwerkelijk zal zijn.

Zo gaat het telefonisch een aantal keren heen en weer. Hope geeft het niet op en komt erachter dat je via UPC toch een brief de volgende dag op het bureau van de psychologe in België kunt hebben.

Hope komt met de brief naar me toe en samen lopen we naar het postkantoor.
Wat is ze toch bijzondere vrouw die Hope, en weer verbaas ik me erover dat een andere vrouw zoveel voor ons wil doen.
Het valt de psychologe in Gent ook op dat Hope alles in het werk stelt om de uitslag toch op tijd te krijgen. Als we zwanger worden van een eicel van Hope dan weten we in ieder geval dat ons kindje een doorzetter is...
..

Op 13 juli 2016 gaat mijn telefoon, het is de psychologe die vertelt dat de brief die ochtend aangekomen is.
We zijn door naar de volgende ronde, psychologisch zijn we door de test heen gekomen. Nu is het nog wachten op de uitslag van de genetische test van Hope.

Binnenkort moet ik een uitstrijkje laten doen en daarna een afspraak maken in  België. De gynaecoloog wil met een camera in mijn baarmoeder kijken om te zien of er geen poliepen of andere zaken zijn die en zwangerschap in de weg kunnen staan.
Ook moet ik een proefronde draaien met de hormonen die mijn eierstokken volledig stil zullen gaan leggen. Na de vakantie ga ik daarmee aan de slag.

En toen was het stil

14 september 2004, de dag dat ons leven voor altijd zal veranderen....

Mijn bloeddruk is al een tijdje wat verhoogd. Het is nog niet hoog genoeg voor een opname maar ik wordt goed in de gaten gehouden door de gynaecoloog.
Omdat het toch stabiel blijft mag ik me weer aanmelden bij de verloskundige. Bij 32 weken zwangerschap vindt de verloskundige wat eiwit in mijn urine. Ze twijfelt om me toch weer terug te sturen naar de gynaecoloog.

Een dag later op 14 september in de avond gaat het volledig mis. Ik krijg een zeer grote bloeding. Tegen de tijd dat de verloskundige gearriveerd is, hoort ze bijna geen hartje meer.

Met mij gaat het door het vele bloedverlies ondertussen niet goed. Ik raak in shock en ervaar een soort van stervensproces. Ineens voel ik geen pijn meer, ik voel en weet dat ik het leven los ga laten.....

Sterven voelt verdomd makkelijk en ik geef me over aan de witte wereld.

De opgeroepen ambulance medewerkers leggen diverse infusen aan om het bloedverlies te compenseren. Ik kom weer bij bewustzijn... Met grote spoed word ik naar het ziekenhuis overgebracht. In het ziekenhuis wacht mijn toenmalige man in het vertrouwen dat alles weer goed komt.

Op de spoedeisende hulp wordt door de dokter een echografie gemaakt. De dokter zoekt en zoekt maar vind geen hartje meer. Onze zoon is er niet meer.....

Ik schreeuw op de toppen van mijn longen 'nee!'. En verlies opnieuw het bewustzijn.

Mijn placenta heeft losgelaten, het is als een kaartenhuis in elkaar gezakt.

Als ik wakker wordt begint de nachtmerrie pas goed. Ik ben zwak en ziek en blijf maar overgeven.
Het is niet te bevatten als ik mijn dikke buik aanraak...Ik ben nog zwanger maar mijn kindje leeft niet meer. Was ik maar gewoon doodgegaan, waarom moest ik blijven leven?

Nog twee dagen krijg ik de tijd om afscheid te nemen van onze zwangerschap voordat de bevalling begint....Tijdens de bevalling wil ik het kindje niet geboren laten worden. Nu ben ik nog zwanger, straks niet meer. Ik beval zoals alle moeders bevallen, inclusief weeën en het persen.

Op 16 september om 9:00 s'avonds wordt ik voor het eerst moeder. Het is stil, doodstil als ons kindje op mijn borst wordt gelegd. Het is een klein baby'tje en hoeft alleen nog maar zijn ogen te openen en te leven.
LEEF DAN! WAAROM LEEF JE NIET? Schreeuwt een stem in mij...

Je bent compleet, alles erop en eraan. Hij heeft mijn neusje en het haar van zijn papa. Tien teentjes en tien vingertjes....
We waren er zo dichtbij maar nu ook zo ver weg.

Uren kijk ik in het mandje naast mijn bed. Ik probeer mijn zoon te leren kennen en elk beeld in mijn geheugen te prenten. Ik aai zijn handjes en verbaas me erover dat ze zo mooi en klein zijn. Dit is een welkom en een afscheid. Nog even wil ik je vasthouden, nog even net doen alsof je er nog bent......

Samen hebben we onze zoon gewassen, aangekleed en in zijn kistje gelegd. 

We nemen hem mee naar huis naar zijn kamertje omringd door alle knuffelberen blijft hij nog even bij ons.

We praten tegen hem en vertellen welke dromen we hadden. Dat we zouden gaan voetballen en spelletjes doen. We praten over een toekomst die er niet mag zijn, voor hem niet maar voor ons ook niet. De dagen thuis gaan veel te snel voorbij. Hoe kun je in een korte tijd moeder worden om daarna je kindje weer te moeten laten gaan. 

Nooit zal ik je stem horen of je huiltje, nooit zal je me aankijken met je grote ogen. 

Voordat de begrafenis ondernemer komt, om ons op te halen voor de uitvaart, zing ik een slaapliedje en neem definitief afscheid van mijn zoon en van mijn droom.
Ik ben kapot maar kan niet meer huilen. Ik troost de mensen op de uitvaart en kan zelfs nog een praatje houden achter de microfoon. Zal ik ooit weer wat kunnen voelen? Zal ik ooit weer gelukkig kunnen zijn......

Zwanger maar.....

De eerste pogingen iui hebben telkens niet het gewenste resultaat. Inmiddels spuiten ik ook met hormonen waardoor er meer eicellen rijpen. Meer eicellen moet de kans op zwangerschap vergroten.

Aangeland in de vierde poging blijken mijn eierstokken niet te reageren op de hormoonbehandeling. Ik voel me niet lekker, grieperig en duizelig.
De dokter stelt voor dat ik toch een zwangerschapstest doe. Dat lijkt me echt niet nodig want ik ben gewoon ongesteld geweest.
Toch nieuwsgierig koop ik mijn zoveelste zwangerschapstest en voer deze thuis uit.
ZWANGER staat er te lezen. Ik kan het niet geloven en pak de bijsluiter erbij.
Het is echt waar. Trillend bel ik mijn toenmalige man en schreeuw door de telefoon "we zijn zwanger!".
Mijn toenmalige man schrikt zo van de mededeling dat hij bijna tegen een boom aanrijdt.

Ongeloof en een geluksgevoel strijden om de voorrang. Ik kan het niet bevatten. Groeit er echt een kindje in mijn buik?

Het ziekenhuis wil de zwangerschap met een bloedtest bevestigen. Helaas, blijkt volgens de test mijn hcg gehalte te laag om te vertrouwen op een doorgaande zwangerschap.

Heel veel bloedingen volgen. Elke keer weer de gang naar het ziekenhuis en elke keer weer horen we toch een hartje kloppen. Hoe is het toch mogelijk dat ons kindje vast blijft houden aan zijn plekje in mijn buik? Wat een vechter is hij nu al!

Toch voelt het niet goed. Onbewust voel ik het onheil naderen. Ik kan mezelf gewoon niet voorstellen dat dit geluk blijft. Ik zie mezelf niet met een kinderwagen lopen. 

Pas rond 26 weken zwangerschap durven we de kinderkamer te kopen en het kamertje klaar te maken. Zorgvuldig was ik alle kleertjes en geniet enorm van het gevoel om zwanger te mogen zijn. Ik voel dat ons kindje regelmatig de hik heeft en soms voel ik hem dartelen in mijn buik (denk ik)......

Ik ga bij een andere mama op kraambezoek en kan niet wachten tot ik zelf ons kindje vast mag houden.
De wolk is blauw en zacht, ik ben de gelukkigste zwangere vrouw op aarde. We hebben er zo lang op moeten wachten....

Tot 14 september 2004 letterlijk het licht uitging in mijn leven en voor de mensen om me heen.......

Kunstmatige inseminatie

Zodra ik ongesteld ben kunnen we starten met onze behandeling. Want tijdens de menstruatie moet ik me melden in het ziekenhuis voor een inwendige echo.

De inwendige echo is een lange staaf die naar  binnen wordt gebracht. Het voelt ongemakkelijk maar het doet geen pijn. Weer voel ik de gene, zeker nu ik ongesteld ben.
Je kunt je niet verstoppen, het hoort erbij. Uitkleden en snel naar de stoel, des te eerder kun je weer naar buiten.

De arts is professioneel maar ook sympathiek. Respect voor de vrouw en haar positie hoort bij dit werk.
In de loop der jaren worden deze onderzoeken wel makkelijker, je leert je verstand op nul te zetten en gewoon door te gaan.

De beelden van de echo kun je steeds beter zelf interpreteren. De dikte van het slijm wordt opgemeten en gedurende de behandeling wordt er gemonitoord hoeveel eicellen er rijpen. Tijdens de echo worden de follikels  (holtes waarin de eicellen rijpen) opgemeten. Als ze groot genoeg zijn wordt er een afspraak voor de inseminatie ingepland. Je moet zelf thuis nog een injectie zetten die voor een zorgvuldig geplande eisprong zorgen.

Op de dag van de eisprong mag manlief nog even een bezoekje aan het kamertje met het gevreesde potje brengen. Het sperma gaat naar het laboratorium om te bewerken. Een paar uur later is het dan zo ver, de inseminatie.
De arts brengt een eendenbek in, en laat aan ons een klein buisje zien met wat wit vocht erin. Het is heel weinig materiaal wat er geinsemineerd zal worden. De arts verzekerd ons dat dit de sterkste zaadcellen zijn en dat het diep bij de eicellen wordt neergelegd. De zaadcelletjes hoeven niet zelf de lange reis te maken.....

Ik mag me aankleden en het wachten gaat beginnen. 18 dagen moet ik wachten om een zwangerschapstest te mogen doen. Nu moet de natuur weer even zelf aan het werk. In gedachten volg ik de weg van de zaadcellen en juig ik ze toe hun best te doen.......

vruchtbaarheidsonderzoek

Voor onze eerste vruchtbaarheidsonderzoeken komen we tegenover een hele lieve maar ook intelligente vrouwelijke gynaecoloog te zitten.
Zij toont ons grafieken over hoeveel stellen er spontaan binnen een jaar zwanger zijn en hoeveel stellen er langer over doen. Ze laat ons ook het aantal stellen zien die nooit zwanger zullen worden.

Gelukkig horen wij niet bij de laatste categorie, dat kan gewoon niet. Ongewenst kinderloos blijven dat overkomt ons niet.
We zijn vol geloof dat de medische wetenschap ons antwoord is op onze kinderwens.

De arts stelt een aantal onderzoeken voor. Mijn toenmalige man moet een zaadtest doen en samen moeten we een samenlevingstest doen.

Bij een zaadtest moet de man zijn sperma opvangen in een potje en binnen een half uur afleveren op het laboratorium. Hoe confronterend is dat? Sta je daar als  man tegenover een laborante je zaadstaal in te leveren. Zij weet natuurlijk ook wel hoe je aan je zaadstaal gekomen bent. De laboranten zijn professioneel en laten niets blijken, het is vooral je eigen gevoel en gene die een rol spelen.

Overigens mag  je als vrouw niet helpen bij de productie van een zaadstaal, er mogen geen andere stoffen in komen dan het zaad.
Het ziekenhuis heeft er speciale kamertjes voor. Kamertjes met een tv en boekjes. Hier kun je je samen met je man terug trekken om een zaadstaal op te wekken. Ik ben nog nooit zo’n kamertje ingegaan. Eerlijk gezegd zou ik niet weten op welke wijze ik hem dan had kunnen helpen behalve zenuwachtig giechelen. Niet dat ik preuts ben, maar het doel waarom je in dat kamertje bent geeft toch een ander dimensie. Ik heb serieus respect voor de mannen die dit voor elkaar krijgen.

Dan de samenlevingstest. Dit is geen test om te zien of je goed samen in een huis kunt wonen.

Bij deze test moet je met elkaar vrijen de avond voor het inwendig onderzoek. Je mag je als vrouw niet wassen na de daad. Ongewassen verschijn je op het spreekuur. Ik voelde me vooral heel erg vies en enorm opgelaten.

De arts haalt met een klein glaasje wat sperma uit je baarmoeder, om deze onder de microscoop te bekijken.

Ik mocht meekijken door de microscoop. Wat een prachtig gezicht is dat, al die kleine zaadcelletjes die zwemmen op zoek naar een eicel die ze nooit zullen vinden.

De arts kijkt of alle zaadcellen mooi bewegelijk zijn en of er afwijkende zaadcellen tussen zitten. Het slijm van de vrouw kan namelijk zaadcellen doden of te dik zijn. De arts kijkt dus of er een match is tussen de zaadcellen en het slijm.

Een paar dagen laten krijgen we de uitslag in het ziekenhuis.

De zaadkwaliteit van mijn toenmalige man is niet geheel in orde. Hij produceert wel zaadcellen maar niet in de juiste hoeveelheid. Ook worden er witte bloedlichaampjes in het sperma gevonden. Dit is geen ramp, weet onze arts te vertellen, want met inseminatie kunnen ze de goede zaadcellen eruit centrifugeren. De goede zaadcellen worden daarna zo hoog mogelijk in de baarmoeder bij de eierstokken geplaatst.

De dokter ziet geen reden waarom ik niet zwanger kan worden. We gaan beginnen met IUI = intra uteriene inseminatie.

het startschot voor de medische molen

Is het al bijna 12 juli? Is het al de dag van de eerste uitslag?
Wat duurt het wachten toch lang als er zoveel van afhangt.
Na zoveel jaren in de medische molen moet ik toch ondertussen weten dat wachten en geduld hebben elke keer opnieuw terug komt.

Jarenlang heb ik de pil geslikt. Omdat ik mijn pil regelmatig vergat in te nemen, heb ik wel eens (ironisch genoeg) met bonzend hart een zwangerschapstest gedaan. Met een zucht van verlichting constateerde ik dan dat ik niet zwanger was.

Toen ik 28 jaar was begon het bij mij te kriebelen. Ik wilde heel graag voor mijn 30ste moeder worden. Het is helaas niet gelopen gelopen zoals ik me voorgesteld had.

Vol verwachting heb ik samen met mijn toenmalige man besloten om de pil gedag te zeggen en ervoor te gaan.
De eerste maanden zonder zwangerschap baarde me niet veel zorgen. Ach, ik had jarenlang de pil gebruikt en de stoffen zullen nog wel in mijn lijf zitten, was mijn conclusie.

Na een jaar ben ik toch maar eens begonnen met temperaturen zodat we in ieder geval op de juiste tijdstippen konden vrijen. Het begon nu toch wel een beetje te knijpen.
Ik raakte teleurgesteld als ik weer ongesteld werd. Hoe kon dit nu toch? Elke maand bleef mijn menstruatie op de juiste tijdstippen terug komen. Ik kon er de klok op gelijk zetten.

Na mijn menstruatie kwam de hoop, de hoop dat het deze maand onze maand zou worden en dat de zwangerschapstest nu wel eens zou doen waarvoor ik hem gekocht had.
Het vrijen werd er ondertussen ook niet leuker op. Er waren momenten dat ik op de thermometer keek en vervolgens naar mijn toenmalige man "we moeten nu vrijen, dus heb je even?". Als hij dan geen zin had om te vrijen kon ik daar heel verdrietig en boos van worden. "Hoe kun je nu geen zin hebben?". Vrouwen zijn maar een beperkte tijd per maand vruchtbaar, als je niet op tijd met elkaar naar bed gaat dan is het voor die maand alweer bekeken en moet je wachten op de volgende maand.
Vrijen op commando is verschrikkelijk en zeker niet romantisch. Vrijen nadat je woorden gehad hebt over het tijdstip van de maand is al helemaal een drama. Je kunt het je gewoon niet permitteren om geen zin te hebben.

Na twee jaar zelf proberen hebben we toch maar eens een afspraak bij de dokter gemaakt.
De dokter was verbaasd dat we zo lang zelf aangemodderd hadden. Ik kon hem mooi al mijn curves overleggen en wist hem precies te vertellen hoe en wanneer ik ongesteld was en op welke dagen ik mijn vruchtbare piek had.

De doorverwijzing naar het ziekenhuis was een feit.  Hoopvol en vol moed gaven wij onze kinderwens over aan de medische wetenschap. Nu hoefde we niet meer alleen aan te modderen met thermometers en ovulatietesten. We zouden geholpen worden en onze kinderwens zal binnenkort alsnog vervuld worden........(dachten we).....

de eerste onderzoeken

Vorige week werden we op dinsdagochtend om 8:00 in Gent verwacht. Om toch zeker op tijd te zijn met z'n vieren, zijn we op maandagmiddag alvast gaan rijden. Vlakbij het ziekenhuis van Gent ligt een hotel waar je goed kunt overnachten.
In de bar van het hotel gaan we nogmaals het gesprek met Hope aan. Wij vertellen haar dat de trein van donatie straks gaat rijden maar dat Hope elk moment de trein kan stoppen. Wat ze ook beslist, nu of gedurende de behandeling, wij zullen haar keuze respecteren.

Hope (onze eiceldonor) was toch wel een beetje gespannen om wat haar te wachten stond. Zouden we allemaal door de psychologische test heen komen? Is Hope in staat het ziekenhuis te overtuigen van haar wil om een eicel af te staan.  Kan Hope voldoende aantonen dat zij weet en begrijpt wat de gevolgen zijn voor nu en in de toekomst?
En wij dan? Zijn wij overtuigend genoeg dat het mij als moeder niet uitmaakt dat ik een kindje krijg door middel van een eicel van een ander?

We hadden ieder een lijstje met afspraken die afgewerkt moesten worden. Het zou een lange dag worden.

Het donatieteam in Gent werkt verrassend effectief. Je hoeft niet lang te wachten in de wachtzaal. De afspraken overlappen elkaar, je gaat van kamer naar kamer.

Hope werd eerst bij de vroedvrouw geroepen. Bij de vroedvrouw werd uitgebreid uitleg gegeven over de medicatie tijdens de IVF behandeling en over de IVF behandeling zelf. Volgens de bloedtest in Nederland heeft Hope een hoge AMH-waarde, wat inhoudt dat er voorzichtig met de medicatie omgegaan moet worden om overstimulatie te voorkomen. In Gent wordt er nogmaals bloed geprikt, zodat ook het eigen laboratorium de waarde nogmaals vast kan stellen.

Wijzelf worden bij de psycholoog geroepen. Allerlei vragen volgen zoals hoe wij aankijken tegen Hope en of wij het er moeilijk mee zouden hebben om haar in de toekomst tegen te komen? Hoe vaak we elkaar zien enz.
Hoe gaan wij dit later aan ons kindje vertellen? En weten wij wel dat openheid naar je kind toe het beste is? De psycholoog neemt ons serieus en geeft veel tips over de donatie en hoe dit in de toekomst vorm moet krijgen.

Een aantal jaren geleden heb ik een hele mooie zoon mogen adopteren uit China. Als geen ander weet ik dat de liefde van de moeder geen grenzen kent. Mijn adoptiezoon, was mijn zoon zodra ik het in mijn armen kreeg. Hij kwam dan wel niet uit mijn buik maar werd wel geboren in mijn hart. Voor mijn vriend is dit gevoel niet anders. Als bonusvader heeft hij mijn zoon in zijn hart gesloten en mijn zoon is dol op mijn vriend.
Voor ons maakt het niet uit of de eicel van mij of van Hope afkomstig is. Het feit dat ik dit kindje (hopelijk) mag dragen is een wonder.

Ook Hope wordt samen met haar man aan vragen onderworpen door de psycholoog.  Weet ze zeker dat ze niet als moeder wil fungeren voor het kindje? Hoe zit het met haar kinderwens? Een lang maar goed gesprek volgt met de psycholoog.

Hope moet ook nog even langs genetica voor een genetisch onderzoek. De uitslag van dit bloedonderzoek duurt 3 maanden. Wel kan de arts alvast rapport opmaken van haar eerste bevindingen in de stamboom van Hope. Zijn er nu al ernstige ziekten in de familie bekend?

De psycholoog gaat een rapport schrijven naar het donatieteam met haar bevindingen. Deze bevindingen worden samengevoegd met de eerste bevindingen van de genetisch arts.

Op 12 juli aanstaande mogen wel bellen voor de uitslag, zijn we door naar de volgende ronde?

Voorzichtige stappen

Kunnen dromen waarheid worden? Kun je door te dromen een wonder in gang zetten?

Vandaag start ik onze blog over de bijzondere reis met onze eiceldonor. Een reis die wij afgelopen week met de eerste voorzichtige stappen zijn begonnen.
Later in mijn blogs zal ik vertellen wie wij zijn en hoe lang onze en reis naar dit moment geweest is. Een reis met ups en downs maar vooral ook een reis met hoop. Een reis die begon met de woorden "maar als jullie dus geen kinderen kunnen krijgen omdat de eicelkwaliteit slecht is, waarom kan ik jullie dan geen eicel geven?"

Woorden waar ik zo lang van  had gedroomd, woorden waarvan ik niet durfde hopen dat iemand ze ooit naar me zou uitspreken.

Vele gesprekken met onze eiceldonor volgde. Gesprekken waarin we haar van het idee probeerden af te brengen, hoe gek dit ook klinkt. We wilden er zeker van zijn dat zij voor meer dan 100% zeker was van hetgeen zij aan ons wilde geven, een kans om een gezin te hebben........

Maar onze eiceldonor (die ik voortaan Hope zal noemen) wist inmiddels meer van eiceldonatie af dan wij. Hope had alle internetsites zorgvuldig doorgelezen, ze kende de risico's en de kansen. Wij verbaasden ons om de doortastendheid van Hope en de wens iets goed voor een ander te doen.
Ik kan het niet geloven dat er iemand is, en dan ook nog iemand die ik niet zo heel goed ken, die dit voor mij/ons wil doen? En dan bedoel ik met DIT iets miraculeus, iets wat ons voor altijd zal veranderen....

We gaan ervoor met z'n vieren. Hope, haar man en wij. De eerste stappen in België zijn inmiddels gezet, de eerste gesprekken en onderzoeken hebben we gehad. Daarover zal ik vertellen in mijn volgende Blog.